Dangerous (VOLTOOID)

2.11

POV Kim:

Vandaag is de eerste echo, en ik ben best wel zenuwachtig. Niet alleen omdat we voor het eerst het kindje gaan zien, maar ook omdat we het vandaag aan iedereen bekend gaan maken. Ik heb net even rustig op Wimbley gereden, om een beetje mijn spanning eruit te krijgen. Jason kwam erbij met King, maar ik merkte dat hij net zo afgeleid was. Met een zucht geef ik de ruin lange teugel. De afgelopen twee weken zat Satelliet non-stop in mijn hoofd. Ik voelde een klik met hem, wat al een goed ding is, maar toch twijfel ik nog. "Waar denk je aan?" vraagt Jason die naast me komt rijden. "Satelliet." antwoord ik. "Ik weet het nog steeds niet." Vragend kijkt Jason me aan. "Waar loop je vast?" "Aan de ene kant wil ik hem heel graag. Het is echt net Dange. Het is een paard van goud, en elk ander persoon zou hem waarschijnlijk per direct hebben meegenomen." zeg ik. "Maar?" zegt Jason. "Over een paar maanden kan ik toch niet meer rijden. Wimbley wordt nog gereden in de manegelessen, over hem hoef ik me geen zorgen te maken. Ik kan niet altijd jou of Laura gaan vragen om Satelliet te rijden. Jij hebt je handen vol aan King en je lessen, Laura heeft Macho, Luna en Sinne waar ze al nauwelijks tijd voor heeft." zeg ik. Jason laat King halthouden en stijgt af. "Dat zien we dan wel. We kunnen altijd een bijrijder zoeken. Je moet gaan denken aan de lange termijn. Is Satelliet het paard waarmee je jezelf wedstrijden ziet rijden?" zegt Jason. Ik stijg af en denk even na. "Ik denk het wel. Hij heeft genoeg potentie, alleen is hij nog wat jong en onhandig. Maar met training wordt dat wel beter. Ik zie mezelf makkelijk met hem de sterren van de hemel springen." zeg ik. "En daar heb je je antwoord." zegt Jason. Jason heeft wel gelijk. Er is geen reden waarom ik de hengst niet zou moeten nemen. We zadelen de paarden af en lopen dan naar huis. We hebben nog een uur voordat we bij de gynaecoloog moeten zijn, en beide moeten we nog douchen. Ik spring als eerste even onder de douche. Terwijl ik op de bank zit te wachten op Jason scroll ik wat door Instagram. Mijn account was eerst best wel populair, doordat ik veel postte over Dangerous, maar nu hij er niet meer is ligt mijn account plat. Mijn laatste post was een oproep voor mensen of ze konden uitkijken naar Dangerous. Een hoop mensen hebben gepost over hoe de wedstrijden met hun paarden gingen. Ergens voel ik een steek jaloezie. Dangerous en ik hadden ze makkelijk kunnen overtreffen. Het klinkt heel gemeen, maar door de ruime sprongen en flexibiliteit van de hengst haalden we vaak met gemak de eerste plek. Meer tijd om te denken heb ik niet, want Jason is alweer beneden. "Klaar voor?" vraagt hij. Ik knik en sta op. Samen lopen we naar de auto en gaan dan onderweg naar de gynaecoloog.

POV Jason:

Wachtend op de gynaecoloog ligt Kim op de onderzoekstafel. Ik zie duidelijk dat ze zenuwachtig is, en zelf ben ik dat ook wel een beetje. Dit wordt de eerste keer dat we ons kindje gaan zien. De deur gaat open en een jonge vrouw komt binnen. "Kim en Jason Wilken?" zegt ze. Ik en Kim knikken. "Ik ben Sophie Laurens. Ik zal vandaag de scan maken van jullie baby en als jullie nog vragen hebben kan ik ze beantwoorden." zegt de vrouw met een glimlach. Sophie gaat op de stoel naast de monitor zitten. "Jullie eerste kindje?" vraagt ze terwijl ze de spullen pakt. "Ja, en eigenlijk een ongelukje. De timing is vrij onhandig." zegt Kim. Sophie kijkt haar vragend aan. "Mijn paard is een aantal weken geleden gestolen en we zijn nog steeds op zoek naar hem. En we runnen een pensionstal met een manege erbij, dus dat is ook niet super praktisch." legt Kim uit. "Alles valt waarschijnlijk wel op zijn plek als je in de laatste weken van je zwangerschap zit. Veel jonge ouders maken zich zorgen over hun woonsituatie, werksituatie en andere dingen. Ik heb nog nooit meegemaakt dat het niet goed is gegaan toen het kindje werd geboren." zegt Sophie geruststellend. Ik zie Kim opgelucht kijken. "Dit voelt waarschijnlijk even koud aan." zegt Sophie, waarna ze wat gel op Kims buik sp. Ze gaat er voorzichtig met de scanner overheen, totdat ze iets heeft gevonden. Op het scherm ze je iets waaruit je duidelijk kan halen dat het een baby is. "Dit is jullie kindje. Als je goed luistert kan je zelfs de hartslag horen. Netjes regelmatig, en je baby is zo groot als het hoort." zegt Sophie. Ik zie de tranen in Kims ogen staan en voel zelf ook tranen branden. "Willen jullie de foto's mee naar huis?" Kim knikt gelijk. Sophie veegt de gel van Kims buik, staat op en loopt de kamer uit. "Wauw. Dat is ons kindje." zeg ik vol bewondering. Kim knikt en veegt de tranen van haar wangen. Al snel komt Sophie terug met de foto's in haar hand en geeft ze aan Kim. "Over een week of tien maken we de tweede echo, en dan kunnen jullie ook het geslacht komen te weten als jullie willen." zegt Sophie. Kim en ik knikken en bedanken haar. De hele weg in de auto zijn we stil, nog steeds aan het denken aan de foto's. Zodra we het erf op komen rijden springt Laura zo ongeveer voor onze auto. "En?" vraagt ze zodra Kim en ik de auto uitstappen. "De baby is helemaal gezond." zegt Kim terwijl ze de foto's aan Laura geeft. Die vliegt eerst Kim en daarna mij dolblij om de hals. Lize, die waarschijnlijk met Chaser bezig was, komt verbaasd de stal uit lopen. "Wat is er aan de hand?" vraagt ze. Laura drukt de foto's in haar handen. Stomverbaasd kijkt Lize Laura aan. "Ben je zwanger?" vraagt ze. Laura schudt haar hoofd en wijst naar mij en Kim. Lize's ogen worden groot. "Echt waar?!" roept ze blij. Kim lacht en knikt dan. Ook Lize vliegt ons om de hals. "Mag ik bonustante worden? Pleaseee??" vraagt ze. Kim en ik moeten lachen. "Natuurlijk. Jij en Laura worden de beste tantes die deze baby ooit heeft gehad." 

POV Kim:

Lize en Laura hadden vanmiddag taart gehaald nadat we thuis kwamen, dus we hebben het flink gevierd. Veel pensionklanten dachten dat er iemand jarig was, maar nadat ze de ook de foto's zagen kreeg ik alsnog allemaal felicitaties. Jason ligt inmiddels al te slapen, maar mijn hersenen draaien nog op volle toeren. Ik had een foto gemaakt van de echo en die op insta gezet, en ook daar kwamen veel felicitaties en support vanaf. Ook heb ik een foto in de familiegroepsapp gegooid zonder wat erbij te zeggen, en gelukkig was iedereen heel aardig. Mijn familie kan nog wel eens moeilijk en oordelend zijn, maar het viel nu nog mee. Het feit dat er een baby in mijn buik groeit is nog steeds niet helemaal tot me doorgedrongen. Om een bepaalde reden heb ik nog nooit zo erg naar Dangerous gelangd. Meteen schiet Satelliet door mijn hoofd, en ik ben nog nooit zo zeker geweest van een beslissing. Satelliet komt hoe dan ook naar ons. Ik wil dat Dangerous erbij is als het kindje opgroeit, Satelliet is op dit moment het dichtste wat ik bij Dangerous kan komen. Ook neem ik mezelf voor dat Dangerous hoe dan ook thuis komt, kostte wat het kost. Met die gedachte val ik eindelijk in slaap.