Vlucht vol vragen

Hoofdstuk 4

Na een tijdje lopen komen we aan bij een grote boerderij. In een weiland lopen allemaal koeien, en ernaast staat een grote stal. Jayden loopt naar het huis dat ernaast staat en opent de deur. Jayden wenkt me en ik loop samen met hem naar binnen. Als ik naar binnen stap slaat de warmte in mijn gezicht. Een zoete geur komt me tegemoet en ik snuif hem zachtjes op.

Jayden kijkt me aan.

'Welkom in ons huis,' zegt hij en hij glimlacht.

'Met wie woon je hier?' vraag ik.

Jayden's gezicht vertrekt even, maar hij forceert snel een glimlach.

'Ik woonde samen met mijn broer...'

Hakkelend valt Jayden stil. Het ontgaat me niet dat Jayden de verleden tijd gebruikt.

'Maar die zul je niet vaak zien,' zegt Jayden zacht.

Met samengeknepen ogen kijk ik Jayden aan.

'En je ouders?' vraag ik.

Weer vertrekt Jayden's gezicht, en dit keer doet hij geen moeite om zijn verdriet te verbergen.

'Die zijn dood,' fluistert hij.

Meteen voel ik schuldgevoel door me heen trekken, en ik sla een beetje onbeholpen een arm om Jayden heen.

'Sorry,' zeg ik zacht.

Jayden schudt zijn hoofd.

'Je kon het niet weten,' zegt hij zacht.

Hij kijkt me aan, en ik zie het verdriet in zijn ogen. Zijn ouders zijn niet zomaar overleden, bedenk ik me. Ik kom er wel achter hoe ze zijn overleden.

'Rosalie?' vraagt Jayden.

Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk Jayden aan.

'Kom je mee?' vraagt Jayden. 'Dan wijs ik je een kamer aan.'

Jayden loopt voor me uit, en snel volg ik hem. We lopen een trap op, en we komen uit in een lange gang. Jayden opent een deur en laat me voorgaan. Hij sluit de deur achter zich en gaat naast me staan. Ik kijk de kamer rond, en ik voel Jayden's ogen in mijn rug prikken.

'Ik eh,' begint Jayden. 'Ik heb iets bedacht.'

Ik kijk hem nieuwsgierig aan en gebaar dat hij verder moet praten.

'Ik heb besloten om je te trainen,' zegt Jayden.

Niet-begrijpend kijk ik hem aan.

'Zodat je je kunt verdedigen als dat nodig is,' zegt Jayden. 'Tegen Andreas.'

Ik knik en zeg:

'Dat kan wel handig zijn, ja.'

Jayden glimlacht, en ik glimlach terug.

'Zullen we maar meteen beginnen dan?' vraagt Jayden.

Ik knik.

Jayden loopt de kamer uit en ik volg hem weer. Hij loopt naar buiten en we lopen over het grote erf en uiteindelijk komen we bij een klein tuinhuisje uit. Jayden trekt de deur open en een walm stof waait naar buiten. Ik begin te hoesten.

'Hoe lang ben je hier al niet meer geweest?' vraag ik hoestend.

Jayden grijnst even.

'Heel lang, denk ik,' grijnst hij.

Hij stapt naar binnen en ik volg hem. Als mijn ogen gewend zijn aan de donkere ruimte, vallen mijn ogen bijna uit hun kassen.

'Wauw,' fluister ik.

Jayden glimlacht een beetje triest.

'Van mijn overleden ouders geërfd,' zegt hij.

Ik kijk om me heen. Overal zie ik wapens, alleen maar wapens.

Revolvers, shotguns, ik zie zelfs een paar bogen!

Ik draai me om naar Jayden. Hij pakt een revolver en wenkt me weer. Hij slaat de deur achter me dicht en dankbaar adem ik de frisse lucht in. Inmiddels loopt Jayden al verder en ik loop hem snel achterna. We lopen een tijdje zwijgend naast elkaar, en de stilte is een beetje ongemakkelijk.

'Jayden?' vraag ik.

Jayden kijkt me vragend aan.

'Waar gaan we heen?' vraag ik.

'Dat zie je zo wel,' zegt Jayden. 'Je gaat het leuk vinden, denk ik.'

Er valt weer een stilte, en ik brand van nieuwsgierigheid.

'Jayden?' vraag ik nog een keer.

Jayden snuift even, en knikt.

'Hoe lang moeten we nog lopen?' vraag ik.

Jayden's mondhoeken krullen om in een grijns, en hij zegt:

'Jij kan ook geen twee minuten stil zijn, hè? Het is niet zo heel ver meer.'

Ik glimlach ook, en we lopen weer verder. We lopen een grote open ruimte op, omringd door allemaal bomen, die waarschijnlijk worden gebruikt als beschutting. Mijn mond valt weer open, en ik kijk om me heen. Blijkbaar is dit dus een oefenruimte. Overal waar ik kijk zie ik hindernissen, schietschijven en nog veel meer. Ik draai me om naar Jayden en ik kijk hem enthousiast aan.

'Dit is super gaaf!' roep ik uit en om mijn woorden kracht bij te zetten gooi ik mijn armen in de lucht en wijs om me heen.

Jayden grijnst.

'Ik zei toch dat je het leuk zou vinden,' zegt hij droogjes.

---------------------------------------

Haaii
Sorry voor het saaie hoofdstuk, hierna wordt het spannender:P
Blijf votennnn:)
X