Elindeki parçayı alıp gözleri dikkatle elimi izlerken diğer parçasıyla birleştirdim ve ellerimi çırptım yavaşça. "Az kaldı."
Uzun, aralık bacaklarının arasında oturuyordum, başını omzuma yaslayıp, "Çok güzel hissettiriyor değil mi?" Diye sordu.
Başımı onaylar anlamda salladım.
"Küçükken, içimde bir boşluk hissederdim." Dedi. "Annem neden keyifsiz olduğumu sorduğunda sebebinin bu olduğunu söylerdim. Bana, bir gün geçeceğini, belki de birinin eksiklerimizi gidereceğini söylemişti. Buna inanmadım."
Güldü.
"Babasının bozduğunu bir başkası düzeltemez, annesinin eksilttiğini bir başkası tamamlayamaz sanıyordum. Ama sana aşık olduğum an, seni ilk gördüğüm an bunu düşündüm. Boşluklar doldurulabilirdi. Bir insan, bir insanı tamamlayabilirdi." Omuz başıma uzun bir buse bıraktığında gözlerimi kapattım.
Bir insan, bir insana yoldaş olabilirdi.
"Bana böyle hissettirdiğin için teşekkür ederim."
Bunu duymamla gülümsemem bir oldu. Ellerim kenardaki parça yığınında gezinirken, "Bazı anların telafisi olmuyor, tekrarı da." Diye mırıldandım. "Keşke şu anın içine hapsolsaydım."
Gülümsediğini hissettim. Eli belimde konakladı. "Aynı acıyı defalarca hissedebilirsin ama mutluluğu asla. Ama keşke bu mümkün olsaydı."
"İyice moralimi bozmasan mı?"
Güldüğünü gördüm. Ben parçaları birleştirmek için uğraşırken parmakları askılımın içinden karnıma tırmandı. Gıdıklanıp gülerken dirseğimle kolunu itmeye çalıştım. "Dursana, şunu tamamlamaya çalışıyorum."
"Bir şey yapmıyorum,"
Kaburga kemiklerimin üzerindeki ellerine baktım önce, bakmama gerek yoktu, tüm soğukluğuyla orada duruyordu, sonra yüzüne. Tahmin ettiğim gibi sırıtıyordu.
