Dangerous (VOLTOOID)

31

POV Kim:

Het is inmiddels alweer bijna een twee weken geleden dat Jason en ik uit eten gingen. Doordat we het zo gezellig hadden vergat ik alles met Nature en Chaser even. Maar inmiddels zijn we weer vol aan de bak, want de maandelijkse wedstrijddag komt er weer aan. Ik wil net weg lopen om Dangerous' tuig te pakken, als Jason me tegenhoud. "Waarom doe jij niet mee aan de wedstrijddag? Jij en Dange kunnen het springen prima aan." zegt hij. "Wat? Maar we zijn nog niet gevorderd genoeg! En we hebben nog nooit aan een wedstrijd meegedaan!" zeg ik gespannen. Jason legt zijn handen op mijn schouders. "Schat, rustig ademhalen. We hebben nog anderhalve week en Dange vindt het geweldig als mensen naar hem kijken. Jullie mogen allang starten, Dange liep bijna in de topsport en jij hebt met Nature ook al het een en ander gereden. En al win je niks, je moet een keer je eerste springwedstrijd rijden toch?" zegt hij geruststellend. Eigenlijk kunnen Dangerous en ik het makkelijk aan, dat weet ik ook. Maar ik kan er niet tegen als er veel mensen naar me kijken. "Dan nog. We hebben Dangerous samen getraind, misschien is er vanbinnen wel iets niet goed. Ik heb nog nooit echt les gehad, no offense, maar ik bedoel van bijvoorbeeld een professionele springruiter of iets." zeg ik snel. Jason kijkt me aandachtig aan. "Dat is niet de reden dat je niet wilt meedoen, of wel." zegt hij. Ik zucht diep en schud mijn hoofd. "Ik word verschrikkelijk zenuwachtig als veel mensen naar me kijken. Dan verstijf ik." zeg ik zacht. "Plankenkoorts heeft iedereen wel eens last van. Maar geloof me, zodra je in de ring bent verdwijnt alles om je heen en zie je alleen nog maar je paard en de hindernissen." zegt Jason. "Ik spreek uit ervaring." "Dank je Jase." zeg ik en ik geef hem een kus. Snel zadel ik Dangerous op en loop samen met hem en Jason naar de springtuin. Ik stap op en begin met het losrijden van Dangerous.

POV Jason:

De training van haar en Dangerous ging best goed, ook al heeft hij een tijdje stilgestaan. Ik wenk Kim naar me toe. Ze springt van de hengst af en beloont hem uitgebreid. "Ik heb iets voor je." zeg ik en ik haal twee kleine pakjes uit mijn zak. Kim geeft me Dangerous' teugels en pakt de pakjes uit. De ene is een ring gemaakt van Nature's staart, de andere is een ketting met een ronde hanger waarop op de voorkant een paardenhoofd staat en op de achterkant Nature en Nature's geboorte- en sterfdatum. Ik zie de tranen in Kim's ogen glinsteren. "Nu is Nature altijd een beetje bij je." zeg ik zacht. Kim kijkt me aan en glimlacht met tranen in haar ogen. "Dank je. Dit is het mooiste cadeau dat iemand me ooit heeft gegeven." zegt ze en ze geeft me een zoen. Ik zie in mijn ooghoek Finn met een jaloers gezicht langs lopen, maar het kan me niet schelen. Samen met Dangerous lopen Kim en ik weer terug naar stal. Kim pakt haar telefoon uit haar jaszak en kijkt bezorgd naar het scherm. "Is er iets?" vraag ik terwijl ik Dangerous afzadel. "Ik heb bijna twintig gemiste oproepen van Laura. Zou er iets ernstigs zijn?" zegt Kim. "Daar kom je alleen achter door haar terug te bellen. Ik zadel Dange wel verder af." zeg ik. Kim knikt en loopt een stukje weg. Al snel komt ze weer terug. "Luna, Laura's shetlander, gaat vannacht waarschijnlijk bevallen! Toen ze net keek, zag ze harsdruppels aan Luna's uiers! Ze had me gebeld om te vragen, of eigenlijk om te verplichten, dat jij, Dave en ik bij haar mogen slapen om de bevalling mee te maken." zegt Kim enthousiast. "Gaaf! Ik denk dat Dave het ook wel leuk vindt. Als jij zo je spullen thuis ophaalt, doe ik dat bij mij en ik licht dan meteen Dave in. We gaan wel met zijn auto naar Laura toe." zeg ik terwijl ik nog snel een borstel over Dangerous heen haal.

POV Kim:

We hebben zodra we bij Laura aankwamen meteen de bedden klaargemaakt. We slapen zo ongeveer midden in het gangpad, met de deur van Luna's stal open zodat we kunnen helpen als het nodig is. Laura heeft schalen chips en andere lekkernijen voor tijdens het wachten. Luna heeft al vaker veulens gekregen terwijl er mensen bij waren, dus aan ons zal ze zich niet storen. "Jou kennende heb je nog geen namen uitgekozen, of wel?" zeg ik lachend. Ik weet dat Laura pas de naam uit kiest als het veulen is geboren, zodat ze een naam kan uitkiezen die bij de kleur en het karakter past. Luna staat in alle rust van haar hooi te eten. "En je weet zeker dat ze vannacht gaat bevallen?" vraagt Dave. "De harsdruppels hingen er niet voor niets hè slimmerik." zegt Laura en ze geeft Dave een knipoog terwijl ze naar Macho loopt. Dave draait zich snel om, maar volgens mij bloosde hij een beetje. Ik kijk naar Jason, en hij heeft het ook gezien. Ik plof neer op mijn luchtbed. "En nu wachten." zucht ik, en ik zet een serie aan op Netflix.

Ik word wakker van Laura die me wakker schudt. "Is het zover?" vraag ik meteen. Opgewonden knikt ze. Ik ga naast Jason voor de open staldeur zitten. Laura en Dave zitten ook naast elkaar. Luna loopt onrustig rondjes door haar stal, en gaat steeds liggen. Eindelijk is het zover. Luna blijft liggen en de eerste weeën komen op gangen. Jason slaat zijn arm om mij heen. Zonder dat Jason en ik het doorhebben, slaat Dave ook zijn arm om Laura heen. Na tien minuten is het veulen er nog steeds niet. We worden steeds zenuwachtiger. Ineens staat Laura op. "Ik ga haar helpen." De jongens willen wat terugzeggen, maar ik gebaar dat ze stil moeten zijn. Laura is opgegroeid op een stoeterij, ze weet wat ze doet. Elke keer dat de merrie perst, trekt Laura aan de voorbeentjes van het veulen. Eindelijk, na nog een keer tien minuten, is het veulen er. Het is even spannend, maar dan haalt het veulen daadwerkelijk zelf adem. Allemaal halen we opgelucht adem. "Ik ga wat hooi voor Luna halen." zegt Laura. "Ik loop wel mee." biedt Dave aan. Samen lopen ze richting de hooischuur. Ik en Jason kijken verliefd naar het kleine veulentje dat met veel moeite probeert op te staan. "Ik wil ook zo'n kleintje." zeg ik verliefd. "Een menselijke of een paard?" zegt Jason voor de grap. "Voor nu hou ik het nog even bij de veulentjes. Misschien dat ik over een paar jaar wel een menselijke baby heb rondlopen." zeg ik en ik kijk naar Jason's gezicht. Vol ongeloof staart hij me aan. "Maar momenteel heb ik het te druk met werken op stal en Dange, dus ik heb helemaal geen tijd voor een baby. Dus, geen paniek hoor." zeg ik lachend en ik schud met mijn hand Jason haar door de war. "Waar zijn Dave en Laura eigenlijk? Zo lang duurt het toch niet om hooi te halen?" Ik sta op en ga weer op mijn luchtbed liggen. "Welterusten Jase. Ik ben echt te moe om nog langer wakker te blijven." zeg ik gapend. "Welterusten." zegt Jason en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. Al snel val ik weer in slaap.