Dangerous (VOLTOOID)

2.19

POV Kim: 

Elke keer verbaasd dit paard me. Satelliet zijn oortjes gaan naar voren, en hij vliegt met een ruime boog over de sprong. "Netjes gereden!" roept Jason. Ik klop de hengst op zijn hals en geef hem lange teugel. We hebben de afgelopen weken minimaal één keer in de week gesprongen, en dat is duidelijk te merken. Elke keer wordt Satelliet iets sterker en handiger, al blijft hij af en toe klungelen met zijn benen. Jason komt naast me lopen en geeft me wat feedback. Ineens krijg ik een melding van mijn telefoon. Ik pak hem erbij en kijk verbaasd naar mijn scherm. "Wat is er?" vraagt Jason. "De gynaecoloog stuurt me net een appje of we misschien vandaag kunnen. Er is iemand uitgevallen en we kunnen op die plaats als we willen." zeg ik. Jason kijkt me vragend aan. "Kijk me niet zo aan, ja of nee?" zeg ik. Meteen heb ik weer spijt van mijn toon, maar Jason lijkt het zich niet zo aan te trekken. Hij haalt zijn schouders op. "Jouw keuze, ik heb de hele dag tijd." zegt hij. Ik app terug dat we graag vanmiddag komen, en laat Satelliet halthouden. "Hoe lang hebben we?" vraagt Jason. "Een uur, als jij je alvast om gaat kleden ga ik Sat afzadelen." zeg ik. Jason knikt en loopt weg. Ik stijg af en neem de hengst mee naar stal. Het begint kouder te worden, en dat is duidelijk te merken aan de paarden. Ik doe Satelliet zijn deken om en laat hem naar buiten. Hij laat zich meteen door zijn benen zakken en rolt uitgebreid in het zand. "Tot straks jochie." zeg ik, en ik loop naar huis. De douche staat aan, wat betekend dat Jason nog niet klaar is. Onze relatie is zeker verbeterd, maar we zijn nog steeds niet samen. In het begin was het lastig, maar ik merk wel dat Jason gelijk had. Doordat we niks "moesten" hadden we tijd om eerst aan onszelf te werken, en nu valt alles weer een beetje op zijn plek. Ook merk ik dat onze liefde zeker niet voorbij is, er heersen soms spanningen om te snijden. Jason komt weer naar beneden en ik loop naar boven. Snel spring ik onder de douche en kleed me aan. "Klaar voor?" vraagt Jason. Ik knik, ondanks alles voel ik wel spanning in mijn buik. We stappen in de auto en Jason rijdt het erf af. 

"Hoe gaat het met jullie?" vraagt Sophie als we de kamer binnenkomen. "Prima, er is wat stres geweest afgelopen tijd, maar het gaat steeds weer wat beter." zeg ik. Sophie knikt, en ik ga op de stoel liggen. "Ik ga eerst de scan maken, als ik zeker weet of ik het geslacht kan zien laat ik de keus bij jullie of jullie het willen weten of niet." zegt Sophie. Jason en ik knikken. Sophie gaat weer met het apparaat over mijn buik, en even is het doodstil. "Voor zover zie ik een gezonde baby! Ook kan ik het geslacht zien. Willen jullie het weten of laten jullie het een verrassing?" vraagt ze. Ik kijk Jason even aan en hij knikt. "We willen het graag weten." zeg ik gespannen. Sophie kijkt ons even aan en glimlacht dan. "Het wordt een meisje." zegt ze. Ik voel meteen de tranen in mijn ogen springen. "Ik laat jullie even alleen, ik kom zo weer terug met de foto's." zegt Sophie, en ze loopt de kamer uit. Jason komt naast me zitten en slaat zijn arm om me heen. "Dus toch wel een meisje." fluistert hij met een grijns. Ik knik en kijk hem even aan. De spanning is te voelen, en ineens drukt Jason zijn lippen op de mijne. "Ik denk dat we allebei kunnen zeggen dat we dit hebben gemist." zegt hij zachtjes. Ik voel de kriebels in mijn buik, dezelfde kriebels die ik in het begin voelde. Sophie komt terug met de foto's en overhandigd ze aan ons. "Tot de volgende keer, en onthoud Kim, rustiger aan gaan doen hè?" zegt Sophie. Ik knik braaf en Jason grinnikt. Hand in hand verlaten we het gebouw en stappen in de auto naar huis. 

POV Jason:

Kim en ik hebben besloten het geslacht nog even geheim te houden voor de rest, zelfs Laura weet het nog niet. Wel weet ze dat Kim en ik weer samen zijn. Ik heb haar ook echt gemist, ondanks dat we elkaar elke dag zagen. Samen zitten we aan de eettafel. Kim wilt dat ik bij haar ingeschreven kom, kostte wat het kost. Ik voel mijn hart als een razende kloppen, maar probeer rustig te blijven. Kim is druk bezig met van alles lezen op haar laptop. Ze vraagt wat aan me, maar ik hoor niks anders dan mijn eigen hartslag. Ze kijkt me even aan en ziet de spanning op mijn gezicht. Ze klapt haar laptop op en pakt mijn hand. "Kom, even ons hoofd leegmaken." zegt Kim, en ze sleept me mee naar buiten. "Als jij King zadelt, pak ik Levi." zegt ze. Ik knik en zadel snel King. Als ik naar buiten loop, staat Kim al klaar. We stijgen op en rijden het erf af. "Je moet aangeven wanneer het niet meer gaat Jase. Nu kan ik jou redelijk aflezen, maar dat lukt ook niet altijd." zegt Kim. Ik zucht. "Ik weet het, maar ik wil gewoon dat alles zo snel mogelijk geregeld is." zeg ik. "Dat snap ik, maar snel betekend niet altijd goed. We hebben nog lang genoeg om het huizengedoe te regelen, meer is er toch niet totdat de baby komt." zegt Kim. Ik kijk haar verbaasd aan. "En Dange dan? Het onderzoek loopt nog steeds." zeg ik. Ik zie een verdrietige blik verschijnen in Kims ogen. "Ik heb me er al deels bij neergelegd dat we hem nooit meer gaan vinden. Natuurlijk hoop ik dat we hem ooit nog terug vinden, maar diep van binnen weet ik ook wel dat die kans klein is. Nu ik Satelliet heb is het allemaal wat makkelijker te verwerken, hij is toch een stukje Dange." zegt Kim. Wat ze zegt is natuurlijk logisch, maar ik had niet verwacht dat ze zich er zo snel bij neer zou leggen.  "Maar even wat anders. Ik zag dat er binnenkort een indoor concours is, en ik dacht misschien dat ik wel met Sat mee kan doen. Al is het alleen voor de ervaring." zegt Kim voorzichtig. Ik kijk haar verrast aan. "Ik zeg doen, waarom niet? Hoe hoog wil je starten?" "Ik denk dat ik eerst HC wil starten. Een oefenparcours is voor nu meer dan genoeg voor Sat. Naast dat hij zijn benen moet optillen moet hij nu natuurlijk ook nog opletten ondanks al het publiek. Hoe sneller ik start, hoe meer tijd ik heb totdat ik echt niet meer kan rijden door de baby." zegt ze. "Ik denk dat je Sat onderschat, al kan je natuurlijk altijd later nog inschrijven voor een normale wedstrijd. Hij is jong, maar heeft wel passie. Als er eenmaal een hindernis staat, is hij een en al focus." zeg ik. Kim knikt. "Hij kan het zeker, maar ik heb liever dat hij eerst rustig kan wennen aan concours lopen." zegt ze. "Klinkt logisch. Over hoeveel weken is het?" "Over anderhalve week, vrij kortdag maar genoeg tijd om te trainen." zegt Kim. "Maar nu even wat anders, wedden dat Levi met zijn korte beentjes King kan bijhouden?" En met die woorden zet Kim Levi aan tot een galop. Verontwaardigd gooit King zijn hoofd omhoog. Ik lach en geef de hengst de ruimte. Snel verzameld King zich, en schiet als een kanon naar voren. 

Ik denk toch dat dit boek wat tijdsprongen weer gaat maken. Ik wil, nu ik een beetje tijd heb, dit boek zo snel mogelijk afmaken. Misschien dat ik later nog dingen aanpas, maar dan is het tenminste af