Vlucht vol vragen

Hoofdstuk 16

Ik kijk naar de twee jongens die naar elkaar toe rennen en elkaar in de armen vliegen, huilend van geluk. Na een hele tijd laten ze elkaar los, met een glimlach van blijdschap op beide gezichten.

'Brian,' zegt Jayden stralend. 'Dit is Rosalie.'

Brian kijkt me met een lichte glimlach aan.

'Ik heb haar al eens ontmoet,' zegt hij. 'Ik heb haar vrij gelaten. Je hebt Andreas flink dwars gezeten. Ik denk dat hij het er niet bij laat zitten, terwijl ik niet weet waarom Andreas je zo haat.'

Jayden kijkt Brian en mij ongelovig aan.

'Al die tijd waren jullie zo dicht bij elkaar,' zegt Jayden. 'Ik heb je zo gemist... Ik dacht dat ik je kwijt was. Wat is er gebeurd?'

Brian's gezicht verstrakt.

'Sorry,' zegt hij. 'Dat kan en mag ik jullie niet vertellen.'

Jayden kijkt Brian indringend aan, maar zucht dan en slaat zijn ogen neer.

'Ik ben blij dat ik je gevonden heb,' zegt Jayden zacht.

'Ik ben ook blij dat ik jullie gevonden heb.'

Mijn hart slaat over van schrik als ik besef dat het niet Brian was die dat zei. Ik draai me met een ruk om en sta oog in oog met Andreas. Achter hem staan een paar mannen.

'Jayden, Jayden, Jayden,' zegt Andreas.

Zijn blik flitst even naar mij. Er trekt een korte grijns over zijn gezicht, en dan besef ik wat hij wil. Of beter gezegd, wie hij wil.

Mij.

'We kunnen vluchten,' fluistert Jayden.

'Ga maar,' fluister ik terug. 'Ik kom eraan.'

'Nee,' fluistert Jayden. 'Je gaat met ons mee!'

Andreas praat verder en lijkt ons gesprek niet op te merken. Ik schuif iets dichter naar Jayden en zeg zacht:

'Luister. Jullie hebben toch nog niet genoeg informatie om Andreas op te pakken? Ik ga bij Andreas werken.'

Jayden kijkt me ongelovig aan.

'Ik wil je niet nog een keer verliezen, Rosalie,' zegt hij zacht.

'Geloof me,' zeg ik indringend. 'Ik kom terug, ik beloof het je.'

Ik zie tranen in Jayden's ogen, en ik moet moeite doen om niet in tranen uit te barsten. Jayden haalt onopvallend iets van zijn shirt en drukt het snel in mijn hand. Ik knik hem toe, en hij begrijpt dat nu de enige kans is om te ontsnappen.

'Andreas,' zeg ik luid.

Andreas kijkt me bars aan.

'Ik wil voor je gaan werken,' zeg ik.

Andreas blik verandert van bars naar ongelovig, en zijn lippen krullen om in een gemene grijns. Al zijn aandacht is nu op mij gericht, en hij merkt niet dat Jayden en Brian langzaam de kamer uitlopen, de vrijheid in. Andreas pakt me bij mijn arm vast. Ik werp nog één blik achterom. Ik kijk recht in de ogen van Jayden. Er rolt een eenzame traan over zijn wang, en op dat moment merkt Andreas dat Jayden en Brian weg zijn. Hij schreeuwt naar de mannen achter zich:

'Pak ze!'

Andreas richt zich op mij en duwt me tegen een muur.

'Dit deed je expres, hè,' zegt hij zacht en indringend. 'Je wilt helemaal niet voor ons werken, je wilt alleen maar dat Jayden kan ontsnappen.'

'Nee!' zeg ik. 'Nee, echt niet!'

Paniekerig kijk ik hem aan. Andreas snuift.

'Ik geloof je niet,' zegt hij. 'Maar er zit niks ander op.'

Andreas laat me onverwachts los, en ik werp ongemerkt nog een blik naar waar Jayden en Brian zijn weggerend. Ik voel een onverklaarbaar leeg gevoel in mijn buik, en ik zie steeds Jayden's gezicht voor me, huilend. Andreas wenkt me en ik loop hem achterna. Andreas opent een deur en hij zegt:

'Dit is je kamer, als ik je nodig heb dan kom ik je halen.'

Zonder nog iets te zeggen slaat hij de deur achter zich dicht. Mijn handen trillen onbedaarlijk. Ik open ze en het dingetje dat Jayden me gaf valt op de grond. Ik buk me en pak het op. Het is een piepklein zendertje met een camera erin, zie ik nu. Ik plak het op mijn shirt waar het niet te zien is, en een trillende zucht verlaat mijn mond. Het beeld van Jayden's gezicht verschijnt voor mijn ogen, en ik sluit mijn ogen. Zal ik hem ooit nog zien?