Wysłannicy diabła: Karmazyn Tom II ✔️

46

W weekend od samego rana krzątałam się po domu. Sprzątałam, wycierałam podłogi, odkurzałam meble i rozwiesiłam pranie. Wszystko zajęło mi ponad godzinę, gdyż wysprzątanie tak dużej powierzchni domu wiązało się z pewnym nakładem energii i czasu. Kasjan chciał mi pomóc, ale ja odmówiłam, gdyż chciałam czymś zająć myśli.

Tak więc, mój chłopak po bez owocnych próbach przekonania mnie poszedł do swojego gabinetu i tam pracował przez większą część czasu. Wyszedł dopiero, gdy krzątałam się po kuchni, z włosami zawiniętymi w ręcznik, przygotowując coś dla siebie na obiad.

Znalazł się przy mnie niemal bezszelestnie i objął delikatnie ramionami w pasie. Prawie podskoczyłam.

- Przestraszyłeś mnie, prawie bym się zacięła – odezwałam się z szybko bijącym sercem.

- Przepraszam – rzekł. – Zawsze zapominam, żeby się tak nie skradać.

Zaśmiałam się cicho i zapytałam.

- Co chciałeś?

On puścił mnie i stanął niedaleko, obserwując cały czas. Zerknęłam na niego kątem oka.

- Nic – wzruszył ramionami. – O której widzisz się z przyjaciółką?

- Umówiłyśmy się na piętnastą. Chciałyśmy porozmawiać, spędzić miło czas, więc pewnie wrócę jakoś pod wieczór. A co?

- Tak pytam. Ja też będę musiał wyjść. Mam parę spraw do załatwienia na mieście, więc weź klucze.

- Dobrze – zgodziłam się i po chwili zapytałam ostrożnie. – Co masz do załatwienia?

Kasjan nagle znieruchomiał z rękoma założonymi na piersi. Widziałam, że momentalnie zrobił się spięty.

- Alicjo, proszę nie zawracaj sobie tym głowy. Muszę spotkać się z Maxem – odezwał się i popatrzył na mnie wymownie. Zrozumiałam, że więcej z niego nie wyciągnę, więc wróciłam do krojenia warzyw.

- Martwią mnie, te twoje sekrety – powiedziałam. Usłyszałam jego westchnienie i swoje rytmiczne stukanie nożem o deskę.

- Już ci mówiłem. Nie zawracaj sobie tym głowy, nie dzieje się nic złego.

- Wątpię – powiedziałam i zaraz dodałam. – Skoro nie chcesz mi o tym mówić, to chyba nie jest to nic dobrego.

Wrzuciłam pokrojone warzywa do gotującej się wody i dodałam kostkę rosołową. Brudne naczynia i deskę włożyłam do zlewu. Zamieszałam zupę w garnku. Usłyszałam za sobą spokojny głos wampira.

- Po prostu uważam, że nie ma potrzeby, żebyś zapychała sobie głowę dodatkowymi problemami, gdy na pewno masz dość swoich.

- Masz jakieś problemy? – spytałam, opierając się o blat i popatrzyłam na Kasjana. Widać było, że ta rozmowa nie była dla niego wygodna. Przejechał nerwowo ręką po włosach.

- Nie, nie o to chodzi – mówił do mnie, gdy zdjęłam z włosów ręcznik i ruszyłam do łazienki, żeby je rozczesać.

- A o co? – spytałam, patrząc na siebie w lustrze. Zaczęłam rozczesywać jeszcze wilgotne włosy.

- Kochanie – znowu westchnął ciężko. – Muszę po prostu spotkać się z Maxem i tyle. Nie martw się o mnie, nic mi nie grozi. Poradzę sobie.

Jego słowa ani trochę mnie nie uspokoiły, zamiast tego w mojej głowie zrodziły się pytania, na które nie mogłam znaleźć sensownej odpowiedzi. Kasjan uznał naszą rozmowę za zakończoną, ponieważ wrócił z powrotem do siebie. Ja poszłam do sypialni, żeby w dużej szafie znaleźć coś, co nadawałoby się do założenia na dzisiejsze wyjście.

Po obiedzie usiadłam przed toaletką w szlafroku i zaczęłam nakładać na twarz makijaż. Kasjan wyszedł z dobrą godzinę temu, nie mówiąc mi gdzie idzie ani kiedy wróci. Nie miałam na niego żadnego wpływu, wciąż nie chciał mi powiedzieć o powodzie swojego wyjścia.

Akurat kończyłam się malować, gdy zadzwonił mój telefon. Na wyświetlaczu pojawiło się imię mojej znajomej, z którą miałam się dzisiaj zobaczyć.

- Hej – usłyszałam jej głos w słuchawce.

- Cześć.

- Słuchaj, chyba musimy przełożyć nasze spotkanie – odezwała się. - Moja córka dostała gorączkę.

- Co się stało? – spytałam.

- Cały dzień bolało ją gardło, miałam ją odwieźć do moich rodziców, ale teraz dostała gorączkę. Będziemy jechać do lekarza, a Grzesiek jest w delegacji.

- Rozumiem – rzekłam troszkę zawiedziona. Wiedziałam, że czekało mnie samotne popołudnie w domu.

- Wybacz, nie sądziłam, że tak się stanie – odezwała się Kamila i zaraz dodała. – Obiecuję, że zobaczymy się, jak tylko mała wyzdrowieje.

- Jasne, nie ma sprawy. Powodzenia – zgodziłam się.

- Dzięki, do zobaczenia.

- Pa – rozłączyłam się.

Wstałam z krzesełka i schowałam kosmetyki do zgrabnej szuflady w toaletce. Schowałam także wyjęte wcześniej z szafy ubrania i przebrałam się w wygodne spodenki i wycięty podkoszulek. Doszłam do wniosku, że nie będę zakładać pod niego stanika, skoro i tak nie spodziewałam się żadnych gości. Czułam się bardzo wygodnie w takim zestawie.

Zamknęłam drzwi od środka i poczłapałam wolno do salonu. Tam usadowiłam się wygodnie na kanapie, stojącej w salonie i włączyłam jakiś film komediowy. Oglądałam go zajadając się słonymi paluszkami, które znalazłam w szafce, niedaleko barku.

Czas płynął wolno, a słońce opadło nad czubki tuji, które rosły po drugiej stronie domu. Wysyłało swe ciepłe promienie, zanim miało całkowicie zniknąć z linii horyzontu.

Film był bardzo ciekawy i zrelaksowałam się oglądając go. W domu panowała przyjemna cisza, przerywana jedynie odgłosem tykającego zegara i od czasu do czasu podmuchami wiatru na dworze. Gdy skończyłam oglądać, wyłączyłam telewizor i przeniosłam się do sypialni, gdzie ułożyłam się wygodnie z ulubioną książką. Mała lampka dawała spory strumień światła na pożółkłe strony.

Lektura tak mnie pochłonęła, że straciłam kompletnie rachubę czasu. Czytało mi się bardzo przyjemnie i niemal połykałam kolejne rozdziały i strony.

Spędziłam tak większość czasu inawet nie zauważyłam jak zrobiło się ciemno za oknem, a świat spowił się ciemnąszatą wieczoru. Czytałam w skupieniu i ciszy, gdy nagle usłyszałam skrzekotwieranego zamka. Ktoś zamknął drzwi z trzaśnięciem. Potem usłyszałam szybkie ciężkie kroki i męskie głosy. Rozpoznałam w nich głos Kasjana i jeszczejakiegoś mężczyzny, którego nie znałam. Ktoś zapalił światło na korytarzu, a mnie doszedł zdenerwowany głos Kasjana.