បន្ទាប់ពីនិយាយគ្នាលេងមួយសន្ទុះ ជុងហ្គុក ក៏សុំលាមក
ផ្ទះមុន ដោយហេតុថាវាយប់ជ្រៅដែលហើយ ណាមួយថ្ងៃ
ស្អែកគេមានការងារត្រូវថតទាំងព្រឹក។ ពួកគេទាំងបួនក៏
យល់ហើយក៏មកជូនដំណើរមកដល់មុខរបងផ្ទះ។ កន្លែង
ចតឡាន
"លាហើយពូតូច"
ជូមី លាដៃក្រវីទៅកាន់ ជុងហ្គុក ដោយញញឹមចេញធ្មេញ
ជុងហ្គុក ក៏ឈ្ងោកអោនទៅរកនាងតូចបន្ទិចដោយយកដៃ
អង្អែលសក់ថ្មម
"បាទ ចាំថ្ងៃក្រោយពូមកលេងទៀត"
"ច៎ាសពូតូច"
គេងើបឈរមកវិញហើយមើលមុខអ្នកទាំងបីឆ្លាស់គ្នាព្រម
ទាំងនិយាយ
"ខ្ញុំទៅសិនហើយបងទាំងបី"
"បាទ/ច៎ាស"
ជីមីន យូរ៉ាន់ នឹង ឆេមីន ឆ្លើយព្រមគ្នា។ឆេមីន ក៏បន្ថែម
ដោយការបារម្ភ
"បើកឡានឲ្យស្រួលបួលណាជុង"
"បាទបង"
គេដើរចូលទៅក្នុងឡានហើយក៏កាច់សោរបញ្ឆេះបើកចេញទៅក្រោមក្រសែភ្នែកជនទាំងបួន
"តោះយើងចូលផ្ទះវិញ"
ជីមីន បបួលគ្រប់គ្នាហើយក៏លើកបី ជូមី ដែលស្ងាបហា
មាត់យ៉ាងធំ មើលទៅប្រហែលជាងងុយខ្លាំងហើយ។
ជីមីន បី ជូមី ដើរនាំមុខ ដោយ ឆេមីន ដើរក្រោយគេ តែ
នាងក៏មិនភ្លេចចាក់សោររបងដែរ ការពារក្រែងមានចោរ
លួចចូលផ្ទះ។កំពុងតែចាក់សោរនាងក៏ក្រឡេកទៅផ្លូវនៃត្រើយម្ខាង នាងបានឃើញមនុស្សប្រុសស្លៀកពាក់ខ្មៅ
តាំងពីក្បាលដល់ចុងជើង មិនលើកលែងសូម្បីតែម៉ាសនឹង
មួក។គេកំពុងតែឈរសម្លឹងមកកាន់នាងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់
ក្នុងចិត្ត ឆេមីន ហាក់ដូចជាប្រហែល ធ្លាប់ឃើញនៅកន្លែង
ណា ទាំងកម្អស់នឹងរូបរាង គឺដូចជាមនុស្សធ្លាប់ស្គាល់ តែ
YOU ARE READING
ភរិយាសម្អប់
RomanceThis novel has been completed✓ អាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលកើតឡើងដោយសារតែការទទួលខុសត្រូវ មិនបានផ្ដើមចេញពីក្ដីស្រឡាញ់សូម្បីតែបន្តិច តើទៅថ្ងៃមុខនឹងទៅជាយ៉ាងណា?
