"0505" Taekook

24. Yıllar Sonraki Dönüş

OHA CİDDİ CİDDİ 10K OKUNDU MU ŞİMDİ BU FİC 10K MI NE ULAN SİZİ YERİM LAN HER YERLERİNİ EMCÜKLEDİKLERİM TEŞEKKÜRLER LAN

~Taehyung

Bu da neydi şimdi? Şaka falan mı? Beni terk edip giden babam geleceği için sinir doluyken, üstelik annemin buna göz yummasına da ayrı sinir doluyken Jungkook da kendisini terk edip giden annesinin geleceğine ve babasının buna göz yummasına aynı durumdaydı.

NEDEN İKİMİZ DE AYNI DURUMU AYNI GÜN YAŞIYORUZ? ALLAH BELAMI VERSİN Bİ BOKLUK VAR

- Yemek hazırlamama yardım eder misin?

Anne bi dur lütfen ya, ortalık yangın yeri zaten şu an ya. İnanamıyorum babam olacak o adam için yemek hazırlıklarına girdiğine...

- Merak etme onun için değil. O birkaç dakika içinde burada olacak ve 10 dakika durup gidecek. Kendimiz için yemek yapacağım.

İç sesimi mi duymuştu o?
NE? BİRKAÇ DAKİKA İÇİNDE BURADA MI OLACAK?

Jungkook'a mesaj attım:

Küçük Şeytan 😈
Çok büyük bokluklar dönüyor. Benim de babam gelecek ve annem buna sesini çıkarmıyor. Neden aynı gün aynı şeyi yaşıyoruz? Kahretsin ya.

*Tavşancık🐰 isimli kişinin adını My Darling❤️ olarak değiştirdiniz*

Çalan zil sesi... Aklıma gelen kötü anılar... Kalbimin hızlanması...

Yatağıma yatıp örtüyü kafama kadar çekmiştim. Sanki küçüklüğüme gitmiş gibiydim, babam içip içip gecenin bir yarısı gelmiş de bize sataşacak, dayaklar savuracak gibiydi. Korkup örtüyü iyice çekiyordum, titriyordum. Bende bu kadar büyük travmalar bırakan adamı tekrar görmek istemiyordum.

Kapım açıldığında gözlerimi iyice yummuştum:

- Oğlum, baban geldi. Sadece 10 dakika durup gidecek. Lütfen kırma beni, gel.

- Tekrar bize bağırıp çağırıp dövecekmiş gibi hissediyorum anne.

Gözlerim dolmaya başlarken kurduğum bu cümlenin annemin canını ne kadar acıttığını biliyordum. Yanıma gelip yatağıma oturdu ve saçlarımı okşamaya başladı:

- Biz seninle o günlerin üstesinden geldik Tae. Çok zor zamanlarımız oldu ama bak, ayağa kalkmasını bildik. Şimdi o adama bize bunca yaşattıklarına rağmen ne kadar güçlü durduğumuzu gösterme zamanı.

Haklıydı... Böyle ağlayıp titremek yerine ayağa kalkıp onun yanına gidecektim. Hatta yüzümde öyle bir ifade olacaktı ki, onu hiç tanımıyormuşum gibi hissedecekti.

Gözyaşlarımı silip hızlıca yatağımdan kalktım ve anneme sarıldım. "İyi ki benim annemsin çiçeğim"

"İyi ki benim oğlumsun, seninle gurur duyuyorum Taehyung."

Gülümseyip odadan çıktım, her adımımda en büyük düşmanıma olan nefretim büyüyordu. Her adımımda nefretime doğru yaklaşıyordum ama böyle hissettiğimi belli etmemeliydim.

Sonunda onun karşısında yer aldığımda eski halinden eser kalmadığını gördüm. Korkunç adam gitmiş uysal biri gelmişti, karısı bir köpekmiş gibi eğitmişti onu belki de?

Beni görünce yüzüne gülümseme yayılmış, ayağa kalkmıştı. Bana doğru adımlarken oturmasını işaret ettim ve karşısına geçtim.

- Taehyung... Oğlum... Ne kadar da büyümüşsün.

Sessiz kalmayı tercih ediyordum, karşısına geçip bağırmak çağırmak nefret kusmak falan istiyordum ama soğuk tavırlarımın onu daha çok değersizleştireceğini biliyordum.