Dangerous (VOLTOOID)

24

POV Kim:

Ik word wakker van iemand die heel benauwd ademt. Ik ben vannacht bij Jason blijven slapen, dus dat kan maar een iemand zijn. Ik draai me om naar Jason en schrik. Zijn gezicht is spierwit en hij trilt als een rietje. "Jason! Wat...." begin ik, maar verder kom ik niet. Jason kijkt me angstig aan en razendsnel pak ik mijn telefoon. Voor ik het weet bel ik 112 en is er een ambulance onderweg.

Een uur later zit ik naast Jason, die in een ziekenhuisbed ligt. Nadat ik 112 had gebeld ben ik volledig in paniek naar Dave gerend, die even later net zo in paniek was als ik. Al snel was de rest ook wakker, en was iedereen heen en weer aan het rennen. Kort daarna kwam de ambulance en werd Jason meegenomen. De arts heeft hem net onderzocht en we zijn nu aan het wachten op de resultaten. Er was een moment dat Jason bijna begon te hyperventileren, maar dat konden de artsen gelukkig voorkomen. Hij ademt nog wel heel zwaar en benauwd. Ik knik zachtjes in Jasons hand en zwakjes knijpt hij terug. "Het komt allemaal goed, ik beloof het." fluister ik met verstikte stem. Dan komt de arts weer de kamer binnen. "Ik kan jullie alvast geruststellen, er is niks ernstigs aan de hand." zegt de arts. Ik haal opgelucht adem en zie ook een opgeluchte blik in Jasons ogen. "Jason heeft PTSS, dat staat voor posttraumatische stressstoornis. Daardoor kan hij paniekaanvallen krijgen, zoals wat er vannacht gebeurde. PTSS komt voort uit trauma, en de paniekaanvallen kunnen onder andere verminderd worden door therapie of medicijnen, maar die zijn alleen voor tijdens een aanval. Als de paniekaanvallen erger worden kan je naar je huisarts gaan en medicatie aanvragen." legt de arts uit. Ik knik begrijpend. "Paniekaanvallen zijn veel voorkomender dan je zou denken, alleen het is belangrijk om de signalen te herkennen." Ik knik en kijk naar Jason, die zijn ogen alweer gesloten heeft. "Jason krijgt zo via een infuus alvast medicijnen om deze aanval te stoppen, dit betekend wel dat hij de komende uren vrij suf zal zijn." zegt de arts en hij loopt de kamer uit. Ik aai zachtjes met mijn duim over Jasons hand. "Kim..... Ik....." begint Jason. "Rustig maar, voor je het weet zijn we weer thuis." zeg ik zachtjes.

POV Jason:

Ademen gaat steeds moeilijker doordat ik het zo benauwd heb. Ik heb het idee dat ik zo nog stik, of in ieder geval flauwval. Ik voel dat alles begint te draaien en wil net Kim waarschuwen, als de deur open gaat. De arts komt binnen met een infuus en komt naast me staan. "Jason, ik ga een infuus bij je prikken, dus schrik niet." zegt hij. Ik knik en voel een klein steekje in mijn hand.

Na een kwartier kan ik eindelijk weer normaal ademhalen. Ik zucht een keer diep. "Kim, hoe laat is het eigenlijk?" vraag ik zacht. Kim kijkt op haar telefoon. "Rond kwart voor zes." "Chaser-" begin ik, maar Kim kapt me af. "Gea voert ze wel. Chaser krijgt vanmiddag pas zijn eerste behandeling, en tegen die tijd zijn we waarschijnlijk allang weer thuis." zegt ze. "Kom je erbij liggen?" vraag ik. Kim knikt en kruipt naast me in het ziekenhuisbed. Het past maar net. Kim laat haar hoofd op mijn schouder leunen en ik pak haar hand. "Ik hou zo veel van je." fluister ik. "En ik nog meer van jou." antwoord Kim zachtjes en ze geeft me een kus op mijn wang. Het duurt niet lang of ik val in een diepe slaap.

POV Kim:

Als ik weer wakker word kost het even om alles weer op te halen. Ik zucht diep en rek me voorzichtig uit zodat ik Jason niet wakker maak. "Goeiemiddag." hoor ik ineens. Verbaasd doe ik mijn ogen weer open en zie Dave naast het bed zitten. "Oh, hey." zeg ik. In plaats van de standaard grijns staat er nu een bezorgde blik op Dave's gezicht. "Rustig maar hoor, we zitten nog een hele tijd met Jase opgezadeld." zeg ik lachend. Dave lacht even. "I know, maar dat neemt het feit dat het best wel eng was niet weg." zegt hij. "Maar wat is er nou precies aan de hand?" "Door het trauma dat Jase heeft opgelopen met het ongeluk van zijn ouders en heeft hij PTSS. En daardoor had hij vannacht dus een paniekaanval." leg ik kort uit. "Maar hoe moet dat dan nu ver? Want als hij een aanval krijgt als hij op Chaser zit bijvoorbeeld kan dat wel heel gevaarlijk zijn." zegt Dave bezorgd. "Er zijn medicijnen voor, maar de artsen adviseren therapie omdat daarmee de meeste aanvallen voorkomen kunnen worden." zeg ik. Dave kijkt me bedenkelijk aan. "Jase is veel te koppig om naar therapie te gaan. Zoals hij altijd zegt: 'er is niks aan de hand'." zegt Dave hoofdschuddend. "Dat zien we vanzelf." zeg ik. Ik hoor een diepe zucht naast me. "Goeiemorgen." mompelt Jason. "Goeiemiddag." antwoord ik. "Hoe voel je je?" "Wel oké, beter omdat jij bij me bent." zegt Jason zacht. Ik glimlach en geef Jason een kus, maar hij gaat over in zoenen. We gaan er zo op in dat ik even vergeet dat Dave er ook nog is. "Hé, jullie kunnen me ook vragen om weg te gaan." zegt Dave. Als Jason Dave's stem hoort wordt hij vuurrood. "N.....nee, je mag blijven hoor." mompelt hij. Ik knipoog naar Dave en lachend begint hij over de paarden.

Ik cringe echt zooo erg om hoe dit hoofdstuk eerst was💀💀. Het was letterlijk allemaal gelul, vooral het deel over PTSS, paniekaanvallen en de medicijnen, maar dit keer heb ik mijn research gedaan😌💅. Eindelijk kan ik zeggen dat er nog ongeveer 10 hoofdstukken komen(als ik er niet te veel bij verzin🙈) en dan is Dangerous 1 klaar! Kan ik eindelijk al mijn ideeën voor Dangerous 2 in werking zetten, en als het allemaal uitwerkt volgens plan wordt deel 2 intenser dan deel 1👀. Nou ja, veel leesplezier nog! Xxx mij(btw ik dacht dat ik dit hoofdstuk woensdag ofz al online had gezet, maat blijkbaar niet???)

28-7-2023: meer research want ik lulde alsnog echt volledig uit mn nek