Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
--
Hiçbir zaman bir rüyanın içinde olmadım. Hiçbir zaman bir masalı yaşamadım, masal okumadım. Doğdum, acıyla yetiştim ve acının eğittiği biri haline geldim. Neşeden uzaktım, hoş kıkırtıların yükseldiği o küçük arkadaş çevresinden uzaktım, yalnızlığa ve acıya ise hep daha yakındım.
Bir müzik açıp sonuna kadar dinlemedim hiç, hep yarıda kapattım.
Bir kitabı tamamlayamadım hiç, hep yarıda bıraktım.
Bir çizimi tamamlayamadım hiç, hep eksik kaldı.
Sanırım içimde her şey eksik kalmakla meşhurdu, içim hoşçakal ülkesi der ya şair, sanırım benim ülkem noksanlıklar ülkesiydi. Çünkü hep yarımdım.
Bir gün yapboz oynayacak olsam tamamlanmasına izin vermezdim.
Bir gün dans etmeye kalksam sendeler, bırakırdım.
Eksiklik ruhuma o kadar işlemişti ki kendimi buna inandırdım. Yalnız doğmuş, onu yetiştirecek kimsesi olmamış, kalabalık içinde yürürken bile yalnızlığı hissetmiş, aynaya her baktığımda gözlerindeki suskunlukla karşılaştığım o kızı buna inandırdım: Hep yalnızsın. Yalnız yürüdüğün bu yolu yalnız tamamlayacaksın.
Bu yüzden...
Artık iyi biri olmaya çabalamanın bir anlamı yok.
Çünkü seni anlayacak kimse yok.
İnsan hep anlaşılmak ister. Yazar bu yüzden yazar, çizen bu yüzden çizer. Her sanatçı eserine kendinden bir parça verir ve onu okuyan, o tabloya dokunan kişiden kendini anlamasını bekler. Bu yaratılışımızın bir parçası sanırım. Öyle olmasa Tanrı insanı yaratır mıydı?
Yalnızlığına bir son vermek isteyen Tanrı, bazen insanı da kendiyle baş başa bırakırdı. Ancak o an anlardın, ondan başka güveneceğin kimse olmadığını. Ya da yalnızlığın aslında ne kadar faydalı olduğunu. Yalnızlık sana çok şey öğretirdi. Sesi soluğu çıkmazdı, ama sen çok şey duyardın.
Okula adımımı attığım an içimdeki yalnızlık sustu, çünkü üzerime gözler konmaya başladı. Bazı bakışların üstüme ok gibi yöneldiğini hissettim, gözlerimle gördüğümde bu hissetmeyi geçti, artık biliyordum.
Sınıfıma doğru girecekken Gözde ve tatlı grubunu gördüm.
İşte başlıyorduk.
"Selam para köpeği." Dedi anında. Adımlarım yavaşça duraksarken kollarımı göğsümde kavuşturdum usulca ve gözlerimi ona diktim. "Nasıl geçiyor gecelerin? Ücretinin karşılığına değiyor musun?"
