Dangerous (VOLTOOID)

2.15

POV Jason:

Ik ben zo boos op Dave. Kim ligt al te slapen, al duurde dat ook een tijd, maar ik kan nog steeds niet slapen. De adrenaline raast door me heen. Ik spring uit bed en loop naar beneden. Automatisch begin ik te ijsberen. Er gebeurd zo veel tegelijk. Ik kan thuis niet helder nadenken. Ik pak mijn jas en loop de deur uit. De frisse nachtwind slaat in mijn gezicht. Je voelt duidelijk dat het winter begint te worden. Ik begin te lopen. Voordat ik het weet loop ik richting mijn geheime plek. Eigenlijk is het geen geheime plek, maar toch voelt het speciaal voor mij. Ik laat me op de houten bank vallen. Mijn hand glijdt over de bank en ik voel het hart met onze initialen. Ik zucht diep. Waarom moet ons dit nou allemaal overkomen? Ik voel tranen opkomen. Was het allemaal maar weer zoals voordat Dangerous werd gestolen. Dan gingen Kim en ik waarschijnlijk gewoon op wedstrijd, was Dave nog samen met Laura en vrienden met mij, was er veel minder spanning op stal.... Ik mis alles zo erg. In een maand tijd staat ons hele leven ondersteboven en binnenstebuiten. Eerst zat Kim in een dip, nu is zij er eindelijk uit en zit ik erin. Ik ril van de kou. Een dikkere jas was niet overbodig geweest. Ineens hoor ik gekraak. Geschrokken schiet ik overeind. Ik kijk in de richting van het geluid, en zie duidelijk een gedaante aankomen. "Kim?" roep ik zacht. Het gedaante staat even stil. "Jason? Wat doe jij hier?" Ik herken Laura's stem. "Nadenken en een soort mental breakdown hebben." zeg ik met een waterige glimlach. In het zwakke licht van de lantarens zie ik dat Laura duidelijk gehuild heeft. Ik klop naast me op de bank. Ze ploft naast me neer en laat zich achterover zakken. "Ik haat Dave. Ik haat hem....... maar ik hou ook nog van hem." zegt Laura met een zucht. "Snap ik. Jullie waren al zo lang samen. Maar dat het nu over is, is meer dan logisch." zeg ik. Laura laat haar hoofd op mijn schouder rusten. "Al die keren dat ik hier zo met Kim zat..... Toen alles nog niet zo fucked up was...." zeg ik zacht. Laura gaat snel weer rechtop zitten. "Rustig maar, je mag best blijven liggen hoor. Het is alleen dat ik Kim gewoon mis. Ze is zo..... anders. Heel afwezig, ze is er fysiek wel, maar het is duidelijk dat ze mentaal met enorm veel andere dingen bezig is. Ze is ook zo wisselend in haar meningen, vooral over Dange." voeg ik eraan toe. "Inderdaad. Ik wilde eerst ook naar Kim gaan, maar op een bepaalde manier durfde ik niet." zegt Laura. Ik voel een traan over mijn wang rollen. Snel veeg ik hem weg. "Ben je nou aan het huilen Jase?" zegt Laura plagend. "De enige emotie die ik nog heb." zeg ik lachend. Langzaam vallen er meer tranen, en even later zit Laura ook te huilen. "Wij zijn ook zo'n lekker stel samen." zeg ik half lachend. "Leuk toch, even janken over het leven. En wij mogen dat." antwoordt Laura. "Daar geef ik je helemaal gelijk in." zeg ik. Samen zitten we nog een tijdje in stilte op de bank. Laura kijkt op haar horloge. "Het is al kwart voor vier. Zullen we maar weer terug naar huis gaan?" zegt ze. Ik knik en sta op. Van de kou zijn mijn spieren stijf geworden. Ook al hebben Laura en ik niet veel gepraat, toch voel ik me beter. "Sorry van mijn uitbarsting vanmiddag bij de politie. Ik weet niet wat er gebeurde, maar ineens was ik woedend aan het schreeuwen." zeg ik zacht. "Dave was je beste vriend. Ik snap wel dat je boos op hem bent." zegt Laura geruststellend. "Dave komt nog wel. Wat we nu eerst moeten regelen is dat jij bij Kim ingeschreven komt zodat je pleegvader je niks meer kan maken." Ik schrik. "Ik was het helemaal vergeten. Nu de baby eraan komt moet dat wel geregeld worden." zeg ik. Ik voel meteen zenuwen opspelen. Een paniekaanval is bijna niet te voorkomen, zo druk maak ik me alleen al bij de gedachte van mijn pleegvader. Laat staan daadwerkelijk met hem praten. Ik pak Laura vast en blijf stilstaan. Ik voel een steek op mijn borst en zak in elkaar. "Jase? Jason!" roept Laura geschrokken. Ik wil wat zeggen, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Ik zie Laura naast me knielen, en kort daarna is alles zwart.

POV Kim:

Met betraande ogen zit ik naast Laura. We zitten op de stoelen voor Jasons kamer. Laura is eindelijk een beetje gekalmeerd. Nadat ik een paniekerig telefoontje kreeg ging alles heel snel.