Dangerous (VOLTOOID)

27

POV Kim:

Met een onrustig gevoel word ik wakker. Jason slaapt nog, dus dat kalmeert me al iets. De wekker geeft aan dat het pas half twee is. Dan merk ik pas dat mijn telefoon afgaat. Slaperig neem ik op.

"Hallo? Met Kim." zeg ik half gapend.

"Met Gea. Nature......" zegt Gea alleen maar. Ik vlieg overeind in bed.

"Wat is er met Nature?!" vraag ik geschrokken, iets harder dan de bedoeling was. Jason draait zich om, maar wordt gelukkig niet wakker.

"Hij staat niet meer op. Ik denk dat het klaar is." zegt Gea zacht.

"Wat?!" roep ik, nog erger geschrokken. Jason schrikt wakker en kijkt me verward aan.

"Ik ben er over vijf minuten." zeg ik en ik hang op.

Snel schiet ik uit bed en trek kleren aan. Ook Dave en Liam zijn wakker geworden en kijken met een slaperig hoofd de kamer binnen. De meiden waren uit, dus die zijn nog niet eens thuis. "Kim?" vraagt Jason angstig. "Nature gaat dood." zeg ik alleen maar en ik duw me tussen de jongens door. Alle drie lopen ze me achterna. "Ik breng je wel. In deze staat autorijden lijkt me nou niet het beste idee." zegt Dave. "En ik ga mee." zegt Jason. "Ik weet dat jullie bezorgd zijn en ik moet rusten van het ziekenhuis, maar ik ga hoe dan ook mee." Dave kijkt me aan en ik knik. "Ik blijf wel hier, als jullie iets nodig hebben kunnen jullie bellen." zegt Liam. Ik kijk hem dankbaar aan en loop, gevolgd door Dave en Jason, de deur uit.

Als we op stal aankomen ren ik naar Nature's stal. Hij ligt op de vloer van zijn stal en ademt zwaar. Tranen springen in mijn ogen en ik pak het halster van de ruin. Hij kijkt me even angstig aan. "Ik weet dat je moe bent jochie, dat ben ik ook. Maar je moet doorzetten." fluister ik en ik probeer Nature omhoog te krijgen. Met veel moeite komt de ruin overeind. Zonder wat tegen Gea of de jongens te zeggen loop ik met Nature naar buiten. Ik loop met hem naar de wei. Zodra we in de wei aankomen, zakt Nature weer door zijn knieën. Hij probeert nog te rollen, maar het lukt niet niet meer. Met een diepe zucht blijft hij plat op de grond liggen. Angstig kijk ik naar hem, de tranen rollen over mijn wangen. "Alsjeblieft Nature, hou nog even vol. De dierenarts is er bijna." fluister ik met verstikte stem. Ik kniel naast hem neer en leg mijn hand op zijn wang. Nature kijkt me aan, en sluit dan zijn ogen. De tranen stromen steeds sneller over mijn wangen. Jason komt naast me zitten en trekt me tegen zich aan. "Hij kan niet meer." fluister ik. "De dierenarts is er bijna." zegt Jason. Ik schud mijn hoofd. "Nature was al niet meer de jongste." zeg ik met verstikte stem. Ik merk dat Jason ook probeert niet te huilen. Nature's ademhaling gaat steeds langzamer, tot het moment dat ik zijn flank niet meer op en neer zie gaan. "Slaap zacht jongen, je zal de felste ster aan de hemel zijn." zeg ik snikkend. Mijn tranen druppelen op zijn glanzende vacht. "De dierenarts is er." zegt Jason zachtjes. Ik sta op en ga naast Jason staan. Hij slaat een arm om me heen en drukt een kus op mijn haren. De dierenarts knielt naast Nature en drukt de stethoscoop tegen zijn buik. "Hij is al weg, of niet." zeg ik zacht. De dierenarts knikt en legt haar hand op mijn schouder. "Hij heeft een goed leven gehad. Nature was niet ziek, hij was gewoon op. En ik weet zeker dat hij het fijn vond dat jij er bij was." zegt ze en ze loopt terug naar Gea. Ik sla mijn armen om Jason heen en laat mijn tranen weer in vrij loop. Jason aait geruststellend over mijn rug. "Je hebt het goed gedaan om hem mee te nemen naar buiten. Nu is hij vredig onder de sterren overleden." fluister Jason. Ik kijk hem even aan en glimlach. Dan draai ik me weer om en kniel bij Nature neer. Ik aai door de manen van de ruin en mijn tranen op zijn zachte zwarte manen. "Bedankt voor alles Nature. Je hebt me veel geleerd." fluister ik en ik geef de ruin nog een laatste kus op zijn hoofd. Ik aai nog een laatste keer door zijn manen en sta dan op. Jason wilt mijn hand vastpakken, maar ik trek mijn hand weg. "Sorry Jase, ik hou heel veel van je, maar ik wil nu liever alleen zijn." zeg ik zachtjes. Jason lijkt in eerste instantie gekwetst, maar dan glimlacht hij begrijpend. "Ik snap het. Het duurt een tijdje voordat je over zoiets heen komt. Als je wilt praten, kan je altijd naar me toe komen." zegt hij en hij drukt een kus op mijn wang. Ik kijk hem dankbaar aan en loop dan naar Dangerous toe. Daar beginnen mijn tranen weer te stromen.

POV Jason:

Ondanks dat het me wel ergens pijn deed, snapte ik Kim wel. Toen ik mijn ouders verloor heb ik mezelf ook heel lang afgezonderd en wilde ik alleen zijn. "Waar gaat zij naar toe?" vraagt Dave. "Dangerous denk ik." zeg ik. "Gea, ik ga er vanuit dat Kim niet mee naar huis gaat. Kan jij een beetje een oogje in het zeil houden?" "Ja hoor, zelf kan ik waarschijnlijk toch niet meer slapen. Maar jongens, dwing haar niet om erover te praten. Ze komt vanzelf naar jullie toe." zegt Gea. "Ik denk dat ze de komende tijd meer bij Laura gaat zijn dan bij ons." zegt Dave. Ik knik. "Mag ik misschien een pluk van Natures staart hebben? Dan maak ik daar een ketting van voor Kim." "Natuurlijk. Ik ga wat dekens halen om over hem heen te leggen." zegt Gea en ze loopt snel weg. "Die probeerde hard om niet te huilen." zegt Dave. "Ik snap het wel. Ze heeft Nature al zijn hele leven. Maar ik ga even een schaar halen." zeg ik en ik loop naar de kast. Ik hoor Kim huilen bij Dangerous, maar loop er niet naar toe. Snel loop ik terug naar Nature en knip een grote pluk van zijn diepzwarte staart af. "Kom, dan gaan we weer." zeg ik en Dave knikt instemmend. "Dag Nature." zeg ik zacht en ik geef de ruin nog een laatste aai.