Vlucht vol vragen

Hoofdstuk 22

Jayden's mondhoeken krullen om in een glimlach.

'Ik ben ook blij dat jij weer bij mij bent,' zegt hij. 'En ik laat je nooit meer gaan.'

Ik glimlach, en kijk om me heen.

'Waar zijn we?' vraag ik.

Jayden's gezicht vertrekt even.

'We zijn in de schuilplaats waar je voor het laatst met Andreas was,' zegt Jayden zacht, bang voor mijn reactie. 'Het kon niet anders.'

Ik sla mijn ogen neer. Plotseling word ik overspoeld met herinneringen. Een stille traan glijdt over mijn wang en spat uiteen op de grond. Jayden legt zijn hand onder mijn kin en duwt hem langzaam en zorgzaam omhoog.

'Hé...' zegt hij zacht.

Ik kijk op in Jayden's ogen. Ze stralen pure bezorgdheid uit en kijken me onderzoekend aan.

'Het gaat niet meer, Jayden,' stoot ik uit, mijn stem verstikt door de tranen. 'Andreas maakt me gek. Ik kan het niet meer. Ik wil dat er een eind aan komt.'

'Er gaat een eind aan komen,' fluistert Jayden in mijn oor. 'Dat beloof ik je.'

Jayden's ademhaling streelt mijn huid en ik ril. Jayden pakt mijn hand even vast.

'Ga maar slapen,' zegt Jayden liefjes. 'Dan zorg ik ervoor dat het beter is als je wakker wordt.'

Ik glimlach en laat me op mijn kussen zakken. Ik sluit mijn ogen. Na een hele tijd voel ik een zwaar gewicht van mijn bed afgaan, en ik hoor een zachte fluistering.

'Slaap lekker, Rosalie.'

-

Een zacht, uitnodigend licht dringt door mijn oogleden heen en ik open één oog. Ik open het andere oog ook en ontspan. Ik ben er nog steeds niet aan gewend dat ik niet onder druk sta door Andreas. De wonden vervagen langzaam, maar de herinneringen zullen voor altijd blijven. Ik gooi de dekens van me af en sta op van mijn bed. Ik laat mijn ogen door de ruimte glijden. Het is heel anders dan de ruimte waar ik in verbleef bij Andreas. Ik loop de kamer uit en ga op zoek naar Jayden. Ik beland in een grote, lichte ruimte. Ik loop de ruimte door en luister hoe mijn voetstappen weergalmen. De lichte ruimte wordt iets donker en ik herken de ruimte waar ik verbleef met Andreas.

'Rosalie?' hoor ik iemand vragen.

Ik schrik, en met een ruk draai ik me om. Ik ontspan als ik zie dat het Jayden is.

'Jayden,' zeg ik opgelucht en bijna vanzelf glimlach ik.

'Gaat het al beter?' vraagt Jayden.

Ik knik. Jayden glimlacht. Hij strekt zijn armen en pakt me vast. De kriebels in mijn buik dansen heftig heen en weer en ik sla mijn armen stevig om hem heen. Jayden drukt een zachte kus op mijn haren, en ik glimlach. Dit is het moment dat ik me veilig voel. In zijn armen.

-

Ik schrik wakker. Vaagjes dringen er stemmen mijn oren binnen, en ik ga recht zitten om mee te kunnen luisteren.

'Wie ben jij?' hoor ik iemand op scherpe toon vragen.

Het is Jayden, en ik frons mijn wenkbrauwen. Ik stap uit mijn bed en loop geruisloos naar de deur. Ik open hem op een kiertje en kijk om me heen. Jayden staat om de hoek met een mobiel tegen zijn oor.

'Je bent een slechte leider, Jayden,' zegt een blikkerige stem door de telefoon. 'Heb je nog niet gemerkt dat een van je mannen verdwenen is? Ik zou hem maar gaan zoeken, als ik jou was.'

Een valse lach schalt door de telefoon waar mijn nekhaartjes van overeind gaan staan. Jayden loopt weg en ik blijf staan totdat zijn voetstappen langzaam wegsterven. Wat had dat te betekenen?

---------------------------------------

Klein fluthoofdstukje:(
Ik had geen inspiratie, maarja..
Vote/comment/follow?
X