Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌆
Bazı eşikler vardır. Öfkenin eşiği, sevginin eşiği, nefretin eşiği bize en yakın olanlardır. Sevginin eşiğini hiç tatmadım çünkü hiçbir zaman çok sevildiğime inanmadım. Nefret, o eşik benim için araftı. Kendime, yaşadıklarıma ve bana bunları yaşatanlara duyduğum nefreti hala atlatamasam da nefret ettiğim şeye dönüşmemek için direndim. Ve öfke... Çoğu zaman o öfkenin eşiğinde durdum ve bekledim, o sınırı geçersem neler olacağını bildiğim için hep durdum ve biraz nefeslendim.
Sakin ol Şafak.
Gün yeniden doğacak.
Babamın söyledikleri, Asır'ın babası Cihangir'in söyledikleri kafamda bozuk bir plak gibi tekrar ederken ne yaptığımı sorguladım. Ben ne yapıyordum ya? Kafamda dönüp duran bu düşünceler de neydi? İçimde yatan şeytan aklımı bulandırmaya çalışıyordu ama aptallık yapmayacaktım.
Bir aptallık yapmayacaktım.
O parayı almayacak, her haftasonu olduğu gibi çalıştığım o kafeye gidecek ve işimi yapacaktım. İşler bu zamana dek böyle yürümüştü. Bu sorumluluk ben on iki yaşından beri başlamış ve devam etmişti, buna alışıktım. Doktorumun, ölümünü bekle dediği gibi onu dinleyecek, o gün gelene dek sahip olduğum değerlere ve doğruya göre yaşayacaktım.
Hep sefalet içindeydik.
Zaten o bataklıkta mahsur kalmışsan ve seni kurtaracak kimse yoksa bilirsin, biraz daha batmak sonunu getirmez. Tıpkı canhıraş bir şekilde çırpınmanın seni o bataklıktan kurtaramayacağı gibi.
Banyodan gelen su sesinin kesildiğini fark ettiğimde yerimde dikleştim, Asır birazdan çıkacak olmalıydı, içinde bulunduğum karmaşıklığın yüz ifademe yansımamasını istedim ve avuç içlerimle yüzümü ovalayıp kendime gelmeye çalıştım.
Kapı açıldı, ben giyinik ve hazır bir şekilde çıkacağını düşünürken o beline sardığı beyaz bir havluyla çıkmıştı. Ona ters ters baktım. Bilerek mi yapıyordu?
