Vlucht vol vragen

Hoofdstuk 1

Rillend van de kou loop ik over straat. Boos schop ik tegen een bevroren sneeuwballetje aan. Waar moet ik nu heen? Ik kan niet terug naar huis, wie weet wat die man daar allemaal aan het doen is. Een rilling loopt over mijn rug, die deze keer niet van de kou is. Ik besluit om naar oma te gaan. Ik duik wat dieper in mijn jas en kijk schichtig om me heen. Het begint al snel donker te worden, en ik ben bang dat die man weer elk moment voor me kan opduiken. In gedachten verzonken loop ik naar oma toe, en ik kom er gelukkig zonder problemen. Ik druk op de bel, en wacht geduldig totdat er wordt opengedaan. Dan gaat de deur op een kiertje open, en oma's gezicht verschijnt achterdochtig om het hoekje van de deur. Als ze me ziet verandert haar gezichtsuitdrukking van achterdochtig naar geschokt en bang.

'Rosalie!' fluistert ze. 'Je moet hier niet komen! Dat is te gevaarlijk! Straks komt... Ach, kom ook maar binnen.'

Oma houdt de deur verder open en ik stap snel naar binnen. Meteen doet oma de deur dicht en ze gaat me voor naar de woonkamer. Ik plof neer op een gemakkelijke fauteuil. Oma kijkt me ernstig aan.

'Waar ben je voor gekomen?' vraagt ze.

Ik kijk haar aan en frons mijn wenkbrauwen.

'Dat weet je wel,' zeg ik. 'Je hebt me nog geen half uur geleden gebeld en gezegd dat er iemand aan de deur komt die me probeert te vermoorden! Hij had verdomme een pistool bij!'

Oma kijkt me geschokt aan.

'Ik... Ik wist niet dat hij zo ver zou gaan,' stamelt ze.

'Wie is het?' vraag ik. 'Vertel het alsjeblieft!'

Ik kijk haar smekend aan, en oma zucht even.

'Blijf hier,' zegt ze. 'Ik moet even wat pakken.'

Oma staat moeizaam op en loopt langzaam weg. Ik kijk haar na en wacht geduldig tot ze terug komt. Een tijdje later loopt ze weer moeizaam de kamer in met iets in haar handen. Nieuwsgierig kijk ik ernaar, en ik zie dat het een foto is. Oma gaat op de bank zitten en ik plof naast haar neer. Zwijgend geeft ze me de foto, en ik bekijk hem aandachtig. Het is een oude foto, en ik breng mijn gezicht wat dichter naar de foto om hem beter te bekijken. Mijn maag maakt een salto, en ik herken mijn overleden ouders.

'Hoe kom je aan die foto?' vraag ik zacht.

De tranen springen in mijn ogen, en ik bekijk mijn ouders goed. Ik heb ze nooit gekend, ze waren gestorven toen ik klein was. Ik scheur mijn blik van mijn ouders af, en bekijk de foto verder. Ik zie een kleine ik, en mijn mondhoeken krullen lichtjes om. Naast mij staat een jongen die ik nog nooit heb gezien. Ik frons mijn wenkbrauwen.

'Wie is die jongen?' vraag ik.

Het blijft een tijdje stil, en ik hef mijn hoofd. Oma's ogen zijn geschrokken opengesperd, en ik volg haar blik. Als ik zie waar ze naar kijkt, valt mijn mond geschrokken open, en een ijselijke gil verlaat mijn mond.

----------------------------------------------------------

Hooii
Hoe vinden jullie het tot nu? Ik vind het wel leuk om te schrijven:)
Please vote!
X