Dangerous (VOLTOOID)

2.25

POV Jason: 

Ik ben razendsnel naar huis gegaan om voor Kim en mezelf wat kleren op te halen. "En, hoe gaat het met haar?" vraagt Laura terwijl ik terug naar de auto loop. "Gespannen. Ze is bang dat er iets is met de baby, ook al hebben zes dokters haar al verzekerd dat dit gewoon haar spanning kan zijn." zeg ik. "Snap ik, wil je dat ik mee ga?" vraagt Laura. Ik schud mijn hoofd. "Kim is nu al zo over haar toeren. We wachten het bloedonderzoek af en daarna zal ik je wel even appen. Zo heb ik Kim echt nog nooit gezien." zeg ik bezorgd. "Jase, het komt wel goed, echt waar. Kim moet wennen aan het feit dat ze niet alles meer kan, nu is het nog enorm stressvol maar dat wordt echt beter." zegt Laura geruststellend. Ik glimlach dankbaar en stap snel in de auto. 

Als ik de kamer binnenkom zie ik aan Kims rode ogen dat ze gehuild heeft. "Nu ben ik een keer niet degene die hier ligt." zeg ik met een glimlach, maar ik zie dat Kim er duidelijk geen gevoel bij heeft. Ik zet de spullen op de grond en ga op het bed zitten. Meteen slaat Kim haar armen om me heen en ik voel haar snikken. "Het spijt me zo erg." zegt ze tussen het snikken door. "Rustig maar, niet meteen van het ergste uit gaan." fluister ik, en ik wrijf geruststellend over haar rug. "Straks is er wel iets ergs aan de hand, en dan is het mijn schuld. Omdat ik zo eigenwijs was en persee iets wilde doen wat iedereen me al had afgeraden." zegt ze zachtjes. Ik duw haar zachtjes van me af en kijk haar aan. "Zoals iedereen zegt, het komt wel goed. Ze wilden je alleen hier houden ter observatie, niet omdat ze wisten dat er iets aan de hand was." zeg ik, en ik druk een kus op haar voorhoofd. Ik ga naast haar in het bed zitten en sla mijn arm om haar heen. Zo zitten we in stilte. Na een tijdje merk ik dat Kim in slaap is gevallen. Ik weet hoe vreselijk het is om met je eigen gedachtes opgesloten te zitten. Ik stap zachtjes het bed uit en loop naar de gang om Laura te bellen. "En, hoe is het met haar?" vraagt Laura meteen. "Enorm gespannen. Ze is bang dat er wel iets met de baby is, en dat het haar schuld is." zeg ik. "Hebben jullie de uitslag al?" "Nee, nog niks. Ik hoop enorm dat er niks aan de hand is, anders denk ik niet dat Kim hier nog bovenop komt." zeg ik bezorgd. "Wacht eerst het onderzoek maar af. En zodra je iets weet of je hebt me nodig, bel me oké?" zegt Laura. Ik glimlach even. "Zal ik doen, dank je Lau." Ik hang op en loop terug de kamer in. Kim is inmiddels weer wakker en ik ga weer naast haar zitten. Vlak na mij komt de dokter binnen. "Je waardes zien er goed uit Kim. Als de hartslag van de baby zakt en op normaal niveau blijft, mag je morgenochtend naar huis." zegt ze. Ik voel Kim zuchten van opluchting en voel zelf ook een berg spanning van me af vloeien. "Nu heb ik wel weer iets om met Natasja over de praten." zeg ik lachend tegen Kim. Kim moet ook lachen en laat zich achterover vallen. "Ik moet toegeven, ik heb nog geen seconde aan Dange gedacht. Ik wil niet zeggen dat dit goede afleiding is, maar het werkt wel." zegt ze grinnikend. "Als het werkt, dan werkt het." zeg ik. "Alleen liever niet nog een keer doen." Kim rolt lachend met haar ogen en pakt haar telefoon om Laura te bellen. 

~~~~~~~

POV Kim:

Ik word wakker van de meest oncomfortabele nacht ooit. Samen met alle zwangerschapsklachten lag dit bed ook niet bepaald lekker, dus erg goed heb ik niet geslapen. Ook liep er ongeveer elk uur een dokter binnen om mijn status te checken, wat ze ook niet echt zacht deden. Ik draai me om en zie dat Jason nog slaapt. Ineens voel ik de baby schoppen. Ik word overspoelt met een gelukzalig gevoel. "Jase!" fluister ik enthousiast. Jason doet langzaam zijn ogen open. "Wat is er?" mompelt hij. "De baby schopte net." zeg ik. Ik heb Jason nog nooit zo snel naast me zien staan. "Echt waar?" vraagt hij. Ik knik met een glimlach. Jason komt naast me in bed liggen en legt zijn hand op mijn buik. "Nu is ze weer rustig, komt omdat jij er bent." zeg ik plagend. Ik leg mijn hoofd op Jasons schouder en doe mijn ogen dicht. Zonder dat ik het door heb val ik weer in slaap.

Ik word een uurtje later wakker met kloppende hoofdpijn. Het voelt een beetje alsof ik een kater heb, maar nog erger. Jason is ook weer in slaap gevallen. Ik kijk op de klok, en zie dat het pas acht uur is. Ik pak mijn telefoon en begin wat door Insta te scrollen. Nog geen vijf minuten later komt de dokter weer binnen. Ik maak Jason wakker en hij opent slaperig zijn ogen. "Alles ziet er goed uit Kim, je mag weer naar huis." zegt ze. Ik slaak een diepe zucht en Jason volgt mijn voorbeeld. "Maar, als ik je een advies mag geven, niet meer gaan paardrijden." zegt de dokter met een knipoog. "Beloofd." zeg ik lachend. Jason kleed zich aan, waarna hij mij helpt met aankleden. Het wordt wel even wennen om maar een bruikbare arm te hebben. "Ik kan nu al niet wachten totdat het gips er af mag." zucht ik. "Als je niet zo eigenwijs was geweest, hadden we hier nu niet gezeten." zegt Jason lachend. Ik geef hem een duw en we lopen samen naar de auto. 

Zodra we het erf op kwamen, kwam Laura als een raket op ons af. "Hoe gaat het?" vraagt ze voordat ik überhaupt de auto uit kan stappen. "Rustig maar Lau, het gaat wel goed. Alleen dat gips wordt even wennen." zeg ik lachend. Jason pakt onze spullen en brengt ze naar binnen. Ik loop meteen door naar Satelliet, met Laura op mijn hielen. "Hey jochie, hoe gaat het?" vraag ik aan de hengst. Ik loop zijn stal in en inspecteer de hengst van top tot teen. Geïnteresseerd ruikt hij aan mijn gips. "Ja vriend, dat heb ik aan jou te danken." zeg ik lachend. Gelukkig heeft Satelliet zelf geen wondjes opgelopen. "Hij leek niet heel erg onder de indruk van zijn actie gisteren. Daphne heeft hem nog even gelongeerd, maar hij lijkt verder in orde." zegt Laura. Ik geef de hengst nog een aai en loop dan zijn stal weer uit. Lize komt ineens op ons af gestormd. "Wat heb jij gedaan?!" vraagt ze hijgend. "Een gefaald buitenritje op Sat." zeg ik. "Mag ik op het gips tekenen?" vraagt Lize meteen. Ik moet lachen. "Tuurlijk mag dat, pak maar een stift van het whiteboard." Lize loopt snel naar de zadelkamer en komt even later terug met een stift. "Ergens heb je wel geluk dat het nu was en niet in de zomer, dan was dat gips nog vervelender geweest." zegt Lize terwijl ze op mijn gips schrijft. "Het is maar wat je geluk noemt." zeg ik grinnikend. 

POV Jason:

Ik heb inmiddels al een miljoen keer de vraag gehad wat er met Kim is gebeurd. Logisch dat mensen zich zorgen maken, maar het is wel vervelend dat ze naar mij komen in plaats van Kim. Uitgeput liggen we op de bank. "Nu heb ik al helemaal geen keus meer of ik ga rijden of niet." zegt Kim. "Hoef ik ook niet constant achter je aan te zitten." zeg ik plagend. Kim rolt met haar ogen, maar ik zie de glimlach op haar gezicht. "Ik ga naar bed, wil jij de paarden nog even checken?" vraagt ze. Ik knik en ze geeft me een zoen. Ik loop naar buiten en gooi bij elk paard nog wat hooi naar binnen. "Welterusten jongens." zeg ik terwijl ik de lampen uit doe. Buiten is het inmiddels begonnen met sneeuwen. "Heerlijk dit." zeg ik bibberend. Snel doe ik de buitendeur dicht en loop terug naar huis. Kim slaapt al, dus ik spring geruisloos onder de douche. Ik ga zachtjes naast haar liggen, en zodra mijn hoofd het kussen raakt ben ik weg.