Dangerous (VOLTOOID)

2.22

POV Jason:

Ondanks dat ik liever alles voor mezelf hou, heeft Kim me uiteindelijk toch overgehaald om naar een psycholoog te gaan. De eerste sessie was heel onwennig. Ik voelde me heel erg gespannen, en dat zag de psycholoog, Natasja, gelijk. Ik had specifiek een psycholoog uitgezocht die vaker ruiters helpt met angsten. Tijdens de eerste sessie heeft ze me heel veel uitgelegd. Zonder dat ik het door had, begon ik me steeds meer open te stellen. Ze heeft me veel uitgelegd over herbelevingen. Elke nacht dat ik niet kon slapen omdat ik het ongeluk weer voor me zag, was dus een herbeleving die getriggerd werden door voornamelijk het springen. Ook heeft ze uitgelegd dat dat ook de reden is dat ik zo lang het springen vermeden heb. We hebben besloten dat ik uiteindelijk het EMDR traject ga volgen. Dit leek volgens Natasja voor mij het meest effectief, alleen doordat het heel zwaar kan zijn, hebben we besloten nog even te wachten. Ook hebben we besloten dat ik aan de medicijnen ga. Dit moet ervoor zorgen dat ik minder last heb van paniekaanvallen. Ze heeft gezegd dat ik zelf mag kiezen wanneer ik met de EMDR wil beginnen, en tot die tijd blijven we gewoon in gesprekstherapie. Tot nu toe heb ik me enorm verbaasd over hoe snel ze door heeft wat ik voel. Ik heb nu drie sessies gehad, en merk wel dat het beter werkt dan constant bij Kim of Laura aankloppen. Natuurlijk doen ze hun best, maar zij begrijpen me uiteraard niet zo goed als dat Natasja dat doet. Natasja moedigde me gelukkig aan om te blijven springen, maar met mate. "Je gaat veel te ver over je grenzen heen Jason. Ik snap dat je dit graag wilt doen, maar is het het echt waard als je daarna twee dagen doodmoe bent?" Toen ze dat zei moest ik wel even nadenken. "Bouw het rustig op, liever twee goede rustige sprongen dan vijf gespannen." Toch duurt het me allemaal te lang, waardoor ik gefrustreerd word en toch meer ga doen, wat ik de dag daarna ook voel. Gelukkig tikt Kim me steeds vaker op de vingers als ik te ver ga. Ze heeft me tot nu toe ook nog niet met Satelliet laten springen. "Wat wil je vandaag doen?" vraagt Kim. We zitten aan de eettafel, en Kim zit achter haar laptop. "Ik denk dat ik Sat wel wil proberen met springen..." zeg ik voorzichtig. Kim trekt een wenkbrauw op. "Als jij het ermee eens bent uiteraard." zeg ik. Kim lacht even. "Vooruit dan maar. Maar we blijven laag, stoppen is ook echt stoppen." zegt ze streng. "Ja baas." zeg ik met een grijns. Kim rolt met haar ogen en samen lopen we naar stal.

Kim staat met wat pensionklanten te praten terwijl ik Satelliet op aan het zadelen ben. "Heb je er al een beetje zin in jochie?" zeg ik tegen de hengst. Hij briest opgewonden. Ondanks dat ik Satelliet nu redelijk ken, voel ik nog steeds spanning in mijn buik. De hengst voelt het duidelijk ook. Zijn oren draaien alle kanten op en hij is erg onrustig met zijn hoofd. Ik leg rustig het zadel er op en aai hem over zijn hals. Kim komt aanlopen en geeft me zijn hoofdstel aan. "Je vindt het spannend, of niet?" zegt ze, en ze knikt in de richting van Satelliet. Ik zucht en knik. "Ondanks dat ik hem best wel vertrouw, word ik automatisch weer gespannen en zenuwachtig." zeg ik. "Afstappen mag altijd. Als het toch niet goed gaat, houden we het weer gewoon bij dressuur." zegt Kim. Ik doe het hoofdstel om en neem de hengst mee naar buiten.

Ik laat Satelliet rustig rondstappen terwijl Kim een aantal hindernissen verlaagd. Ook al laat ze het niet merken, ik zie dat het zwaarder voor haar is dan ze zou willen. Ik laat Satelliet aandraven en meteen stuitert de hengst ervandoor. "Rustig aan vriend, zo hard gaan we niet." zeg ik lachend. "Ontspan en sluit je hand!" roept Kim. Ik laat Satelliet met moeite een paar rondjes draven. Al snel laat ik hem aangalopperen, en meteen schiet hij ervandoor. Gelukkig bokt hij niet, maar ik zie Kim wel even gespannen kijken. Nadat Satelliet de meeste energie eruit heeft, laat ik hem wat rustiger galopperen. Ik verander van hand en laat de hengst een wissel maken. Na wat galopwerk linksom neem ik hem terug naar stap. "Wat is het plan?" vraag ik aan Kim. "Je begint bij de drafbalken, nadat Sat is opgewarmd zet ik deze op een kruisje. Als dat goed gaat kunnen we uiteindelijk door naar een lijntje en dan een parcourtje." zegt Kim. Ik voel meteen de spanning in mijn buik en Satelliet begint direct te dansen. Kim kijkt me even aan, maar voordat ze wat kan zeggen laat ik de hengst aandraven. Ik zet hem op de volte en laat hem daarna over de balken heen gaan. Ik voel direct dat hij nog enthousiaster wordt. Na nog een aantal keer over de balken heen te zijn gegaan, bouwt Kim een laag hindernisje op. Het is voor Satelliet net iets hoger als een drafbalk, maar voor mij is dit al heel wat. "Jase, niet onzeker worden. Als jij onzeker wordt, wordt Sat dat ook. Rijden alsof je de beste bent!" roept Kim. Ik moet lachen, maar voel direct daarna de misselijkmakende spanning weer. Satelliet weet duidelijk hoe laat het is, en trekt meteen aan op de sprong. "Hooo jochie, rustig aan." zeg ik zachtjes. Ik draai hem op een kleine volte en stuur daarna aan op de sprong. Zodra de hengst de hindernis in beeld krijgt, galoppeert hij aan en knalt als een kanon over de sprong heen. Voordat ik het doorheb staan we al aan de andere kant. Ik trek hem weer op de volte, totdat hij terug komt naar een rustige draf. "Dat was vast niet wat je had verwacht, of wel?" zegt Kim lachend. Ik schud mijn hoofd. "Het is duidelijk al even geleden dat hij met iemand anders heeft gesprongen." zeg ik. "Rij hem maar een paar keer aan, maar elke keer zet je hem vlak voor de sprong op de volte. Pas als hij rustig blijft mag hij eroverheen." zegt Kim. Ik knik en draaf weer op de sprong af. Weer wilt Satelliet er vandoor gaan, maar ik trek hem snel op de volte. Verbaast laat hij het tempo weer zakken. Dit doe ik nog een paar keer, totdat ik voel dat de hengst nu op mij wacht. Ik stuur hem recht op de hindernis af, en hij blijft inderdaad rustig draven. Vlak voor de sprong galoppeert hij een pasje aan en springt dan rustig over de hindernis heen. "Zie, hij is niet moeilijk, alleen je moet wel even zijn aandacht erbij houden." zegt Kim. Ik knik en draai hem nog een keer op de hindernis af. Weer gaat Satelliet er braaf over heen. "Hoger?" vraagt Kim. Ik knik en wacht tot Kim de hindernis verhoogt heeft. Daarna stuur ik de hengst er weer op af. Weer wilt hij er vandoor gaan, maar ik zet hem nog een keer op de volte. Hij luistert braaf en springt daarna weer rustig over de hindernis heen. "Jullie worden nog eens vrienden!" roept Kim lachend terwijl ze wat andere hindernissen op zet.

POV Kim:

Jason is Satelliet aan het uitstappen terwijl ik de sprongen weer opruim. Ondanks dat ik doodmoe ben, ben ik toch blij dat we hebben gesprongen. "En, hoe was de spanning?" vraag ik als Jason naast me rijdt. "Het viel nog wel mee. Ik was zo bezig met het tempo, dat ik helemaal niet zo enorm gefocust was op het springen. Met Macho was het erger, maar die is natuurlijk braaf." zegt hij. Ik knik. "Het is een kwestie van wennen en op elkaar inspelen. Zodra je hem vaker springt zal hij ook wel makkelijker worden. Nu heeft hij al even niet gesprongen, en hij voelde waarschijnlijk jouw onzekerheid. Daar maakt hij dan misbruik van." zeg ik. "Sat is wel leuk, hij wilt graag voor je werken. Maar ik denk wel dat ik straks of vanavond weer last krijg van het springen." zegt Jason. Ik knik begrijpelijk. "We doen het rustig aan, desnoods springen we maar één of twee keer per maand, dat is voor Sat voldoende. Ik vind het allang super fijn dat jij hem in shape wilt houden." zeg ik. Jason zet de hengst stil en stijgt af. Hij klopt Satelliet op zijn hals en de hengst briest tevreden. Ik doe het hoofdstel alvast los en dankbaar schuurt hij met zijn hoofd tegen me aan. Ik grinnik en duw Satelliet zachtjes weg. "Eigenlijk mag dat niet jochie, het is dat jij het bent." "Lukt het jou om Sat af te zadelen? Dan kan ik King nog even rijden." zegt Jason. Ik knik en Jason overhandigd mij de teugels. Ik neem Satelliet mee naar stal en zadel hem rustig af. Zelfs dit is al zwaar voor me. Ik moest van de verloskundige rustiger aan gaan doen, maar daar heb ik echt een hekel aan. Ik haal nog even een borstel over de hengst heen en geef hem nog een beetje muesli. "Wat ben ik blij dat je zo braaf bent, anders was Jase nooit gaan springen." zeg ik zachtjes. Meteen moet ik aan Dangerous denken. Satelliet is in zoveel aspecten zo identiek aan hem. Hetzelfde rustige karakter, enorm betrouwbaar en een tikkeltje eenkennig. Ik probeer me groot te houden, maar het gemis van Dangerous gemixt met mijn zwangerschap wordt me toch weer te veel. Ik ga op het bankje in de stal zitten en voel de tranen weer over mijn wangen lopen. Het is al een tijdje geleden dat ik voor het laatst Dangerous zo erg miste, maar de momenten dat ik hem mis doet het fysiek pijn. Ik voel de steek door mijn hart gaan en de tranen lopen nog sneller over mijn wangen. Satelliet haalt zijn hoofd uit de voerbak en hinnikt zacht. Ik weet dat hij eigenlijk vraagt om meer eten, maar toch voelt het alsof hij me een beetje probeert te troosten. Ik loop naar hem toe een aai hem over zijn hoofd. "Het komt goed jochie, ook al betekend dat misschien dat we het met z'n tweeën moeten doen." zeg ik zachtjes. Satelliet blaast even in mijn gezicht en gaat dan onder zijn voerbak op zoek naar eten. Ik veeg mijn wangen droog en doe de hengst dan zijn halster om. "Kom Sat, je mag nog even buitenspelen." zeg ik en ik neem hem mee naar buiten. Ik zie Jason in de buitenbak met King bezig, ook de eerste manegekinderen zijn er. Op dit soort momenten besef ik me altijd dat hun leven gewoon door gaat, terwijl die van mij compleet op zijn kop staat. Ik laat Satelliet los in de wei en hij draaft meteen vrolijk weg.

Ja ja jongens ik leef nog🥳 Enorm druk geweest met mijn eindexamens (die ik overigens niet gehaald heb, mnu kan gebeuren) en heb op dit moment 2 paarden om te rijden + 3 banen dus de uren dat ik vrij ben lig ik in mijn bed helaas🙈 Ik ga proberen zsm een eind aan het boek te maken, na mijn vakantie heb ik waarschijnlijk al helemaal geen tijd meer en wil het niet onafgemaakt laten. Ik weet uit ervaring hoe super irritant het voor jullie is dat ik al maanden niet geüpload heb, elke dag denk ik er wel aan en voel me er ook wel enorm schuldig over, alleen helaas heb ik oprecht geen tijd. Daarnaast zit ik constant tegen een writersblock aan en ben dan ook direct niet meer gemotiveerd om te schrijven... Het kan zijn dat ik per ongeluk dingen dubbel schrijf in de komende hoofdstukken omdat ik op dit moment oprecht niet meer weet wat wel en niet al is gebeurd, ik heb het oude boek namelijk nog in mijn hoofd, maar enjoy dit lowkey saaie hoofdstuk🥲

(Fun fact: vorig jaar Juni is mijn merrie bevallen van haar veulentje Satelliet. Die naam heb ik gekozen door dit boek, maar dat weet niemand😋)