Vlucht vol vragen

Hoofdstuk 19

'Andreas!' zeg ik trillend van angst.

Lichtelijk teleurgesteld kijk ik hem aan. Eén heerlijk moment had ik gehoopt dat Jayden mijn redder was.

'Je hebt het goed gedaan,' zegt Andreas enigzins grimmig, en zonder nog iets te zeggen loopt hij weg.

Verbijsterd kijk ik hem na. Ik snap niks van Andreas. Het ene moment is hij bruusk en gemeen, en het andere moment geeft hij me complimentjes.

-

Roerloos zit ik op mijn matras, starend naar een willekeurige plek op de grond. Het enige waar ik aan denk, is Jayden. Ik mis hem. Ik mis hem verschrikkelijk erg. Ik kan alleen maar denken aan zijn heldere blauwe ogen, zijn lieve glimlach die hij me zo vaak heeft geschonken. Er verschijnt een trieste glimlach op mijn gezicht.

'Rosalie?' hoor ik iemand zacht zeggen.

Ik vlieg overeind. De man die me de brief van Jayden had gegeven, staat voor me. Er vloeit hoop door me heen.

'Heb je een brief van Jayden voor me?' vraag ik hoopvol.

'Niet zo hard!' fluistert de man.

Hij kijkt geschrokken om zich heen, maar als hij ziet dat er niemand is, knikt hij.

'Ik heb weer een brief voor je,' zegt de man.

Meteen breekt er een glimlach door op mijn gezicht. De man geeft me de brief aan, en ik pak hem stevig vast. De man wilt weg lopen, maar ik houd hem tegen.

'Wacht!' zeg ik.

Hij draait zich om en kijkt me afwachtend aan.

'Ken je Jayden?' vraag ik, en ik kijk hem smekend aan.

De blik van de man verandert, en hij lijkt me bijna medelijdend aan te kijken.

'Dat kan ik je niet vertellen, het spijt me,' zegt hij, en hij draait zich om en loopt weg.

Ik zak weer neer op mijn matras en open de brief voorzichtig. Ik kijk naar Jayden's slordige handschrift, en mijn mondhoeken krullen om. Mijn ogen vliegen over de brief, nieuwsgierig naar wat Jayden te vertellen heeft.

Lieve, lieve Rosalie.
Ik mis je. Er is een gat in mijn lichaam, dat alleen maar kan worden opgevuld met jou. Ik kan alleen nog maar aan jou denken. Ik heb mijn gevoelens veel te lang weggestopt, en ik besef nu pas dat ik dat niet had moeten doen. Ik hou van je, Rosalie. Ik hou van je met heel mijn hart, en ik hoop dat jij hetzelfde voor mij voelt.
Jayden.

Met opengesperde ogen kijk ik naar de brief. De woorden dringen nog niet helemaal tot me door.

"Ik hou van je, Rosalie."

Ik voel een heerlijk gevoel langzaam omhoog kruipen. Het gaat door mijn hele lichaam, en er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht. Ik besef nu, dat het liefde is.

'Ik ook van jou, Jayden,' fluister ik voor me uit. 'Ik hou ook van jou...'

Ik omklem de brief en druk hem tegen me aan. Langzaam val ik in slaap, met Jayden in mijn gedachten.

Met een schok wordt ik wakker.

'Rosalie!' brult Andreas.

Geschrokken kijk ik hem aan. Hij heeft iets in zijn handen, en ik knijp mijn ogen samen om te kunnen zien wat het is. Er gaat een schok door me heen als ik zie wat het is. Een brief. Het zal toch niet...

'Wat heeft dit te betekenen?' vraagt Andreas, zijn stem trillend van ingehouden woede.

Hij zwaait met de brief in zijn handen, en kijkt me aan. Zijn ogen fonkelen van de woede die ik zo ben gaan vrezen.

'Heb je verdomme contact met Jayden?'

Andreas spuugt de woorden uit.

'Geef antwoord!' brult hij, en er vliegen vlokjes spuug uit zijn mond.

Kleintjes knik ik, en Andreas lijkt buiten zinnen te worden van woede.

'Ik had het kunnen weten!' roept hij. 'Ik had kunnen weten dat je contact ging zoeken met hem! Ik wist dat ik je niet kon vertrouwen, maar je was zo dom...'

'Ik ben niet dom!'

Mijn angst verdwijnt naar de achtergrond, en ik kijk in Andreas' ogen, die me woedend aankijken.

'Je bent wel dom, Rosalie,' gromt Andreas. 'Je hoort voor me te vluchten, maar je loopt zo in mijn armen.'

'Waarom zou ik voor jou moeten vluchten?' vraag ik spottend. 'Waarom ben jíj in mijn leven gekomen?'

Andreas kijkt me strak aan.

'Wil je dat weten, Rosalie?' vraagt hij.

Zijn stem klinkt zacht, en ik schrik ervan.

'Ja,' zeg ik vastbesloten.

Nu ik erachter ga komen waarom Andreas mijn huis binnen kwam vallen en ik op de vlucht moest slaan, brand ik van nieuwsgierigheid.

'Een aantal jaar geleden was er een viertal, die me ongelovelijk dwars zaten. Ze vermoordden allemaal mensen die heel nuttig voor me waren. Ik moest ze uit de weg ruimen.'

Verward kijk ik Andreas aan.

'Wat heeft dit met mij te maken?' vraag ik.

Andreas kijkt me aan, peilend naar mijn reactie.

'Twee van die mensen, waren onze ouders.'

---------------------------------------

MUWHAHAHAHA CLIFFHANGER
Cliffhangers zijn zo leuk:)
Vote/comment/follow?
X