Dangerous (VOLTOOID)

2.21

POV Jason:

Ik heb nachten wakker gelegen over het springen. Het riep toch weer bepaalde angsten op waar ik dacht vanaf te zijn. Daardoor heb ik het rijden van Macho ook dagenlang uitgesteld, maar eindelijk heb ik de knoop doorgehakt. Vandaag ga ik springen, voor het eerst in jaren. Ondanks dat Kim het nog zo graag wilt, begint het rijden toch wel zwaar te worden voor haar. Zeker het rijden van springtrainingen. Lage sprongetjes lukt haar nog, maar hoog al lang niet meer. Ik merk dat Satelliet er geïrriteerd van wordt dat hij niet meer een volledig parcour mag springen. En daarnaast, als Kim er nu vanaf valt hebben we echt een groot probleem. Laura is net bezig haar paarden naar buiten te doen als ik de stal binnen kom lopen. "Oh, hey Jase." zegt ze terwijl ze Luna los laat. "Hey Lau. Ik heb eindelijk mijn besluit gemaakt, kan ik Macho vandaag rijden?" Laura kijkt me even verbaasd aan, maar knikt dan enthousiast. "Wil je dat ik je help?" vraagt ze. Ik knik, en voel meteen wat spanning opspelen. "Ik wil echt nog niet hoog springen, maar ik wil in ieder geval over die drempel heen." zeg ik. "Je kent Macho, hij doet toch liever te weinig dan te veel, dus dat zal geen probleem zijn." lacht Laura. Ik glimlach even en loop naar de ruin toe. "Maar.." zegt Laura. Ik kijk haar vragend aan. "Heb je het nou eindelijk al aan Kim verteld?" Ik sla mijn hand voor mijn mond en schud mijn hoofd. "Ik ben hier mentaal zo mee bezig geweest, maar dat ben ik helemaal vergeten." zeg ik. Laura lacht. "Ga jij Kim halen, zadel in Macho alvast." Ik knik en loop snel terug naar huis. Kim zit voor de tv, terwijl ze aan het ontbijten is. "Goedemorgen Jase." gaapt ze. "Hey schat. Hoe snel zou je op stal kunnen zijn als ik je vertel dat ik zo ga springen met Macho?" vraag ik. In een halve seconde zie ik minimaal vier emoties over Kims gezicht gaan. "Jij gaat springen met Mach?" vraagt ze vol ongeloof. Ik knik. "Als jij straks Sat niet meer kan rijden, lijkt het me handig als iemand hem in shape houdt." zeg ik met een knipoog. Kim staart me met open mond aan, maar dan verschijnt er een glimlach op haar gezicht. "Ga jij maar alvast naar de springtuin, ik ben er over tien minuten." zegt ze en ze loopt razendsnel langs me op naar boven. Ik moet lachen en loop naar buiten. Laura staat al met Macho in de springtuin. Terwijl ze een paar sprongen lager aan het zetten is, volgt Macho haar braaf terwijl hij hier en daar stiekem een plukje gras eet. Ik loop naar stal en word meteen begroet door King en Chaser. "Sorry jongens, was ik jullie bijna vergeten." lach ik. Snel zet ik ze buiten en doe dan mijn laarzen aan. Ik pak mijn cap en loop weer terug naar de springtuin. "En, ben je er klaar voor?" vraagt Laura. "Eigenlijk niet, maar komt het er nooit van." zeg ik, en Laura merkt dat ik toch wel nerveus ben. "Macho doet echt niks. Natuurlijk kan ik het niet beloven, maar ik ken hem inmiddels lang zat dat ik met redelijke zekerheid kan zeggen dat hij je er echt niet zomaar af gooit." zegt Laura geruststellend. Ik haal even diep adem en maak de beugels op maat. Macho is een maatje kleiner dan King, dus het is wel even wennen. Laura hangt tegen terwijl ik op stap. "Ga eerst lekker even losrijden, gewoon nergens aan denken, en oefen wat met de verlichte zit." zegt Laura. Ik knik en druk mijn benen tegen Macho's buik. De ruin stapt weg, en ik moet even wennen aan zijn kortere pasjes. Ik begin met wat figuren te rijden en merk hoe flexibel en gehoorzaam Macho eigenlijk is. Verbaasd begin ik wat meer van hem te vragen, en de ruin doet zonder problemen wat ik van hem vraag. Zonder dat ik het doorheb dwalen mijn gedachtes van het springen af.

"Volgens mij vindt je hem wel leuk, of niet?" roept Laura vanaf de kant. Ik schrik op, en glimlach dan. Kim staat naast Laura en overlegt wat met haar. "Jason, stuur Macho maar eens op dit kruisje af. Teugels erbij houden, en wacht met de verlichte zit tot hij afzet." roept Laura, en ze gaat aan één kant van de hindernis staan. Kim gaat aan de andere kant staan en knikt instemmend. Ik haal weer diep adem en voel spanning opkomen. Zonder er aandacht aan te schenken zet ik Macho in galop en rij recht op de hindernis af. De meer dichterbij dat ik kom, de meer spanning ik voel. Het is voor Macho meer een drafbalk dan een hindernis, maar mijn spanning blijft. Ik weet dat ik er niks aan kan doen, maar toch irriteert het me. Ik probeer rustig adem te blijven. Voor ik het weet draaft Macho braaf over de sprong heen. Ik voel alle kleur wegtrekken uit mijn gezicht en neem Macho terug naar stap. "Goed bezig Jase!" hoor ik achter me. Mijn handen beginnen te trillen, en ik weet precies waar dit heen gaat. "Dit keer niet..." zeg ik zachtjes. Ik zet Macho aan tot een galopje, en stuur hem nogmaals op de sprong af. Ik maak even oogcontact met Kim, en zie haar schrikken. Ook zij weet dat ik nu iets heel doms doe, maar het maakt me allemaal even niks uit. Macho springt met een klein sprongetje over de hindernis heen. Ik voel de spanning door mijn hele lichaam, maar probeer het zo veel mogelijk te negeren. "Zet maar wat hoger!" roep ik. Ik zie Kim met Laura praten, maar dan doen ze toch de hindernis hoger. Ik draai Macho op de volte en rijdt hem daarna weer op de sprong af. Langzaam begint alles te draaien en verschijnen er vlekken voor mijn eigen. Ik negeer ze en merk dat de vroegere springlessen nog steeds vers in mijn geheugen zitten. Ondanks dat het al een decennia geleden is, rijd ik geen enkele afstand verkeerd. Macho vliegt over het lage hindernisje heen. Ik zoek meteen een andere hindernis uit in de springtuin. Ik zie een van de steiltjes op ongeveer een meter staan, en stuur Macho er op af. Mijn spanning bouwt steeds hoger op, en Macho begint het nu ook te voelen. Hij remt twijfelend wat af, maar ik spoor hem aan. De ruin heeft door dat hij door moet lopen, dus neemt hij wat gas bij. Ik voel vlak voor de hindernis mijn hart even stoppen, maar dan vliegen Macho en ik feilloos over de sprong heen. Ik beloon de ruin en eindelijk voel ik een glimlach op mijn gezicht verschijnen. 

Uiteindelijk hebben we opgebouwd tot een parcours van ongeveer een meter. Nadat Macho over de laatste sprong vliegt, word ik overspoelt met een golf misselijkheid. De spanning laat eindelijk los. Ik weet nu al dat ik de rest van de dag waarschijnlijk weinig kan doen. Terwijl Laura de andere sprongen weer opbouwt, laat ik Macho terug komen naar stap. Kim komt naast me lopen terwijl ik de ruin lange teugel geef. "En?" vraagt ze. Ik merk haar twijfel. "Spanning. Heel veel spanning. Maar ik moet er doorheen, en uiteindelijk ging het wel goed. Ik ben het springen zeker niet verleerd." zeg ik met een glimlach. Kim zucht even opgelucht. "Het zag er inderdaad niet verkeerd uit. Maar onthoud wel dat Mach al wat ouder en meer ervaren is, Sat is daarentegen soms nog wat onhandig dus die zal je meer moeten begeleiden." zegt Kim. Ik knik. "Ik wil van de week Sat wel een keer pakken, maar voor een eerste keer was Macho de beste keus. Zodra de spanning een beetje onder controle komt, zal ik ook wel makkelijker kunnen springen. Nu reageert Macho niet enorm op mij, maar ik weet niet hoe dat met Sat zal zijn." zeg ik. Kim knikt. "Als het niet gaat kan je altijd afstappen. Voor nu kan ik hem gelukkig nog wel rijden, maar het zal niet lang meer duren voordat ik niet meer kan springen. Mijn broeken passen nog maar net, dus het wordt al tijd voor zwangerschapskleding." lacht Kim. Ik glimlach en knik. De misselijkheid is er nog steeds, en er beginnen nu ook koude rillingen over mijn rug te lopen. Waarschijnlijk stort ik in elkaar op het moment dat ik afstap. "Wil jij Macho verder uitstappen?" vraag ik aan Kim. Ze kijkt me even verbaasd aan, maar knikt dan. Ik laat Macho halthouden en stijg af. Zoals ik al had verwacht kan ik met moeite blijven staan. "Ga jij maar alvast naar huis, dan zadel ik Mach wel af." zegt Kim. Ik glimlach dankbaar en loop richting huis.

POV Kim:

Ik neem Macho aan de hand en loop naar Laura toe. Ze is net klaar met de laatste hindernis bouwen. "En, hoe vond hij het?" vraagt Laura. "Zwaar. Ik ben bang dat Sat flipt als Jase er met zo veel spanning op zit. Mach blijft er nog rustig onder, maar ik weet niet of Sat het aan kan. Jase wil het echt wel heel graag, maar zijn spanning is nu gewoon nog te hoog." zeg ik. Ergens voel ik me wel teleurgesteld. Ik had zo graag gehoopt dat Jason zonder problemen een parcours zou rijden. Natuurlijk kan hij er zelf niks aan doen, en ik voel me meteen schuldig dat ik er zo over denk. "Met tijd zal de spanning wel minder worden denk ik. Heeft hij geen therapeut waarmee hij hierover praat?" vraagt Laura. Ik denk even na. "Volgens mij niet. Het is natuurlijk niet alsof hij zo graag praat over wat er allemaal is gebeurd, maar misschien zou het wel zinvol zijn voor hem om iemand te hebben die hem kan helpen. Wij kunnen ook maar helpen tot hier, en ik denk dat Jase wel meer nodig heeft dan ons." zeg ik nadenkend. "Ik zal het eens aan hem vragen." Laura knikt en samen lopen we terug naar stal. Kletsend zadelen we Macho af. Laura zet hem weer in de wei, en ik loop ook terug naar huis. Als ik de woonkamer binnenkom, zie ik Jason niet. Als ik naar boven loop, hoor ik hem zachtjes praten. Ik doe voorzichtig onze slaapkamerdeur open, en zie hem op het bed zitten. Hij zit met zijn handen voor zijn gezicht voor zich uit te praten, terwijl hij zachtjes heen en weer beweegt. Dit heb ik hem nog nooit zien doen. Ik loop naar hem toe en leg mijn hand op zijn schouder. Hij krimpt van schrik in elkaar en kijkt me aan. Ik zie dat hij gehuild heeft en ga naast hem zitten. "Weet je zeker dat je dit wil blijven doen?" vraag ik voorzichtig. Jason knikt. "Dit is allemaal spanning. Ook begin ik weer flashbacks te krijgen naar het ongeluk. Maar ik moet hier doorheen, voor jou en voor Sat." zegt hij vastbesloten. "Ik vind het heel fijn dat je Sat voor mij wil rijden straks, maar dit moet niet ten koste gaan van jou. Als dit het gevolg gaat zijn van elke keer dat je springt, heb ik liever niet dat je Sat gaat rijden. Ook jou heb ik straks meer nodig." zeg ik zachtjes. Jason knikt en zucht. "Ik word er gewoon zo moe van. Het is al jaren geleden en nog steeds reageert mijn lichaam alsof ik dood ga. Er moet toch iets zijn waardoor ik normaal kan leven?" zegt hij gefrustreerd. "Misschien kan je een psycholoog zoeken?" zeg ik voorzichtig. Jason kijkt me vragend aan. "Ik weet dat je graag je verleden diep weg stopt, maar misschien is dat niet de manier. Een psycholoog zou je kunnen helpen, ook met je paniekaanvallen. Natuurlijk wil ik je graag helpen, maar ik weet lang niet zoveel van trauma's en dat soort dingen als iemand die daarin gespecialiseerd is." zeg ik. Jason denkt even na en zucht dan. "Waarom moet het allemaal toch zo ingewikkeld zijn. Waarom kan ik niet gewoon alles vergeten?" zegt hij zacht. Ik sla mijn armen om hem heen en zucht diep. "Ik weet het niet. Was het maar zo'n feest..." 

A/N ik doe echt mn best om wanneer ik tijd heb te uploaden, maar zeker nu ik in mn examenjaar zit (oftewel ik moet daadwerkelijk wat gaan doen voor school) is het allemaal wat lastiger plannen :/ Maar ik ga dit boek 100% afmaken, als ik ergens een hekel aan heb is het onafgemaakte boeken haha