Vlucht vol vragen

Hoofdstuk 7

Verstijfd van schrik draai ik me om en ik sta oog in oog met een grote, vervaarlijk uitziende man. Hij kijkt mij en Jayden dreigend aan en heeft een pistool op ons gericht.

'Was het briefje niet duidelijk genoeg?' bromt de man.

Zijn ogen schieten naar mij, en er gaat even een flits van herkenning door hem heen.

'En wie hebben we hier?' zegt de man zacht.

De man loopt langzaam naar me toe en gaat vlak voor me staan. Ik ruik de geur van een man die zich al dagen niet meer heeft gewassen vermengd met oud zweet.

'Heb je een vriendinnetje, Jayden?'

De man lacht kakelend, en er trekt een rilling over mijn rug.

'Heulen met de vijand...'

De man schudt afkeurend zijn hoofd. Ik trek mijn wenkbrauwen op.

'Blijf van Rosalie af,' zegt Jayden met opeengeklemde kaken.

Ik werp een blik op hem, en ik zie dat er tranen in zijn ogen staan.

'Dus ze heet Rosalie?' vraagt de man. 'Is het toevallig... Rosalie Smith?'

De man kijkt me onderzoekend aan, en ik kijk hem verbluft aan.

'Hoe weet je dat?' vraag ik hakkelend.

De man kijkt me met samengeknepen aan.

'Je bent bekend bij ons,' zegt hij. 'En niet op een zo positieve manier.'

Mijn nieuwsgierigheid is nu gewekt, en ik kijk de man afwachtend aan.

'Laat Rosalie met rust zei ik toch!' roept Jayden.

Hij doet boos een stap naar voren, en de man richt zijn pistool snel op Jayden. Jayden laat zich niet uit het veld slaan en grijpt de pols van de man vast. Jayden draait de pols hardhandig om en de man slaakt een kreet van pijn en schrik. De man probeert zich te verzetten, maar Jayden is te sterk. Jayden probeert het pistool uit de hand van de man te wrikken maar de man stoot Jayden in zijn maag. Jayden krimpt in elkaar en laat de man los. De man duwt Jayden aan de kant en richt zich op mij. Hij richt het pistool op me en angstig kijk ik hem aan.

'Vaarwel, Rosalie,' fluistert de man.

Zonder erbij na te denken duik ik weg, net op het moment dat de man schiet. Ik krabbel overeind en duik naar de man. Ik val boven op hem en stomp hem in zijn maag. Ik sla het pistool uit zijn handen zodat het buiten handbereik ligt. Ik werp een blik op Jayden en zie dat hij naar het pistool toe kruipt. Ik richt me weer op de man en stomp hem in zijn gezicht. De man schopt heftig heen en weer met zijn benen zodat ik van hem afval en hij op mij springt. Alle lucht word uit mijn longen geperst en ik snak naar adem. De man geeft me een knietje in mijn maagstreek en ik klap voorover van de pijn. Ik probeer me te verzetten, maar de man is te zwaar.

'Stop!'

Jayden schreeuwt het uit, en de man kijkt op. Jayden staat voor ons met het pistool op de man gericht. Het ontgaat me niet dat hij onbedaarlijk trilt, en de man merkt het ook op.

'Je trilt als een meisje, man,' lacht de man. 'Jij durft mij echt niet neer te schieten.'

'Jayden!' roep ik wanhopig. 'Schiet, alsjeblieft!'

De man wendt zich tot mij, en hij stompt me in mijn gezicht. Ik voel hoe mijn neus breekt en ik schreeuw het uit.

'Dat durft hij niet, meisje,' zegt de man achteloos. 'En weet je waarom? Hij heeft met ons gewerkt.'

En net op dat moment knalt de deur open en staat er nog een man in de deuropening met pistool en al. Zijn ogen glijden naar Jayden en zijn ogen worden groter. Dan hoor ik de bekende knal van het pistool, en Jayden zakt in elkaar. Ik voel een schok in mijn maag, en een onverklaarbare woede neemt me over. Ik schop om me heen, trap de man van me af en wil weg rennen, maar de man in de deuropening houdt me tegen en hij slaat me neer. Hij trapt in mijn buik, en ik krimp in elkaar van de pijn. Hij schopt maar door en ik word verblind door de pijn. Na een tijdje verschijnen er zwarte vlekken voor mijn ogen en niet veel later wordt alles zwart.

Ik word wakker doordat ik heen en weer word geschommeld. Overal in mijn lichaam voel ik verschrikkelijke pijn. Mijn hoofd bonst en al mijn spieren doen pijn. Ik dwing mezelf om op te kijken en ik merk dat ik in een busje lig. Kreunend laat ik mijn hoofd hangen. Het beeld van Jayden dringt mijn hoofd binnen en een snik verlaat mijn mond. Hoe moet het nu verder?

Ik zit al een hele tijd vast in het busje, en ik raak steeds gefrusteerder. Ik raak steeds verder van huis, letterlijk en figuurlijk. Opeens stopt het busje abrupt, en ik val naar voren. Ik hoor een klik en de deuren van het busje worden opengerukt. Fel zonlicht verblind me en ik knijp mijn ogen samen. Dan wordt er een jute zak over mijn hoofd getrokken en alles wordt zwart. Ik slaak een kreet van schrik en probeer de zak van mijn hoofd af te trekken, maar iemand slaat mijn armen weg. Ik word ruw bij mijn keel vastgepakt, en ik snak naar adem.

'Je hebt twee keuzes,' gromt iemand in mijn oor. 'Of je werkt mee en je hebt iets langer te leven, of je werkt níet mee en dan ga je hier dood. Ik zou voor de eerste keuze kiezen.'

Ik heb geen keus, ik moet voor de eerste keuze gaan. Misschien overleef ik het wel.

'Ik werk mee,' breng ik uit, en de man verslapt zijn greep.

Ik snak gierend naar adem, maar de man wacht niet en sleurt me het busje uit. Hij gooit me over zijn schouder en hij loopt weg. De zak zit nog steeds over mijn hoofd, en ik probeer het er tevergeefs af te halen, de man heeft het blijkbaar vastgebonden. Ik hoor hoe de man een deur opent en we gaan een gebouw in. Een muffe geur dringt mijn neus in en ik hoor de holle voetstappen van de man weerkaatsen tegen de muren. Ik probeer te denken waar we zijn, maar ik kom niet ver. De man opent nog een deur, en hij smijt me op de grond. Een kreun verlaat mijn mond. De man rukt de zak van mijn hoofd, en heel even zie ik een glimp van gezicht. Het is de man die Jayden neergeschoten, en ik voel haat door mijn aderen vloeien. Voor ik iets kan draait de man zich om en slaat hij de deur achter zich dicht. Meteen draait hij het op slot. Ik verberg mijn hoofd in mijn handen, en een geluidloze zucht rolt over mijn lippen. Ik leg me neer bij het feit dat ik moet wachten, en ik rol mezelf op tot een balletje en wacht totdat ik in slaap val.

---------------------------------------

Haaii:)
Yeaah actiee:D
Hoe vonden jullie dit hoofdstuk?
Vote/comment/follow?
X