Dangerous (VOLTOOID)

2.9

POV Kim:

Voor het eerst sinds tijden word ik niet misselijk wakker, maar wel enorm moe. Als ik mijn ogen open doe ligt Jason al niet meer in bed. Op de wekker zie ik dat het ook al twaalf uur is. Ik sta op en trek snel wat kleren aan. Sinds een week zie ik er weer naar uit om naar de paarden te gaan. Snel loop ik naar beneden en zonder wat te eten loop ik direct door naar stal. Als ik Dangerous' lege stal zie komen de herinneringen weer naar boven, maar ik druk ze weg. Dangerous is nu in het verleden. "Hé jochie, heb je zin om even te gaan rijden?" vraag ik aan King. De hengst drukt zijn neus zachtjes tegen me aan. Volgens Jason mag ik King altijd pakken, en omdat Wimbley vandaag ook in de les moet lopen besluit ik hem maar te laten staan. Ik neem de hengst mee naar de poetsplaats en na een uitgebreide poetsbeurt zadel ik hem snel op. "Zo, zo, jij hebt er zin in." hoor ik Jason lachend zeggen. Ik draai me om. "Voor de verandering wel." zeg ik en ik neem King mee naar de bak. Jason loopt met me mee. Hij helpt me met opstappen en gaat dan in de hoek staan. "Laat hem maar goed actief rondstappen!" roept Jason door de bak.

"Lange teugel en uitstappen!" roept Jason. Ik laat de teugels vieren en klop King uitgebreid op zijn hals. Jason komt naast King lopen. "Dat was geen lichte training." zeg ik zuchtend. "Jij bent er al een tijdje uit, maar King zit nog midden in het wedstrijdseizoen. Ondanks dat je de laatste jaren veel hebt gesprongen heb je een mooie dressuurhouding." zegt Jason. "Dank je. Maar dit ga ik morgen zeker in mijn spieren voelen. En mijn zwangerschapsuithoudingsvermogen was het hier ook niet zo mee eens." zucht ik. Jason moet lachen. "Dat snap ik wel." zegt hij lachend. "Maar King, je hebt het wel goed gedaan." zeg ik tegen de hengst. Hij briest even uitgebreid en staat dan stil. "King vindt het genoeg geweest." zegt Jason lachend. "Groot gelijk heeft 'ie." zeg ik en ik spring van King af. "Kom maar, dan mag je lekker op wei jochie." Ik neem de hengst mee en geef zijn zadel aan Jason. Als we bij de wei aan zijn gekomen wacht King geduldig tot ik zijn hoofdstel af doe, en rent dan bokkend weg. "Gek beest." zeg ik lachend. Ik loop terug naar de zadelkamer en moet toch even slikken als ik Dangerous' spullen zie. Snel druk ik de herinneringen weer weg en hang het hoofdstel op. Dan loop ik toch naar de spullen toe. Ik veeg het stof een beetje van mijn zadel. Ook al probeer ik niet te denken aan Dangerous, toch voel ik tranen opkomen. Tranen druppen op het zadel en maken grote kringen in het stof. Jason slaat zijn van achter om me heen. "Gaat het?" vraagt hij zacht. Ik knik. "Misschien wordt het tijd om alles wat me aan Dange herinnert weg te doen." Ik voel dat Jason schrikt. Ik draai me om. "Weet je het zeker?" vraagt Jason voorzichtig. Ik knik vastbesloten. "Het is tijd om alles achter me te laten."

POV Jason:

Ik maak me een beetje zorgen om Kim. Eerst was ze er nog van overtuigd dat we de hengst nog wel zouden vinden, maar nu wil ze al Dangerous' spullen verkopen, waaronder ook het tuig van mijn vader. Laura let de laatste tijd veel op me, vooral omdat Kim nog steeds redelijk met Dangerous zit. Daarentegen ben ik liever zo veel mogelijk bij Kim door de baby. Daardoor zijn Laura en ik een stuk closer geworden. Dave heb ik al tijden niet meer gezien, waardoor ik ook niet makkelijk met hem kan praten. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat Laura en ik veel samen zijn. Zij zoekt steun bij mij en ik bij haar. Zij zoekt steun bij mij, en ik zoek steun bij haar. Er is zoveel tegelijk aan de hand, dat je bijna zou denken dat het allemaal vooruit gepland is. "Jason! Niet zoveel nadenken over het hele Dangerous gebeuren, anders ga je je straks nog dingen fantaseren die er niet zijn!" zegt Laura streng. Ik schrik op uit mijn gedachten. Ze zit op Macho die mij zacht een duwtje met zijn neus geeft. "Daar was ik helemaal niet over aan het nadenken. Ik zat te denken aan hoeveel closer jij en ik zijn geworden." zeg ik. "Na al die keren dat ik je leven heb gered verbaasd dat me niks." zegt Laura met een grijns. "Maar ik snap wat je bedoelt. Dave is zo ongeveer van de aardbodem verdwenen en Kim zit de laatste tijd met haar hoofd ergens anders. Daardoor zijn wij meer met elkaar gaan optrekken." Laura springt van Macho af en beloont de hengst. "Bedankt voor de les, Macho en ik hebben weer veel geleerd." zegt ze. Ineens spits Macho zijn oren en kijkt achterom. Een donkergrijze auto rijdt het erf op. Een auto die ik maar al te goed ken. Ik voel alle kleur uit mijn gezicht wegtrekken en alles begint te draaien. "Jason!" zegt Laura geschrokken. Ze pakt me bij mijn schouders en draait me van de auto weg. Met mijn ogen blijf ik de auto in de gaten houden, kijkend of er iemand uitstapt. Laura knipt in haar vingers en ik kijk haar aan. "Hij kan je niks meer doen. Je bent nu op jezelf, dus hij heeft niks meer over je te zeggen." zegt ze. Ik schud mijn hoofd. "Ik ben nooit officieel uit zijn huis geschreven. Volgens de documenten woon ik nog bij mijn pleegvader, en woont alleen Kim hier." zeg ik zacht. "Wat?!" zegt Laura geschrokken. Ik kijk om en zie dat Kim de auto ook heeft gezien. Ze kijkt vragend onze kant op. "Ik durfde het niet. Ik heb alleen Chaser op mijn naam durven zetten. Ik was bang dat er iets zou gebeuren waardoor hij zou doordraaien." zeg ik, bijna fluisterend. "Weet Kim dit?" vraagt Laura bezorgd. Ik schud langzaam mijn hoofd. "Ik wilde het haar niet vertellen. Ze zou het willen oplossen, net als alle anderen. Dat is een van de redenen waarom ik dit huis toen samen met jou heb geregeld. Hij heeft me zoveel pijn gedaan, fysiek en mentaal. Ik kon het gewoon niet." zeg ik zachtjes. Ik voel een traan over mijn wangrollen. Snel veeg ik hem weg. "Het komt wel weer goed." zegt Laura bemoedigend. Ik schud mijn hoofd. "Hij heeft me meerdere keren geprobeerd te vinden. Met verschillende telefoonnummers, mails en Instagram accounts heeft hij me dreigberichten gestuurd. Ik ben er nooit op in gegaan omdat ik dacht dat hij me toch nooit zou vinden, maar zo te zien is hij toch via via achter mijn adres gekomen...." zeg ik. Laura kijkt me geschrokken aan. "Dat.....dat is gewoon stalken!" zegt ze. Ik haal mijn schouders op. "Zolang hij me niks kon doen had ik er geen last van." zeg ik. "We gaan dit regelen. Ga maar naar binnen zodat hij je niet kan zien." zegt Laura en ze loopt richting de auto. Ik wil haar tegenhouden, maar dan zou ik naar mijn pleegvader toe moeten. Ik loop snel de stal in. Vanaf hier kan ik net horen wat ze zeggen. Laura fluit Macho naar zich toe, die de hele tijd als een soort hondje rond de auto liep. Ik hoor de autodeur open gaan. "Hallo, ik ben op zoek naar ene Jason. Woont hij hier?" vraagt mijn pleegvader. "Sorry meneer, maar wie bent u eigenlijk?" vraagt Laura. "Ik ben Martijn, Jasons vader." zegt mijn pleegvader nors. "Nee, sorry. Hier woont alleen Victor, de vriend van mijn vriendin Stephanie. Ik ben trouwens Lena." zegt Laura. Ik verbaas me over hoe goed Laura kan liegen. "Hmm, jammer. Dan ga ik maar weer. Dag." zegt mijn pleegvader. De autodeur slaat weer dicht en even later hoor ik de auto het erf af rijden. Ik kom de stal uit en ook Kim komt aanlopen. "Waar ging dat over?" vraagt ze verbaasd. "Ik leg het straks allemaal wel uit." zeg ik snel. "Hoe gaat het met de toekomstige moeder is een betere vraag." zegt Laura om van onderwerp te veranderen. "Goed, vanochtend was ik tenminste niet meer misselijk, wat al een hele opluchting was. Oh ja, Jason, we gaan over een uur naar mijn ouders om het ze te vertellen." zegt Kim. Ik knik en Laura kijkt Kim vragend aan. "Ben je zenuwachtig?" Kim haalt haar schouders op. "Op het moment niet zo. Dat is vanavond waarschijnlijk wel anders, maar we hebben hun hulp straks wel nodig. Over een week zit ik al in mijn achtste week, en over drie weken hebben we de eerste echo." zegt ze. Laura knikt begrijpend. "Veel succes jullie! Ik ga Macho weer terugzetten." zegt Laura en ze loopt terug naar stal. "Heb jij je paarden al gedaan? Ik ga nu even douchen en omkleden, dan kan jij daarna." zegt Kim, die het voorval met mijn pleegvader al lijkt vergeten. "De hengsten staan binnen en de paddocks staan open. Ik zal ze nog even hooi geven en dan kom ik ook naar binnen." zeg ik. Kim knikt en loopt naar binnen. Snel geef ik de hengsten wat hooi en ga dan ook naar binnen.

POV Kim:

We zijn bijna bij mijn ouders, en ik begin nu wel iets zenuwachtiger te worden. Jason parkeert de auto en we stappen uit. "Het komt wel goed, maak je maar geen zorgen." zegt hij zachtjes en hij pakt mijn hand vast, wat me iets kalmeert. Ik bel aan en al gauw doet mijn moeder open. "Wat brengt jullie hier? Kom maar binnen hoor, je vader komt er zo aan." zegt mijn moeder en ze loopt door naar de woonkamer. Jason en ik volgen haar en gaan op de bank zitten. "Hoe gaat het met jullie? En de paarden?" vraagt mijn moeder terwijl ze wat te drinken op de bijzettafel zet. Ik voel een kleine steek in mijn hart, omdat ik er vanuit ga dat mijn ouders niet weten dat mijn paard is gestolen. "Met King en Chaser gaat het heel goed." zegt Jason snel. "Mooi zo. En met Dangerous?" vraagt mijn moeder. Het kost me moeite om niet weer in huilen uit te barsten. "Dangerous is..... vermist. Al een paar weken." zeg ik zachtjes. Jason merkt dat ik op het punt van huilen sta en slaat een arm om me heen. "Wat erg, hebben ze nog niks gevonden?" vraagt mijn moeder geschrokken. Ik schud mijn hoofd. "Er is een grote kans dat hij naar het buitenland is en we hem niet meer terug gaan vinden." zeg ik. Ik haal even diep adem. "Maar dat is niet waarvoor we hier zijn. Is papa er al bijna? Want hij moet er wel bij zijn." zeg ik. "Ik zal hem wel even bellen en zeggen dat het belangrijk is." zegt mijn moeder en ze loopt naar de keuken. "Heb je je ouders niks over Dange verteld?" vraagt Jason verbaasd. Ik schud mijn hoofd. "Ik heb ze al een paar weken nauwelijks gesproken." zeg ik zacht. Meer tijd om te praten hebben we niet, want mijn moeder komt alweer terug, dit keer samen met mijn vader. "Hoe is het met mijn favoriete meisje?" vraagt hij vrolijk. Ik sta op en geef hem een knuffel. Nadat iedereen weer zit haal ik even diep adem. "Jason en ik moeten jullie iets belangrijks vertellen." begin ik, en ik kijk even opzij. Jason knikt aanmoedigend. "Ik ben zwanger." zeg ik. Het moment daarna is doodse stilte. Mijn ouders kijken Jason en mij stomverbaasd aan. "Toen je zei dat het belangrijk was had ik niet verwacht dat het zo belangrijk zou zijn." zegt mijn moeder dan. "Zijn jullie boos?" vraag ik voorzichtig. Ik merk dat Jason het ook redelijk spannend vindt. Mijn moeder schudt verwoed haar hoofd. "Natuurlijk niet! Waarom zouden we boos zijn? Jullie zijn volwassen en wonen al op jezelf, daar hebben wij niks over te zeggen." Ze lijkt al redelijk bijgekomen te zijn van de schok. Vragend kijk ik mijn vader aan. "Dit had ik niet verwacht toen je moeder zei dat het belangrijk was, maar ik ben wel heel blij voor jullie. Stond dit op de planning?" vraagt hij. Ik haal even opgelucht adem en schud mijn hoofd. "Ik was aan de pil, maar merkte ineens dat ik al een week overtijd was. Toen heb ik een test gedaan en die was positief. Daarna ben ik eerst volledig in paniek naar Laura gegaan, die heeft me iets gekalmeerd, en toen heeft zij Jason naar mij gestuurd en heb ik het hem verteld." leg ik uit. "Op hoeveel weken zit je nu?" vraagt mijn moeder meteen. "Als ik goed heb geteld, zit ik nu op week zeven. Over drie weken hebben we een afspraak voor de eerste echo." antwoord ik. "Hoe reageerde jij erop?" vraagt mijn vader aan Jason. "Ik schrok, ongeveer net zo erg als Kim, maar nu vind ik het idee van een mini-ons wel leuk." zegt Jason. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Al snel vuren mijn ouders nog meer vragen op ons af en zijn we alweer in gesprek.

Ik ben mijn draai in dit boek weer een beetje kwijt, dus helaas kan ik niet echt lekker verder schrijven :( Ik heb gelukkig wel een hoop hoofdstukken klaar staan, dus dat scheelt weer een beetje. Wel heb ik mijn draai weer helemaal gevonden in het schrijven van de fanfic waar ik in ik denk augustus/september mee ben begonnen, dus daar ben ik wel heel blij mee. Vooral omdat ik zulke positieve comments krijg op dat verhaal, en ik voelde me best schuldig dat ik een hele tijd niks van me had laten horen daar XD. Maar AO3 is ook wel een stuk actiever dan Wattpad volgens mij qua users, dus dat maakt ook wel verschil, plus je hebt vaak een hele fandom op je verhaal als je over een bepaalde show een fanfic schrijft. Naja dat was het wel weer, morgen heb ik weer stage na een weekje vakantie, dus dat wordt weer een feest. Xxx mij