Vlucht vol vragen

Hoofdstuk 21

Versuft kijk ik op. Alles is wazig voor mijn ogen. Er rennen een aantal mannen op me af, maar ik kan niet zien wie het zijn.

'Nee!' gil ik, bang dat het iemand is die me nog meer pijn wilt doen. 'Ga weg!'

De man die me vast houdt laat me los, en ik val met een smak op de grond. Ik blijf roerloos liggen, met mijn ogen gesloten.

'Rosalie!' hoor ik een stem schreeuwen.

Het is Jayden, en mijn hart springt op.

'Jayden...' breng ik uit.

Ik hoor een misselijkmakende klap, en Andreas schreeuwt het uit.

'Vlucht!' schreeuwt Andreas. 'Snel!'

Ik hoor een paar mannen schreeuwen, en langzaam vervagen de geluiden totdat ze niet meer te horen zijn.

'Jayden,' fluister ik nog een keer.

Er knielt iemand bij me neer, en ik hoor een jachtige ademhaling.

'Rosalie,' fluistert Jayden, en mijn maag maakt een salto bij het horen van zijn stem. 'Ik ben bij je... Je bent veilig.'

Ik open mijn ogen, en kijk in Jayden's ogen. Ze kijken me geschrokken en bezorgd aan.

'Kom,' zegt Jayden. 'Je moet verzorgd worden.'

Jayden plaatst zijn handen bij mijn buik, en tilt me langzaam en voorzichtig op. Ik sla mijn handen om zijn nek, en leg mijn hoofd tegen zijn borst. Ik sluit mijn ogen, en langzaam zak ik weg in een onrustige slaap vol pijn.

-

'Rosalie?'

Vaag dringt er een stem mijn oren binnen, en ik open mijn ogen. Ik kijk recht in twee prachtige blauwe ogen, en mijn maag maakt de vertrouwde salto.

'Rosalie!' zegt Jayden opgelucht. 'Je bent eindelijk wakker. Ik was zo bang dat je dood was. Ik heb je zo gemist.'

Ik glimlach lichtjes.

'Ik heb je ook gemist, Jayden,' breng ik schor uit. 'Wat is er allemaal gebeurd? Waar is Andreas?'

Ik grimas even als ik Andreas' naam uitspreek. Er verschijnt een uitdrukking op Jayden's gezicht die ik niet kan plaatsen.

'Andreas is ontsnapt,' zegt hij. 'Hij heeft je gemarteld... Met een mes. Het zag er angstaanjagend uit toen ik binnenkwam. Je lag in een grote plas bloed. Toen ik je daar zag liggen, knapte er iets binnen in me. Ik... Ik...'

Hakkelend valt Jayden stil, en hij zucht even. Ik kijk naar zijn onbeholpen houding, en alles in mijn lichaam schreeuwt dat ik iets moet zeggen of doen.

'Jayden?' vraag ik zacht.

Jayden kijkt me vragend aan.

'Ik hou van je,' zeg ik.

Jayden's ogen vergroten zich en hij kijkt me ongelovig aan. Langzaam kom ik overeind en ik kijk in Jayden's ogen. Ze kijken liefkozend terug. Jayden steekt zijn hand uit en streelt met zijn vingers over mijn wangen. Ik ril als ik die beweging voel, maar het is een aangename rilling. Jayden's ogen volgen de bewegingen van zijn vingers. Langzaam kijkt hij op, in mijn ogen. Hij buigt zich voorover, en ik kan de spikkeltjes in zijn blauwe ogen tellen. Mijn blik dwaalt af naar zijn lippen, en ik buig me ook naar voren. Onze lippen raken elkaar en er ontploft iets in mijn buik. Een heerlijk gevoel verspreid zich door mijn lichaam, en ik sluit mijn ogen. Jayden drukt zijn lippen zachtjes tegen die van mij, en op dat moment lijkt alles in mijn leven perfect. Mijn angst voor Andreas verdwijnt naar de achtergrond, en ook de doordringende pijn van de sneeën lijken te vervagen. De kus lijkt eindeloos lang te duren, en er gaan tintelingen van genot door me heen. Na een hele tijd haalt Jayden voorzichtig zijn lippen van me af. Ik open mijn ogen. Jayden opent ook zijn ogen. Zijn hand glijdt naar de mijne, en onze vingers verstrengelen zich met elkaar.

'Ik hou van je,' fluistert Jayden.

Hij drukt een lichte kus op mijn wang, en zijn gebaar lijkt op mijn wangen gebrand te staan. Ik kijk in Jayden's ogen, en fluister terug:

'Ik hou ook van jou.'

Voor ik het weet glijd er een warme traan over mijn wang.

'Wat is er?' vraagt Jayden.

Ik glimlach lichtjes.

'Niets,' zeg ik zacht. 'Ik ben blij dat je weer bij me bent.'

---------------------------------------

En nog een hoofdstukje, wat ben ik toch lief:)
ROSALIE EN JAYDEN ZIJN EINDELIJK BIJ ELKAAR:D
Vote/comment/follow?
X