Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌆
Bazen cümleye nasıl başlayacağını bilmezsin. Bir adım atman gerekir, tüm yol gözlerinin önündedir ama o adımı atamazsın. Bir şeyler anlatmak ister, konuşamazsın.
Kelimelerimin tükendiği yerdeydim.
İlk adımı atamayacak, şaşkınlığımı kelimelere aktaramayacak kadar ürkektim.
Çünkü onun büyüdüğü kentteydim.
Petersburg'da. İri gözlerle etrafı izlerken bir kentin nasıl hem bu kadar aydınlık olup aynı zamanda nasıl bu kadar kasvetli hissettirebileceğini düşündüm.
Belki de Asır'ın burada neler yaşadığını bildiğim için öyle geliyordu.
Bilmiyordum.
Ama insanların yüzlerine, sokaklardaki sakinliğe ve boş oyun parklarına baktığımda sadece bunu hissediyordum.
"Şaşkın bir yavru kediye benziyorsun." Kolunu omzuma attığında ona yaklaşıp kolumu beline doladım. "Beğendin mi bakalım?"
"Çok kasvetli geliyor." Dedim. "Ama beğendim, sokakları çok güzel."
Gülümsedi. Birlikte sokakları gezerken anımsadığı, tanıdık gelen sokaklardan bahsetti. Bir sokakta rastladığımız küçük bir büfeden su ve birkaç atıştırmalık alıp sevinli bir şekilde yanıma geldiğinde gülerek elindekileri aldım. "Asır bunlar ne?"
Bir şekeri açıp ağzına attı. Bunu yaparken gözleri kapanmıştı, onu ağzında iyice emerken bir anda eli bel boşluğuma uzanıp oraya yerleşti, beni hızlıca kendine çekerken dudaklarını dudaklarımla buluşturup ağzındaki şekeri diliyle ağzımın içine itti.
Hmmmmm.
Naneli tadı sevmiştim.
Şekeri ağzımda iyice emerken geri çekilip gülümsedim. Kalbimi hızlandıracak bir şeyler yapmaya bayılıyordu.
