Vlucht vol vragen

Hoofdstuk 15

'Hoe bedoel je, zoeken?' vraagt Jayden.

'Zoals ik het zeg,' zeg ik. 'We gaan nú, en we gaan je broer vinden. Ik ga met je mee, dus je bent niet alleen.'

Ik pak Jayden resoluut bij zijn arm en ik trek hem mee.

'Hij is bij Andreas!' zegt Jayden. 'Dat is veel te gevaarlijk!'

Ik negeer hem en duw hem in zijn busje. Ik loop om het busje heen en ga in de passagiersstoel zitten.

'Als je je broer nog terug wilt zien,' zeg ik. 'Zou ik gaan.'

Jayden zucht en kijkt me met een trieste blik in zijn ogen aan.

'Ik ben zo bang dat er nog meer dingen mis gaan,' zegt Jayden zacht.

Er blinken tranen in zijn ogen.

'Kom op,' zeg ik even zacht als Jayden. 'Juist nu moet je sterk zijn. Ik ben er voor je.'

Dat lijkt Jayden meer moed te geven, en hij start het busje. We rijden weg, en ik kijk achterom. Hoe lang zal ik dit huis weer moeten missen?

-

Langzaam komt het busje tot stilstand, en Jayden leunt achterover.

'We stoppen hier,' zegt Jayden. 'We moeten hier slapen, het dichtbijzijnste hotel is een uur hier vandaan. Tot morgen.'

Dan doet Jayden iets wat ik niet had verwacht. Hij buigt zich naar voren en drukt een vederlichte kus op mijn wangen. Zijn zachte lippen lijken te branden op mijn wangen en ik word vuurrood. Jayden bloost ook en mompelt:

'Welterusten.'

Ik glimlach, en ik draai me om. Ik sluit mijn ogen en val al snel in slaap, met Jayden in mijn gedachten.

-

'Rosalie?' fluistert een stem in mijn oor, die ik herken als Jayden.

Zijn warme adem strijkt over mijn wang, en ik voel een rilling door me heen gaan. Ik open mijn ogen, en kijk recht in het gezicht van Jayden. Zijn gezicht ziet er slaperig uit, maar zijn ogen kijken alert om zich heen. Hij glimlacht als hij ziet dat ik wakker ben.

'Goedemorgen,' zegt hij. 'We moeten weer verder.'

Ik knik en ik ga rechtop in mijn stoel zitten. Jayden start het busje en we rijden weg. Er hangt een beklemmende sfeer tussen ons in, ik voel dat Jayden met de minuut zenuwachtiger wordt.

'We zijn er bijna,' verbreekt Jayden de stilte, zijn stem trillend van de zenuwen.

Na een aantal minuten stopt Jayden het busje. Jayden geeft me een revolver aan, die ik stevig omklem, en we stappen uit.

'Daar is het,' zegt Jayden zacht.

Ik volg Jayden's blik, maar zie niks. Ik knijp mijn ogen samen, en dan zie ik het. Een gebouw, dat bijna lijkt te versmelten met zijn achtergrond.

'Het is een ander gebouw dan waar ze mij gevangen hielden,' zeg ik.

Jayden scheurt zijn blik van het gebouw en kijkt mij aan.

'Ze verhuizen steeds,' zegt hij.

Ik verwacht meer uitleg, maar Jayden start met lopen met zijn blik op het gebouw gefixeert. Ik volg hem, en met elke stap zwermen er zenuwen door mijn maag. Het gebouw komt steeds dichterbij, en Jayden gebaart me te volgen. Hij rent naar een van de muren van het gebouw en drukt zich er plat tegen aan. Ik volg hem en druk me ook plat tegen de muur. Jayden opent zacht een deur en we schuifelen naar binnen. Binnen is het doodstil, en ik verwacht elk moment Andreas de hoek om zien springen. Naast me hoor ik Jayden jachtig ademhalen, en ik besef dat ik beter de leiding kan nemen. Voor me is een lange gang zonder deuren. Ik hef mijn revolver op en sluip de gang door. Ik werp een blik over mijn schouder en zie dat Jayden vlak achter me is. Ik loop door. Aan het eind van de gang is een splitsing en ik kijk voorzichtig om beide hoeken. Ook hier is het uitgestorven en mijn ingehouden adem ontsnapt uit mijn mond. Ik kijk om me heen en mijn blik blijft op een deur rusten. Meteen vloeien de zenuwen weer door me heen en ik loop er naar toe. Mijn trillende hand reikt naar de deurklink en ik pak hem vast. Langzaam open ik de deur met mijn revolver in de aanslag. Ik spring de kamer in en schreeuw:

'Handen omhoog, anders schiet ik je...'

Mijn zin wordt onderbroken door een luide kreet.

'Brian!' schreeuwt Jayden.

Jayden duwt me weg en stormt de kamer in. Verbijsterd laat ik mijn revolver zakken, en dan zie ik hem. De jongen die me bevrijd heeft is de broer van Jayden.