Vlucht vol vragen

Hoofdstuk 9

'Begrepen?' gromt Andreas.

Met mijn ogen wijd opengesperd kijk ik Andreas aan. Als ik na een tijdje nog niet heb geantwoord zucht Andreas en zegt hij:

'Goedzo.'

Hij draait zich om en loopt weg. Verdoofd blijf ik liggen. Na een tijdje gaat de deur open. Ik neem niet de moeite om op te kijken. Twee handen sluiten zich als een bankschroef om me heen en ik word het kamertje uitgesleurd. De harde vloer schuurt tegen mijn kwetsbare huid, maar ik voel het al niet meer door alle andere pijnen die ik voel. Ik word een kamer in gesleept en de deur wordt meteen achter me dicht geslagen. Ik kruip met moeite in het hoekje van de kamer en sla mijn handen voor mijn gezicht. Ik ben alleen met mijn pijn, en ik voel me verschrikkelijk eenzaam.

Ruw word ik door elkaar geschud, en ik schiet overeind.

'Sta op,' gromt Andreas.

Hij trekt me overeind en pakt me stevig bij mijn onderarm vast. Andreas sleurt me de kamer uit, en gelaten loop ik met hem mee. Ik denk er totaal niet bij na, het maakt me niet meer uit wat er gebeurd. Andreas gooit me achterin een busje, en niet veel later scheurt hij weg. Uitdrukkingsloos kijk ik naar het dak van het busje. Alles gaat langs me heen.

Met een schok stopt het busje, en ik schiet overeind. De deurtjes van het busje gaan open, en ik word uit het busje getrokken. We zijn in een drukke straat, omgeven door een paar torenhoge gebouwen. Niemand let op ons, en daar maakt Andreas snel gebruik van. Hij grijpt me vast en trekt me naar een iets afgelegen flat. Als we binnen zijn slaat Andreas meteen de glazen deur dicht, en de geluiden van de buitenwereld verstommen.

'Meekomen,' zegt Andreas kortaf, en hij loopt een trap op.

Snel loop ik achter hem aan. Met moeite loop ik de vele trappen op, zwaar leunend op de trapleuningen. Na een hele tijd kom ik op de bovenste verdieping aan, en ik val hijgend op de grond. Er verschijnen weer zwarte vlekken voor mijn ogen, en mijn hoofd bonst pijnlijk. Andreas gromt iets onverstaanbaars en hij trekt me ruw overeind. Wankelend probeer ik overeind te blijven staan.

'Je bent echt zwak, Rosalie,' zegt Andreas, en hij schudt langzaam zijn hoofd.

Langzaam verdwijnen de vlekken voor mijn ogen, en ik kijk Andreas boos aan. Hij kijkt doordringend terug en na een tijdje sla ik mijn ogen neer.

'Meekomen,' snauwt Andreas en hij gaat me voor naar een balkon. Op het balkon staat een groot geweer. Een sniper. Meteen snap ik waar Andreas heen wilt, en ik schud wild mijn hoofd.

'Nee,' stamel ik. 'Hier doe ik niet aan mee, Andreas.'

Andreas kijkt me met samengeknepen ogen aan.

'Waar doe jij niet aan mee?' vraagt hij gespeeld onschuldig. 'Weet je niet meer wat we hebben afgesproken? Je weet toch nog wel wat er dan ging gebeuren, hè...'

Andreas haalt een revolver tevoorschijn, en hij drukt hem tegen mijn voorhoofd.

'Er is over een aantal minuten een receptie op het dak van een gebouw hier tegenover,' zegt Andreas. 'Er is een man aanwezig, die ons al jaren iets schuldig is. Aangezien hij na al die jaren niet is komen opdagen hebben we besloten om hem uit de weg te ruimen. En dat klusje mag jij klaren. Als de receptie een aantal minuten bezig is, gaat de man een toespraak houden, en dan moet jij hem neerschieten. En als je dat niet doet, weet je wat de gevolgen zijn.'

Geschokt kijk ik Andreas aan.

'Nee...' stamel ik opnieuw. 'Dat kun je niet maken, Andreas. Ik ga niet een onbekend iemand vermoorden.'

'Hou op met zeuren!' roept Andreas. 'Je hebt niks te willen! Als je niet meewerkt, schiet ik je overhoop met je zielige oma erbij. Wil je dat?'

Zwaar ademend kijkt Andreas me aan. Mijn hersenen draaien op volle toeren, op zoek naar een vluchtroute. Die is er niet, en ik kijk Andreas wanhopig aan. Er zit niks anders op. Bijna onmerkbaar knik ik, en vanuit mijn ooghoek zie ik Andreas triomfantelijk glimlachen. Hij duwt me naar de sniper. Trillend pak ik hem vast. Ik breng mijn oog voor het gedeelte waar ik kan kijken en richt op het gebouw tegenover me. Er is nog niemand, en licht opgelucht zet ik een stap achteruit.

'Blijf daar staan,' gromt Andreas. 'Als je de man gevonden hebt mag je hem geen enkel moment uit het oog verliezen.'

Met tegenzin pak ik de sniper weer vast en kijk ik er door heen. Een aantal minuten later verschijnt er een man in mijn beeld.

'Dat is hem,' zegt Andreas.

Er komen nog meer mensen in mijn beeld, en uiteindelijk zit het hele dak vol. De man stapt op een verhoging, en ik besef dat de man zijn toespraak gaat houden. Zenuwen gieren door mijn lichaam, en de sniper trilt onbedaarlijk doordat ik zo erg tril.

'Schiet!' zegt Andreas.

'Nee,' haper ik. 'Ik wil dit niet.'

'Je hebt niks te willen!' zegt Andreas boos. 'Schiet, of ik schiet jou overhoop!'

Om zijn woorden kracht bij te zetten drukt Andreas zijn revolver tegen mijn hoofd.

'Ik schiet echt,' dreigt Andreas.

Langzaam en trillend glijd mijn vinger naar de trekker. Ik haal trillerig adem.

'Schiet!' sist Andreas opnieuw.

Langzaam richt ik op de man. Hij is aan het praten met grote, overdreven gebaren. De mensen om hem heen luisteren aandachtig. Andreas port met de revolver tegen mijn hoofd, en dat is het moment dat ik schiet. De man zakt in elkaar, net zoals ik. Ik hoor verschillende mensen gillen, en ik voel schuld door mijn aders vloeien. Ik heb iemand vermoord, ik ben een moordenaar. Ik ben net zo slecht als Andreas. Een eenzame traan rolt over mijn wang, en ik besef dat ik een onvergeefbare daad heb gepleegd. In de verte hoor ik een ambulance naderen, maar ik weet dat het geen zin heeft. De man is zo goed als dood.

'Sta op,' gromt Andreas.

Gehoorzaam sta ik op, en ik klamp me vast aan de deur. Ik kijk naar het gebouw tegenover me, en zie een grote ophoping van mensen waar de man is neergeschoten. Boven alle geluiden hoor ik iemand hard schreeuwen. Het is een langgerekte schreeuw, uit onmacht en verdriet. Er rolt nog een traan over mijn wang.

'Je bent zo zwak,' zegt Andreas. 'Ik kan het maar niet vaak genoeg zeggen. Kijk hoe je erbij staat. Trillend als een net geboren veulen, klein en kwetsbaar. Omdat je iemand hebt neergeschoten.'

Andreas schudt zijn hoofd, en trekt me daarna mee naar beneden.

---------------------------------------

Haaii
Hier weer een hoofdstukje:)
Vote/comment/follow?
X