Wysłannicy diabła: Karmazyn Tom II ✔️

20

Otworzyłam drzwi, kluczem i weszłam do środka.

Przeszłam korytarzem do końca i zdjęłam trampki, które położyłam koło szafki pod ścianą.

Weszłam do salonu, gdzie na kanapie, przed telewizorem siedział mój tata. Mama siedziała przy stole i pisała coś na laptopie.

- Cześć - powiedziałam, wchodząc do kuchni.

- Cześć Ala - odparł tata, a mama dodała. - Odgrzej sobie obiad, zrobiłam kurczaka.

- Okej - mruknęłam i włączyłam piekarnik.

Gdy kurczak ugrzał się wystarczająco, nałożyłam porcję na talerz. Poszłam do salonu i usiadłam naprzeciwko mamy. Od razu zabrałam się za jedzenie.

Mama pisała coś wpatrzona uważnie w ekran monitora. Przez jakiś czas panowała między nami cisza.

- Jak w pracy? - zapytał ojciec.

- Źle. Jest bardzo mało klientów - odparłam jedząc.

- Obetną ci pensję? - zapytała mama, wyglądając zza laptopa.

- Nie wiem - mruknęłam zrezygnowana.

- Oktawian chyba cię nie zwolni, przecież znacie się tak długo - mama poprawiła okulary.

- Mamo, nie wiem - odłożyłam nóż i napiłam się soku z wysokiej szklanki.

- Nie no, nie może ci tego zrobić... - mruknęła, jakby do siebie.

- Oczywiście, że może. Jest przecież jej szefem - odezwał się z kanapy ojciec.

- Daj spokój Jurek, nie dołuj jej - rzuciła w jego stronę, potem położyła rękę na mojej dłoni i powiedziała. - Kochanie, będzie dobrze.

Wzruszyłam ramionami i zabrałam się z powrotem za jedzenie.

- Pewnie Ala, nie martw się, jakby co znajdziesz sobie inną pracę.

- To nie jest takie proste - powiedziałam, grzebiąc widelcem w talerzu.

- Coś ty, znajdziesz coś. Jesteś młoda, wykształcona. Całe życie przed tobą - powiedziała mama.

- A jak tam żyje Mikołaj? - zapytał tata.

Wywróciłam oczami, a mama spojrzała na mnie zdziwiona.

- Normalnie, on jest chyba w lepszej sytuacji. Oktawian potrzebuje kogoś do magazynu. Poza tym oni znają się dłużej niż ja z Oktawianem.

Ojciec chyba machnął lekceważąco ręką.

Skończyłam jeść i zaniosłam naczynia do zmywarki. Chciałam już iść do swojego pokoju, lecz gdy miałam już wejść na schody mama powiedziała do mnie.

- Alicja, chodź jeszcze na chwilkę.

- O co chodzi? - zapytałam, wkładając ręce w kieszenie spodni.

- Chodź, usiądź - rzekła mama.

Zmarszczyłam czoło i ruszyłam w stronę stołu, przy którym przed chwilą siedziałam.

Usiadłam naprzeciwko mamy. Założyłam ręce na piersi i oparłam się o stół, przechylając się w jej stronę.

- Hm? - mruknęłam, patrząc na nią uważnie.

Zdjęła okulary i położyła je na stole. Przetarła oczy palcami. Spojrzała na mnie i westchnęła. Zaczęła bawić się końcówkami zauszników, wyglądała jakby myślała nad czymś uważnie.

Mimowolnie mój wzrok spoczął na okularach, którymi mama w tej chwili bawiła się nerwowo. Zaczęłam się zastanawiać, o co jej chodziło.

- Mamo, coś się stało? - zapytałam.

Ona pokręciła głową i uśmiechnęła się pod nosem.

- Nie, nic się nie stało - wtrącił spokojnie ojciec.

Spojrzałam w jego stronę, a potem znowu na mamę.

- Jeżeli nic się nie stało, to o czym chcecie ze mną rozmawiać?

Mama znowu westchnęła i stłumiła uśmiech. W końcu zaczęła.

- Em... Powinniśmy przeprowadzić z tobą tę rozmowę wcześniej, ale nie wiem dlaczego to gdzieś nam umknęło. Może dlatego, że znaliśmy Mikołaja tak dobrze i nie sądziliśmy, że możecie zrobić coś... - urwała, szukając właściwego słowa, po chwili dodała szybko. - lekkomyślnego.

Patrzyłam na nią bez wyrazu, uniosłam tylko brwi do góry. Powoli zaczęłam się domyślać po co ta rozmowa.

- Nie ufacie nam? - mruknęłam.

- Nie - usłyszałam z kanapy.

Odwróciłam się w tamtą stronę oszołomiona, a potem z powrotem popatrzyłam na mamę. Ona uspokoiła mnie ruchem ręki.

- Nie o to chodzi, kochanie - mruknęła.

- Nie ufacie mi - powiedziałam oszołomiona. - Przecież nie mam piętnastu lat.

- Nie o to chodzi - powiedziała mama.

- Tak, źle mnie zrozumiałaś - poprawił się tata. - Nie ufam jemu.

Poczułam ukłucie w sercu.

- Ale różnica - mruknęłam. - Jeżeli nie ufasz jemu, to mi też.

- To jest duża różnica - oburzył się tata. - Poza tym dlaczego jesteś taka zdziwiona? Nie ufam mu, bo skąd mam niby wiedzieć, czy cię nie skrzywdzi?

Wywróciłam oczami i wypuściłam głośno powietrze.

- Alicja - powiedziała do mnie mama. - Spójrz na mnie.

Popatrzyłam na nią.

- Chcieliśmy tylko wiedzieć z ojcem, czy... - urwała nagle - czy... się zabezpieczacie - powiedziała cicho, nachylając się w moją stronę.

- Oczywiście że tak! - skłamałam. Przecież i tak nie wiedziała, że Kasjan był wampirem i nigdy nie będę mogła z nim dzieci.

- Uf, to dobrze - powiedziała pewniej. Widziałam, że odetchnęła z ulgą. - Wiesz Ala, wszystko w swoim czasie. Chciałabym, żeby to nie była wpadka tylko, żebyś chciała tego dziecka. No i była pewna, że Kasjan będzie dobrym ojcem i jest tym, którego naprawdę kochasz.

- Mhm, rozumiem - mruknęłam. Myślami byłam bowiem bardzo daleko.

Zastanawiałam się nad przyszłością i tym, jak będzie wyglądało moje życie z Kasjanem i musiałam przyznać, że nie wyobrażałam sobie tego.

Bez przerwy dręczyły mnie pytania o to, czy mój wampir będzie trwał przy mnie do końca moich dni lub w nieskończoność.

- To wszystko? - zapytałam, patrząc na mamę.

Pokiwała głową, a ja wstałam i poszłam na górę do swojego pokoju.Gdy podeszłam do łóżka na pościeli zauważyłam błękitną różę. Nie musiałam się długo zastanawiać od kogo była, dobrze wiedziałam, kto położył ją na moim łóżku.