Tot mijn verbazing breekt er een klein glimlachje door op Andreas' gezicht.
'Ga je me niet missen?' vraagt hij spottend.
Ik geef geen antwoord maar kijk Andreas minachtend aan.
'Ik hoop dat je in de hel komt en meer pijn lijdt dan dat je deze wereld heb aangedaan,' spuug ik uit.
Andreas' grijns wordt tot mijn afschuw nog breder, en hij zegt:
'Dacht je nou echt dat je mij hier mee kon kwetsen? Kom nou toch Rosalie.'
Hij eindigt zijn zin in een vals lachje waar mijn nekharen van overeind gaan staan, en ik kijk hem walgend aan. Andreas kijkt terug, zijn ogen vol koelbloedige haat. Mijn blik schiet naar Brian, die me afwachtend, maar ook enigzins opstandig aankijkt.
'Schiet hem overhoop,' zeg ik fel.
Brian's mondhoeken krullen even om in een minuscuul glimlachje, maar dan drukt hij zijn revolver hard tegen Andreas' hoofd. Plots voel ik een warme arm om me heen, en ik besef dat het Jayden is. Hij drukt me tegen zich aan en houdt me stevig vast. Ik druk mijn gezicht heel even in Jayden's shirt, en er ontsnapt een gesmoorde snik uit mijn mond. Op dat moment hoor ik een harde knal, gepaard met een gekwelde kreet. Ik kijk op, en zie Andreas roerloos liggen in een onmiskenbare plas bloed. Zijn ogen die me altijd zo hatelijk aankeken, kijken nu leeg naar boven, naar de hemel. Voor ik het weet rolt er een traan over mijn wang en zak ik neer op de grond. Mijn mond opent zich en een harde schreeuw verlaat mijn lippen. Twee sterke armen sluiten zich om mijn middel, maar ik voel het bijna niet.
'Het is voorbij,' fluistert Jayden.
Hij strijkt door mijn haren, en ik voel hoe een warme druppel van Jayden op mijn haren valt. Ik draai me om en sluit mijn armen om Jayden. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op de geruststellende bewegingen van Jayden. Hoewel ik mijn ogen gesloten heb, zie ik haarscherp het beeld voor me hoe Andreas levensloos en bebloed op de grond ligt. Er gaat een rilling door me heen. Als Jayden me los laat, voel ik me merkwaardig leeg. Ik voel geen emoties, niks. Ik open mijn ogen en kijk naar het roerloze lichaam van Andreas. Na al die weken vol doodangst, woede en verdriet ligt hij daar. Andreas, mijn bloedeigen broer, en tegelijk mijn grootste vijand. Mijn blik lijkt aan zijn lichaam vastgeplakt te zijn, totdat ik Jayden's sterke arm om me heen. Onder lichte dwang loodst hij me naar Brian's auto. Brian zit al aan het stuur, hijgend, maar met een voldaan gezicht. Jayden opent het portier van de achterbank en ik stap in. Jayden gaat naast me zitten en slaat de deur achter zich dicht. Hij slaat beschermend een arm om me heen en trekt me dicht tegen zich aan. Ik voel een warm gevoel door me heen stuwen en ik voel me wonderbaarlijk prettig. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en sluit mijn ogen.
---------------------------------------
Sorry dat ik zo zo zo lang niet meer heb geupdate en dat het ook nog zo'n kort flutstukje is!
Ik had echt geen tijd:(
JE LEEST
Vlucht vol vragen
БоевикDe 17-jarige Rosalie leidt een normaal leven, totdat er op een doodnormale dag een man in haar huis binnenvalt en haar probeert te vermoorden. Rosalie is gedwongen om op de vlucht te slaan, maar ze zit vol vragen waar ze antwoord op wilt hebben. Ze...