Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌆
Yarım kalan kitapların son sözüdür devam edecek.
Onlar etmez ama biz devam ettik. Son anda olduğumu sandığım o anda yepyeni bir sayfa açılmıştı ve bana verilen kalemle o sayfayı doldurmaya devam ettim.
Arabasındaydık.
Üzerimiz ne kadar ıslak olsa da altımızdaki bebek, kliması açık olduğu için anında bizi ısıtmıştı. Üşümekten çok düşünüyordum.
İçinde bulunduğum durumu.
Karmaşıklığın düğümlediği topak, gözlerimin önündeydi. Arabanın camına sanki o topağı görür gibi bakıyordum, gözlerimi bir an olsun ayırmıyordum.
Bazen kabullenmek en büyük çözümdür.
Onu içimde halledemesem de kabullenmiştim.
Asır.
Asır Köksal.
Arkamı dönsem kapalı kapıları göreceğim adam, şimdi o kapıdan benimle birlikte geçiyordu.
Hayatıma gireli bu kadar kısa zaman olmuşken bu kadar hızlı zihnime girmesi akıl karı değildi.
Ama girmişti işte.
Şimdi aşılması gereken sınırlar vardı aramızda, önceden bir dağken. Bir, gezegenler arası uzaklıkken belki de.
Sessizdi.
En az benim kadar.
Bazen ondan bu sessizliği gerçekleriyle bölmesini istiyordum.
"Neden bana tüm bu olanları sormadın?" diye sordum. "Nedenini ve sonucunu... Hiç mi merak etmedin?"
"Ettim." Dedi. "Ama söylediğim gibi, sana inandım ve güvendim, Tanrı gibi. İllaki bir sebebi vardır dedim. Sana dair her şeyi yine senden duymak isteyen bir adamım, zihnimdeki şüpheye ve içimdeki şeytana ihtiyacım yok." Derin bir nefes verdi. "Pek tabii boş ağızların söylediklerine de."
