Son bölüm şerefine @despairo bize muhteşem bir video hazırladı! Bill'in tipi ve aurası bence az da olsa Asır'ı anımsatıyor. Video çok güzel, izlemeden geçmeyin 🖤🖤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔗
O gece eve döndüğümde kendimi haşlak suya bırakmış, o suyla birlikte düşüncelerimi de zihnimden uzaklaştırmayı beklemiştim ama başaramamıştım.
O gün ayna karşısında saatlerce boş gözlerle kendimi izlemiştim.
Bomboş gözlerle.
Doğru olanı mı yapmıştım?
Beni tacizden kurtaran, beni savunan, beni belki de gerçekten seven birini yüzüstü bırakmıştım.
"Gerçekten hep böyle mi olacak?" diye sordum aynadaki yansımama bakıp. "Birinin seni sevdiğine hep pişman mı edeceksin?"
Hayatım zaten bir belirsizlik çukuruydu.
Hayatım bir çukurun içindeydi. Bunu ruhuma değil, evime baktığınızda bile anlayabilirdiniz.
Üzerimi giyinip aç karnımı doyurmak için dolabı araladım. Ve içi bomboş bir dolap beni karşıladı. Dolabın kapağını kapattım. Haftasonları ve tatillerde çalışıp alış veriş yapmadığım süre ev bomboştu. Anlaşılan bu gece de aç yatacaktım. Nasıl bu kadar ince bir vücuda sahip olduğumu soran arkadaşlara verdiğim dürüst cevabın boş dolabımla ilgisi çoktu.
Yemiyorum.
Evet, bu çoğu gece için geçerliydi. Yemiyordum çünkü yiyecek bir şeyim yoktu.
Midem açlıktan guruldarken partide içtiğim likör de tuhaf bir şekilde midemi bulandırdı ve yüzümü buruşturdum. Islak saçlarım giydiğim kırmızı kazağın temas ettiği kısımları siyahlaştırırken ortalığı toparlamaya karar verdim çünkü içerisi çok dağınıktı. İçki şişeleri, buruşturulmuş gazete kağıtları, sigara izmaritleri ve leş gibi bir koku ile klasik ve bize ait bir yerdi salon.
Sanırım dağınıklığım babamdan geliyordu.
Ruh dağınıklığım.
Ruhum kadar dağınık biriyle, bir şeyle tanışmamıştım.
