Vlucht vol vragen

Hoofdstuk 14

Ik loop naar de oefenruimte. Het is stormachtig weer. Het is donker en de wind raast door de bomen. Een paar regendruppels vallen naar beneden en spatten op de grond, al snel gevolgd door meerdere. Het begint te storten. Ik ren naar de oefenruimte en pak een revolver. Schaduwen glijden over de grond, en ik draai me abrupt om. De schaduwen vormen een mens, en ik gil het uit.

'Rosalie...' fluistert de schaduw.

Ik zie twee ogen, zo donker als de nacht, vol met woede. Ik deins naar achter. De schaduw komt dichterbij, en ik richt mijn revolver op hem. Ik schiet op hem, maar de kogel gaat recht door de schaduw heen. Hij komt nog dichterbij, en ik blijf verstijfd van angst staan. Een pikzwarte hand pakt mijn hand vast, die onmiddelijk zwart word. De schaduw is nu zo dichtbij, dat ik zijn gezicht kan zien. Het is Andreas. Zijn gezicht is misvormd en ziet er angstaanjagend uit. Hij pakt mijn gezicht vast, en dan word alles zwart...

Ik schiet overeind in mijn bed, gillend van angst. Ik kijk wild om me heen, maar de enige die in de kamer is ben ik. Ik laat me weer zakken in mijn kussen en zucht. Ik sluit mijn ogen en wil weer verder slapen, maar het lukt niet. Ik grom even en gooi de dekens van me af. Ik stap uit bed. Er gaat een rilling door me heen als mijn voeten op de koude vloer belanden. Ik loop de kamer uit. Ik dender de trap af, en mijn blik valt op een deur die me nog nooit opgevallen is. Mijn nieuwsgierigheid vlamt op, en ik reik naar de deurklink. Ik aarzel even. Is het niet onbeschoft?

Mijn nieuwsgierigheid wint het en ik duw de klink naar beneden. De deur gaat krakend open, en een muffe geur komt me tegemoet. Ik haal mijn neus op en zet een stap naar binnen. Ik loop verder, en ik merk dat de grond onder mijn voeten omlaag loopt. Ik voel een naar gevoel opkomen in mijn buik, maar ik negeer het. Ik loop stevig door, en het enige wat ik hoor zijn mijn holle voetstappen. Ik kom uit bij een slecht verlichte ruimte. Ik kijk om me heen. Het gevoel in mijn buik wordt sterker, en dan zie ik het. Een briefje. Het ligt keurig opgevouwen, en is vergeeld door de tijd heen. Ik buk en pak het briefje. Ik open het, en ik hou mijn adem geschrokken in. De tekst is geschreven met bloed. Mijn ogen vliegen over de tekst.

Als jullie niet ophouden met mensen opruimen, ruimen we jullie op. Jullie zijn gewaarschuwd.

Ik verfrommel het briefje. Voor wie is dit bedoelt? Niet voor mij, dat is duidelijk. Ik steek het briefje in mijn zak en ren weg. Voor Jayden's slaapkamerdeur stop ik en ik bons op de deur.

'Jayden!' roep ik.

Ik hoor Jayden zuchten, en even later opent hij de deur.

'Wat is er?' vraagt hij slaperig.

Ik vis het briefje uit mijn broek en geef het aan Jayden. Jayden's ogen vliegen over het briefje en hij spert ze geschrokken open.

'Wat heeft dit te betekenen?' vraagt Jayden.

Ik haal mijn schouders op.

'Waar heb je het gevonden?' vraagt Jayden.

'In een soort van kelder,' zeg ik.

Jayden trekt zijn wenkbrauw op.

'Is het voor ons bedoelt?' vraag ik.

Jayden haalt zijn schouders op.

'Ik heb geen idee wat dit te betekenen heeft,' zegt Jayden.

Jayden verfrommelt het briefje en legt het weg.

'Ik weet niet wat ik er van moet denken,' verzucht Jayden.

'Ik ook niet,' geef ik toe.

'Zullen we het gewoon laten zoals het is?' vraagt Jayden voorzichtig.

'Ja,' antwoord ik. 'Maar we houden het wel in de gaten.'

Jayden knikt.

'Er komt vandaag een vriend van me,' zegt hij. 'Vind je het erg als we een paar dingen gaan bespreken?'

Ik schud mijn hoofd. Jayden glimlacht en verdwijnt weer in zijn kamer.

-

Jayden gaat voor me staan en kijkt me met een lichte glimlach aan.

'Ik ga je zo aanvallen,' zegt hij. 'En jij moet me ontwijken en me proberen neer te halen. Oké?'

Ik knik en bal me vuisten. Jayden kijkt me een tijdje aan en doet plots een aanval. In een reflex duik ik naar de grond. Ik pak Jayden's enkels en probeer hem neer te halen, en hij valt op de grond. Ik rol over de grond en ga op Jayden zitten. Ik pak zijn armen en druk ze op de grond.

'Ik heb van je gewonnen!' zeg ik triomfantelijk.

Jayden's lippen plooien om in een brede glimlach.

'Je word steeds beter,' zegt hij tevreden.

Jayden kijkt me diep in mijn ogen aan, en ik voel dat ik rood word. Ik zit nog steeds op Jayden, en dan...

'Wat een liefde,' zegt een onbekende stem.

Ik snak naar adem van schrik en spring van Jayden af. Ik draai me om en kijk in het gezicht van een jonge man. Hij kijkt langs me, naar Jayden met een grote glimlach op zijn gezicht. Jayden is inmiddels opgestaan en omhelst de jongen stevig. Ik bekijk de jongen. Ik vertrouw hem nu al niet.

'Zullen we wat gaan drinken?' vraagt Jayden opgewekt.

De jongen knikt en we lopen terug naar huis.

Ik klem mijn handen om de warme kop koffie en luister naar het gesprek van Jayden en de jongen. Als ik mijn naam hoor, schrik ik op.

'Rosalie heeft dit briefje gevonden,' zegt Jayden gespannen. 'Weet je misschien voor wie het is?'

Ik kijk op, en zie dat Jayden het briefje aan de jongen geeft. Hij leest het aandachtig, en hij kijkt Jayden ernstig aan.

'Jeetje,' zegt hij. 'Dat is niet mis.'

Jayden verbergt zijn hoofd in zijn handen.

'Eerst verdwijnt mijn broer,' zegt Jayden gesmoord. 'En nu krijg ik ook nog dreigbriefjes.'

De jongen kijkt Jayden geschrokken aan.

'Jayden...' zegt de jongen zacht. 'Je broer werkt bij Andreas.'

Mijn mond valt open van verbazing, en ik kijk naar Jayden. Hij kijkt de jongen compleet verbijsterd aan. Met een ruk staat hij op, waarbij de stoel op de grond valt. Jayden stormt de kamer uit, en met een blik op de jongen ga ik hem achterna. Jayden rent het huis uit, de buitenlucht in.

'Jayden!' roep ik.

Ik versnel mijn tempo en Jayden komt steeds dichterbij. Ik ga voor hem staan. Ik kijk hem aan en zie dat hij huilt. Mijn hart breekt, maar ik verman me.

'Rosalie...' zegt Jayden verstikt van de tranen.

Zonder nog iets te zeggen trekt hij me in een knuffel. Ik beantwoord zijn knuffel door mijn armen om hem heen te slaan en hem troostend over zijn rug te wrijven. Na een tijdje duw ik Jayden van me af, en ik zeg vastberaden:

'We gaan je broer zoeken.'