Dangerous (VOLTOOID)

2.13

POV Kim:

Als ik wakker word voel ik me niet super geweldig, maar het is ook niet zo dat ik niet uit bed kan komen. Jason is al voeren, dus ik heb iets langer de tijd om op te staan. In plaats van alles snel te doen neem ik even de tijd om mezelf klaar te maken voor de paarden. Een ding dat de gynaecoloog mij ook meegaf is dat ik rustiger aan moest gaan doen. Natuurlijk is een leven met paarden nooit rustig, maar nu Jason meer zelf doet en Laura vaak helpt kan ik alvast wennen aan rustiger aan doen. Als ik heb ontbeten loop ik naar stal toe. Al snel vind ik Jason bij de manegepony's waar hij stallen aan het mesten is. "Goedemorgen." zeg ik en ik geef hem een kus. "Hey, enig idee wat je vandaag gaat doen?" vraagt Jason nadat hij zijn kruiwagen aan de kant heeft gezet. "Ik denk even Satelliet een beetje rijden in de binnenbak. Ik kan hem wel meteen de springtuin in sleuren, maar voordat ik er meteen weer naast lig rijd ik de komende tijd wel even binnen." zeg ik lachend. De zadelpasser had gelukkig nog tijd om te komen gisteren en heeft gekeken of Dangerous' spullen op Satelliet pasten, en gelukkig paste alles. Dat betekend dat we geen nieuw zadel hoeven te kopen, wat weer scheelt in de kosten. Jason gaat weer verder met stallen mesten en ik loop door naar Satelliet. "Hey jochie, zin om wat te gaan doen?" vraag ik de hengst. Satelliet antwoordt met een zachte hinnik. Automatisch voel ik weer een brok in mijn keel. Meteen groeit mijn schuldgevoel tegenover Dangerous weer. Ik wil niet dat de pensionklanten mij zien huilen bij mijn nieuwe paard, dus ik loop snel naar de zadelkamer bij onze eigen stallen. Jason is blijkbaar achter me aan gelopen en slaat zijn armen om me heen. Tranen stromen over mijn wangen. Dit zal vast ook deels door de zwangerschap zijn, maar het missen van Dangerous valt nog steeds zo enorm waar. Het ergste vind ik nog dat in de afgelopen weken enorm veel is gebeurd, maar nog steeds hebben we geen enkel spoor van Dangerous. "Judy heeft gezegd dat we Satelliet altijd nog terug kunnen doen als het niet gaat." zegt Jason zacht en hij drukt een kus op mijn hoofd. Ik schud mijn hoofd. "Ik wil hem niet de schuld hiervan geven. Dit is een ik-ding, Satelliet zou hier niet de dupe van mogen worden." zeg ik en ik veeg de tranen van mijn wangen. Jason knikt en geeft me nog een kus. Ik neem de poetskist en Satelliets hoofdstel mee en Jason loopt achter me aan met peesbeschermers en het zadel. Ik haal even diep adem voordat ik de staldeur van de hengst openschuif. Enthousiast loopt Satelliet met me mee naar de poetsplaats. Gelukkig heeft hij niet door hoe ik me voel. Tijdens het poetsen word ik al iets rustiger. "Kan jij Satelliet meenemen naar de bak? Dan trek ik mijn laarzen aan." zeg ik en Jason knikt. Snel loop ik naar huis terwijl Jason met Satelliet richting de bak loopt.

De spanning die ik in mijn buik voelde verdwijnt zodra ik Satelliet laat wegstappen. De hengst is fris, natuurlijk logisch als begin November is. Hij loopt heerlijk zijn rondjes en ik voel mezelf steeds verder kalmeren. Het is net als de eerste keer dat ik op Dangerous zat. Ik laat Satelliet aandraven en geniet van zijn verende bewegingen. Dit is heel anders dan Wimbleys korte Haflingerdrafje. Jason geeft me hier en daar aanwijzingen, maar Satelliet heeft precies door wat ik wil. Ik hoef maar ergens aan te denken en hij doet het. Wat een heerlijk paard is dit toch. Al mijn zorgen over of ik en Satelliet wel gaan werken glijden van me af. Volledig op mij gefocust draaft Satelliet de bak rond. Zoveel potentie zit er ook in dit paard, piepjong maar nu al zo werkwillig. "En?" vraagt Jason als ik na een half uurtje Satelliet bij hem laat halthouden. "Hij is geweldig. Soms vergeet ik hoe fijn hij was met het proefrijden. Als hij zo goed zijn best blijft doen wordt dit echt een geweldig paard." zeg ik en ik klop de hengst uitgebreid op zijn hals. Satelliet briest tevreden. "Dus geen spijt van zijn aankoop?" Ik schud vastbesloten mijn hoofd. "Ik denk dat Sat en ik nog best een goed team kunnen worden, vooral door zijn fijne karakter." Ik stap af en neem de hengst weer mee naar stal. Jason gaat King longeren terwijl ik even de stallen uit mest. Ik ben net begonnen als Lize binnen komt lopen. "Hoi!" zegt ze vrolijk. "Hey Lize!" zeg ik terug, en ik voel me ook iets vrolijker worden door Lize's blije mood. "Ik wil vandaag een stukje met Chaser door het bos gaan wandelen, mijn ouders gaan ook mee, vinden jullie dat goed?" vraagt ze aan mij. Ik knik. "Pas wel op dat hij niet te heet wordt, anders kan je hem wel zijn hoofdstel in doen als je het niet vertrouwt." Lize knikt en begint de ruin te poetsen. "Hoe gaat het met jou en de baby? Ik heb zo veel vragen erover." zegt Lize, en ik hoor de nieuwsgierigheid in haar stem. Ik moet lachen en zet mijn mestvork aan de kant. "Het gaat redelijk. Van de baby merk ik nog niet zo veel moet ik zeggen. Maar brand er maar op los, ik heb nu wel even tijd." antwoord ik grinnikend. Lize en ik hebben elkaar ook nauwelijks gezien de afgelopen weken, laat staan gesproken. "Hoe lang weten jullie het al? Wie was de eerste die het wist? Stond dit op de planning?" vraagt Lize meteen. "Nu een week of tien, Laura en zeker niet." zeg ik terwijl ik weer verder ga met uitmesten. "Laura?" vraagt Lize verbaasd. "Nadat ik de positieve test zag ben ik vrijwel direct in paniek naar Laura gerend, zij heeft Jason gehaald en daarna heb ik het hem verteld." leg ik uit. Lize knikt begrijpend. "Maar jij en Jason zijn nog best wel jong toch? Vinden jullie het dan niet spannend?" vraagt Lize. Ik knik. "Zeker weten vinden we het spannend. De paarden vragen ook enorm veel tijd, het onderzoek naar Dange loopt nog en nu moeten we straks ook nog zorgen voor een kindje. Ik ben wel van plan om zo lang mogelijk door te gaan met rijden en het helpen in de stallen, de hele dag op de bank liggen is niks voor mij." zeg ik met een grijns. Lize moet ook lachen. "Ik denk dat je straks vanzelf door moeder natuur geforceerd wordt om op de bank te gaan liggen met een dikke buik." Ik haal mijn schouders op. "Dat merken we vanzelf."

POV Jason:

Ik laat King uitstappen aan de longeerlijn als ik Dave aan de rand van de kraal zie staan. "Wat doe jij dan hier?" vraag ik verbaasd. "Hoezo, mag ik niet op mijn eigen terrein rondlopen?" zegt Dave sarcastisch. Ik kijk hem even verward aan. Dave zucht even. "Sorry man, veel stress op het werk." zegt hij. Ik kijk hem even aan en laat King dan naar me toe komen. "Gefeliciteerd trouwens,  hoe lang weten jullie het al?" vraagt Dave, maar ik merk dat hij er niet helemaal bij is. "Nu een week of tien denk ik." zeg ik droog terwijl ik de poort open doe. Ik neem King mee en loop richting stal. "Tien weken al? En je dacht er niet aan om het mij te vertellen?" zegt Dave verontwaardigd. "Wanneer had ik het je moeten vertellen dan? In de afgelopen weken dat je niet thuis was?" zeg ik kortaf. "Sorry hoor, ik was gewoon heel druk met werk. Ik kan niet constant maar tijd vrij maken om hier rond te lopen." zegt Dave boos. Ik laat King halthouden en draai me om. "Misschien had je dat wel moeten doen. Niet voor mij, maar voor je vriendin, die je enorm mist. Je was zo weg van haar, en nu praat je nauwelijks met haar." zeg ik boos. Dave wilt wat zeggen, maar zucht en draait zich om. "Laat maar." zegt hij, en hij loopt terug naar huis. Ik kijk hem verbaasd na. Laura had gelijk, dit is niet de Dave waarmee we hier zijn gaan wonen. Ik neem King weer mee naar stal en hoor Kim en Lize praten. "Ik denk dat jullie de beste ouders ooit worden." hoor ik Lize zeggen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. "Goeiemiddag." zeg ik als ik de stal binnenstap. "De duivel hemzelf." zegt Kim lachend. Ik druk een kus op haar mond en zet King in zijn stal. "Lize had een hoop vragen over ons en de baby." zegt Kim. Ik leun over de staldeur en kijk Lize vragend aan. "De meeste heeft Kim al beantwoordt, maar de belangrijkste vraag is natuurlijk wat jullie denken dat het wordt." zegt Lize. Ik kijk Kim even aan. Hier hebben we het nog niet echt over gehad. "Ik moet eerlijk zeggen, ik denk een meisje." zegt Kim. Ik kijk haar verontwaardigd aan. "Dat zeg je alleen maar omdat je zelf ook een vrouw bent. Ik ga voor een jongen." zeg ik. Kim moet lachen. "Natuurlijk zeg je dat, je zal het eens met me eens zijn." "Sorry Jason, maar ik ben het met Kim eens. Ik denk ook een meisje." zegt Lize. Nep-verontwaardigd kijk ik Lize aan. "En ik denken dat je aan mijn kant zou staan omdat je Chaser verzorgt." Ik sla mijn armen over elkaar en draai me om. Kim en Lize barsten in lachen uit. Het voelt goed om even alles te vergeten. Dit is voor het eerst sinds Dangerous' vermissing dat ik Kim ook echt hoor lachen. Ik draai me weer om en lach met ze mee.

Oh god, wat is het lang geleden dat ik überhaupt wattpad geopend heb🙈 Het is nu iets meer dan 2 jaar geleden dat ik de knoop doorhakte en begon aan het originele verhaal van Dangerous 2! Ik ben nu ook onderweg naar vakantie, dit keer Zweden, dus hopelijk kan ik af en toe wat schrijven aan dit boek! Groetjes en een fijne vakantie aan jullie!

29-7-2023: Dave vergeten oepsie. Ohja fun fact, ik zit op dit moment ook in Zweden, net als 2 jaar geleden^