"ឆេមីន...ឲ្យបងសុំទោស"
ទឹកភ្នែកកូនប្រុសស្រក់ចុះមិនដាច់ វាស្រក់ចុះមកដោយ
សារតែនឹកដល់នារីដែលគេទើបតែបោះបង់ហើយនឹងកូនដែលគេបិះនឹងសម្លាប់។
បើសិនអាចគេចង់បង្វិលគ្រប់វិនាទីនៅពេលនោះឲ្យត្រឡប់
មកវិញហើយនឹងស្ដាប់នាងនិយាយគ្រប់យ៉ាង។
តែវាមិនអាចឡើយ នាងចាកចេញទៅដោយឆ្អែតស្កប់
ស្កល់នឹងទង្វើគេពេកហើយ នាងគិតត្រូវហើយដែលចាក
ពីទីនេះ ពីទីកន្លែងដែលមិនឲ្យតម្លៃនាង។
គេពេលនេះគេចង់ប្រាប់ថាគេដឹងខ្លួនខុសហើយ ដែលបោះ
បង់មនុស្សល្អដូចជានាង
"ហឹុកៗ...ហឹុកៗៗ….មីន….ហឹុកៗ បងដឹងខុសហើយ"
េថយ៉ុង ដេកអង្គុញជើងហើយនៅតែអោបក្រដាសនោះ
ហើយនៅតែនិយាយពាក្យសុំទោសដដែលៗទាំងទឹកភ្នែក
រហូតទាល់តែគេងលក់ដោយមិនដឹងខ្លួន។
ពន្លឺព្រះអាទិត្យជះចូលមកតាមបង្អួចកញ្ចក់នៃអគារខ្ពស់
មួយ អ្នកកម្លោះព្រឹមភ្នែកតិចធ្វើមុខស្ញូញហើយចាប់ផ្ដើម
ភ្នែកបន្តិចម្ដងហើយសម្លឹងមើលពិដានសស្គុះ។
គេច្រត់ដៃនឹងការ៉ូហើយព្យាយាមងើបឡើង។ដោយសារពី
យប់មិញគេគេងលង់លក់ដោយមិនបានកើយខ្នើយវាធ្វើឲ្យ
រោយករជាខ្លាំង។
គេយកដៃឈ្លីករហើយធ្វើចលនាបង្វិលករចុះឡើងដើម្បី
កាត់បន្ថយការចុករោយ។
យប់មិញគេយំយ៉ាងខ្លាំង មិនដឹងជាប៉ុន្មានម៉ោងទេ គេ
ចាប់ផ្ដើមដឹងថាក្រហាយហើយឈឺភ្នែកជាខ្លាំង តែវាបាន
ធ្វើឲ្យអារម្មណ៍ឈឺចាប់កាលពីម្សិលមិញបានធូរស្បើយជា
ច្រើន។
គេព្រិចភ្នែកហើយសម្លឹងចុះឡើងៗ ដៃក៏ប្ដូរទីតាំងហើយ
ទៅប៉ះនឹងក្រដាសមួយនោះ។គេលើកយកមកមើលម្ដង
YOU ARE READING
ភរិយាសម្អប់
RomanceThis novel has been completed✓ អាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលកើតឡើងដោយសារតែការទទួលខុសត្រូវ មិនបានផ្ដើមចេញពីក្ដីស្រឡាញ់សូម្បីតែបន្តិច តើទៅថ្ងៃមុខនឹងទៅជាយ៉ាងណា?
