Vlucht vol vragen

Hoofdstuk 25

Tijdens de rit is het doodstil. Het enige geluid dat te horen is is het regelmatige gebrom van de auto, maar in mijn hoofd woedt er een storm aan vragen en beelden.
'Jayden?' vraag ik moeizaam.
Jayden kijkt me vragend aan en knikt.
'Laten we Andreas daar liggen?' vraag ik.
Jayden knikt eenmaal.
'Ik vind dat we niet meer moeite aan hem moeten besteden,' zegt Jayden.
Ook zijn stem klinkt vermoeid. Ik knik en laat me weer tegen Jayden's schouder zakken. Ik sluit mijn ogen en langzaam dommel ik in.
'Shit!'
De harde stem van Brian doet me opschrikken. Verschrikt kijk ik op.
'Wat is er?' vraag ik versuft.
Jayden komt ook langzaam overeind en werpt een blik achterom. Zijn blik verstart.
'Doorrijden,' beveelt Jayden met geforceerde kalmte.
Terwijl Brian het gaspedaal indrukt, kijk ik ook achterom. Achter ons rijden twee auto's, allebei vol met mensen. Eén herken ik als iemand van Andreas' bende. Geschrokken sper ik mijn ogen open. Twee woedende ogen staren me aan, en het voelt alsof er een klomp ijs in mijn maag valt. Als bevroren zit ik op de achterbank, met mijn ogen vastgeplakt aan de man.
Hoe hard Brian ook rijdt, we worden langzaam ingehaald. Tot mijn afschuw zie ik dat iemand zich naar onze auto buigt.
'We moeten hier weg!' gil ik.
Brian's ogen flitsen om zich heen, en hij maakt een scherpe bocht naar rechts waardoor ik hard tegen de zijkant van de auto aan knal. Voordat ik weer overeind kan komen botst er een auto met volle vaart tegen ons aan. Door de kracht en snelheid ervan kantelt de auto, en ik gil het uit van schrik. Langzaam en met een vals, krassend geluid komt de auto tot stilstand.
'Maak dat je weg komt!' schreeuwt Brian.
Ik probeer mijn riem los te klikken, maar door mijn onbedwingbaar trillende handen lukt het niet. Ik ruk de riem los en wurm me door het kleine raampje. Voordat ik ook maar iets kan doen, word ik vastgegrepen. Een geschrokken kreet verlaat mijn mond en in een reflex sla ik wild om me heen. Een trap in mijn rug weerhoud me hiervan, en ik hang kreunend voorover.
'Maak dat je wegkomt, Jayden!' schreeuw ik, wat me een pijnlijke klap oplevert.
Ik kijk wild om me heen, en zie dat Jayden in een heftig gevecht verwikkeld is. Bloed druppelt uit Jayden's neus en hij wankelt onvast op zijn benen. Tegenover hem staat een man, die er net zo slecht uitziet als Jayden. Jayden strompelt naar voren en stompt de man meerdere malen in zijn buik. De man valt op de grond, en na nog een schop tegen zijn hoofd blijft hij roerloos liggen. Opluchting vloeit als een verdovend middel door mijn aderen, en ik wil Jayden's naam roepen, als Jayden verstijft. Een harde knal volgt, samen met een schreeuw vol pijn van Jayden. Jayden zakt in elkaar in een plas bloed die steeds groter wordt. Een harde schreeuw lijkt mijn mond te verlaten, en ik probeer tevergeefs bij Jayden te komen. Ik sla en schop wild om me heen, gepaard met wilde en gekwelde kreten. Tranen stromen over mijn wangen en ontnemen me het zicht.
'Laat me los!' gil ik, gek van verdriet.
Eindelijk laat de man me los, en ik schiet naar Jayden toe. Achter me hoor ik gesmoord gegniffel, maar het enigste waar ik oog voor heb, is Jayden. Creperend van de pijn ligt hij op de grond, zijn ogen krampachtig gesloten. Als ik bijna bij Jayden ben, dringt er een harde knal mijn oren binnen, gevolgd door een stekende pijn in mijn been. Mijn zicht wordt steeds troebeler, en ik zak naast Jayden neer. Ik omklem mijn been, terwijl mijn zicht steeds troebeler wordt.
'Jayden...' breng ik bijna onhoorbaar uit, voordat ik op zijn borst zak en alles zwart wordt.

---------------------------------------

Hahaaaaa, jullie dachten dat dit het eind was, maar nee hoor *evil laugh*
Rosalie en Jayden waren weer samen, maar nu zijn ze weer van elkaar gescheiden:(
Vote/comment/follow?