Dangerous (VOLTOOID)

2.7

POV Kim:

Voor het eerst sinds tijden heb ik wel gewoon rustig de gehele nacht doorgeslapen. Wel word ik zodra ik wakker word overspoelt met misselijkheid en buikpijn. Razendsnel ren ik naar de wc en geef over. Dit is niet de eerste keer deze week dat dit gebeurd.... Ik spoel de wc door en drink wat water. Jason ligt al niet meer in bed, die is waarschijnlijk bij de paarden. Met een schok realiseer ik me iets. Ik tel de weken. Ik ben al een week over tijd. Meteen raak ik in paniek. Dit is niet de tijd om zwanger te zijn. Ik haal even diep adem. Misschien ben ik gewoon laat, maar ergens weet ik ook wel dat dat waarschijnlijk niet het geval is. Snel loop ik weer naar de badkamer en trek de la open. Dit is niet de eerste keer dat ik me zorgen maak dat ik zwanger ben, dus Jason en ik hadden uit voorzorg al wat extra testen gehaald. Ik doe de test en ga zitten op de badkamervloer. Nu wachten. Ik begin meteen te brainstormen over hoe het zou moeten als ik echt zwanger ben. Wat gaat Jason er van vinden? Moet ik het weg laten halen? De minuten gingen sneller voorbij dan ik dacht. Met een zenuwachtig gevoel pak ik de test weer van de wastafel. Twee streepjes, duidelijker kan het niet. Ik barst in huilen uit. Dit kan niet waar zijn. Mijn eerste gedachte gaat naar Laura. Misschien kan zij wel helpen. Ik help mezelf overeind, wikkel de test in wat wc papier en loop dan naar beneden. Ik hoop dat Jason aan het rijden is, want als hij vraagt wat er aan de hand is weet ik niet of ik mijn tranen bedwingen... 

Ik klop bij Laura aan en gelukkig doet ze open. "Wat is er aan de hand?" vraagt ze geschrokken als ze mijn betraande ogen ziet. Samen lopen we naar binnen en gaan op de bank zitten. Zonder wat te zeggen geef ik Laura de test. Vol ongeloof kijkt ze er naar. "Je bent zwanger?" Ik knik en de tranen stromen alweer over mijn wangen. Laura slaat haar armen om me heen. "Het komt wel goed." zegt ze zachtjes. Na een tijdje ben ik al iets gekalmeerd. "Hoe lang weet je het al?" vraagt Laura voorzichtig. "Niet veel langer dan jij. Nadat ik de uitslag zag ben ik meteen hier heen gekomen." zeg ik zachtjes. "Weet Jason het al?" vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. "Je moet het hem vertellen Kim. Tenminste, ik hoop wel dat het zijn kind is." "Dat is het sowieso. Ik ben alleen bang hoe hij gaat reageren." zeg ik. "Je moet het hem vertellen. Als jij naar huis gaat, haal ik Jason wel. Het komt wel goed, Jason laat je echt niet aan je lot over." zegt Laura geruststellend. Ik knik en samen met Laura loop ik naar buiten. "Succes." zegt Laura. Ik kijk haar dankbaar aan en loop dan naar huis. Ik ga op de bank zitten en haal trillend adem. Een paar weken geleden praatten we nog gezellig over kinderen, en nu is het de realiteit. Ik hoor de voordeur opengaan en even later komt Jason de woonkamer binnen. "Hey, wat is er aan de hand? Laura zei dat ik snel naar huis moest omdat er iets dringends was." zegt hij. Ik hoor de bezorgdheid in zijn stem en klop naast me op de bank. Jason gaat naast me zitten en kijkt me vragend aan. "Je weet dat we het kort hebben gehad over kinderen toch?" zeg ik, en ik probeer me groot te houden. Jason knikt, maar het kwartje lijkt niet te vallen. "Ik ben zwanger." zeg ik zachtjes, om daarna weer in huilen uit te barsten. 

POV Jason:

Ik schrik van wat Kim zegt. Ik trek haar tegen me aan en druk een kus op haar haren. "Hey, het komt wel goed, wij kunnen dit." zeg ik zachtjes. Vanbinnen raak ik redelijk in paniek, maar dit is niet het moment voor een paniekaanval. Als Kim iets gekalmeerd is veegt ze de tranen van haar wangen en gaat recht op zitten. "Hoe lang weet je het al?" vraag ik voorzichtig. "Sinds vanochtend. Ik ben meteen naar Laura gegaan omdat ik niet wist wat ik moest doen." zegt Kim zachtjes. "Het komt wel goed. We wonen op onszelf, en ik heb gezien hoe je met Nova en Lize omgaat. Je bent zo ongeveer een geboren moeder." zeg ik geruststellend. "Maar mijn paard is verdwenen en pensionklanten denken erover om weg te gaan omdat ze bang zijn dat hun paard ook gestolen gaat worden." zegt Kim. "Die blijven echt wel, maak je maar geen zorgen. En we vinden Dange terug, kostte wat het kost." zeg ik en ik geef Kim een kus. "Weet je het zeker?" vraagt ze twijfelend. Ik knik. "Wij kunnen dit. Nu gaat het even wennen zijn, maar dat wordt vanzelf beter." Kim lijkt daarmee iets meer gerustgesteld. "Waarom ga je niet even mee naar de paarden? Nova blijft aan me vragen waar jij bent. Ze wilt graag aan je laten zien hoe goed ze met Wimbley kan." zeg ik lachend. Een glimlach verschijnt op Kims gezicht. "Voor één keer dan." zegt ze.