Dangerous (VOLTOOID)

2.6

POV Kim:

Dagen en weken kruipen voorbij en ik ben nog geen enkele keer in de stallen geweest. Een keer ging ik met Jason mee naar King om te rijden, maar direct voelde ik een steek in mijn hart door Dangerous' lege stal, waardoor ik direct terug naar binnen ben gegaan. Ik ben de hele dag thuis, lees boeken, schrijf verhalen en teken wat. Ik mis Dangerous zo verschrikkelijk erg. Langzaam begin ik de moed te verliezen dat we hem ooit nog terugvinden. Waarschijnlijk is hij nu ergens in het buitenland, angstig, boos en geen idee wat er aan de hand is. Laura, Jason en zelfs mijn moeder hebben allemaal geprobeerd mij weer bij de paarden te krijgen. Maar ik wil het niet. Alles herinnerd me aan Dangerous. Ik heb slapeloze nachten of vreselijke nachtmerries en een rothumeur. Daardoor blijft iedereen maar een beetje uit mijn buurt, zelfs Jason. En dat hij uit mijn buurt probeert te blijven vind ik verschrikkelijk. Ik wil gewoon even ergens zijn waar het niet naar paard ruikt of klinkt. Ineens weet ik het. Snel schrijf ik een briefje dat ik tegen het avondeten weer terug ben, maar even tijd nodig heb om na te denken. Ik pak mijn jas en snel loop ik naar het bos.

Al gauw ben ik aangekomen bij Jasons geheime plek. We zijn hier al heel lang niet meer geweest. Als ik me op het bankje laat vallen, voel ik ineens al mijn verdriet. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en laat de tranen stromen. Er is niks meer dat me me beter kan laten voelen. Dangerous is weg, Nature is er al heel lang niet meer, Jason en Laura gaan verder met hun leven, want voor hun is er niks veranderd. Langzaam val ik in een diepe put vol vreselijke gedachtes...

POV Jason:

Ik voel de paniek door mijn lijf schieten. Kim is weg, en ik heb geen idee waar naartoe. Ik voel dat ik waarschijnlijk weer een paniekaanval ga krijgen, dus snel ren ik naar buiten op zoek naar Laura. Ik ben net bij haar stal als ik het niet meer aan kan. Ik zak door mijn benen en met alle kracht die ik heb probeer ik adem te blijven halen. "Alweer?" vraagt Laura en ze hurkt voor me neer. Ik geef haar het briefje en al snel snapt Laura waar mijn paniekaanval vandaan kwam. "Ik snap dat je bang bent dat haar iets overkomt, maar ze wilde gewoon even nadenken. Waarschijnlijk over de situatie hier en hoe ze verder wil." zegt Laura. "Maar over jou, je moet echt zorgen dat dit minder snel gebeurd! Je paniekaanvallen volgen elkaar steeds sneller op en dat is niet goed voor je." Ik knik en probeer weer diep adem te halen. Laura helpt me overeind en zet me op een strobaal. "Onthoud, 3 seconden in, 6 seconden uit." Dit keer heeft mijn lichaam het hyperventileren uitgevonden in plaats van benauwde ademhaling. Na een kwartiertje ben ik eindelijk weer een beetje gekalmeerd. "Ik weet het. Maar ik kan er zelf niks aan doen, het gaat gewoon automatisch." zeg ik zacht. "Het komt wel weer goed, Kim komt er wel overheen. Er moet alleen misschien eerst iets gebeuren zodat ze weer wat met paarden wil gaan doen." zegt Laura. "Waar is Dave eigenlijk?" vraag ik. "Op het werk, het is enorm druk zei hij dus hij draait flinke overuren." zegt Laura. "Hm, dat is niks voor hem." zeg ik. "Toen ik erover vroeg, mompelde hij iets over geld en een paard naar het buitenland verkopen." zegt Laura. "Ach, de stal waar hij werkt zal wel weer problemen hebben." zeg ik schouderophalend. Ineens horen we allemaal luide stemmen op het erf. Zo te horen is het een groep jongeren. Ik kijk Laura verbaasd aan en ze haalt haar schouders op. "Paardrijden is zo makkelijk joh, je zit alleen maar op dat paard." zegt iemand. Gelukkig staat er een groot hek rondom onze huizen, anders waren ze waarschijnlijk hier heen gekomen. Laura en ik lopen de stal uit het erf op. "Kunnen we jullie misschien helpen?" vraagt Laura. De groep draait zich om. Zo te zien zijn ze allemaal rond de veertien. "Lize vertelde ons over deze stal en zei dat paardrijden echt wel een sport is en moeite kost enzo. Dus wij willen dat wel eens uittesten." zegt een van de jongens. "Oké, jullie mogen wel een rondje op een van de manegepony's rijden?" zeg ik, lichtelijk verbaasd. Een paar jongens beginnen te lachen. "Wij willen racen, zoals op tv. Een rondje stappen is niks." zegt een andere jongen. "En niet op zo'n saaie knol, op zo'n wilde." voegt een ander eraan toe. "Als jullie hier even wachten, haal ik Macho wel." zegt Laura en voordat ik nog wat kan zeggen loopt ze snel weg. Een paar minuten later komt ze terug met Macho. Hij heeft alleen een halster om. Ze laat hem naast me stil staan. "Zo, wie gaat er als eerst?" vraagt Laura en ze kijkt de groep een voor een aan. "Waar is zijn zadel?" vraagt iemand. "Paardrijden is makkelijk toch? Dus dan heb je geen zadel nodig." zegt Laura met een grijns. Geen van de jongens durft wat te zeggen. "Wie gaat als eerst?" vraagt ze nog een keer, en ze loopt met Macho naar de bak. De groep loopt haar een beetje twijfelend achterna. Bij de bak aangekomen kijkt Laura de groep vragend aan. "Nou, wie durft er als eerst op deze wilde hengst? Want dat wilden jullie toch, geen simpel manegepaard, maar een wilde?" zegt Laura en ik zie dat ze achter haar rug een opwaartse beweging maakt. Macho ziet het ook en steigert recht omhoog. Geschrokken deinzen de jongens achteruit. "We..... ehm..... We hebben ons bedacht. Misschien willen we toch niet proberen paard te rijden." zegt een van de jongens snel. "Zo eng kan het toch niet zijn? Lize heeft ook al vaak op Macho gereden." zegt Laura met een glimlach. Ze tikt zacht tegen Macho's been waardoor hij verontwaardigt begint te snuiven en te stampen. "We moeten weer gaan, doei!" zegt een van de jongens en de groep loopt razendsnel het erf af. "Goed gedaan." zeg ik en lachend geef ik Laura een high-five.