Dangerous (VOLTOOID)

2.24

POV Kim:

Gelukkig zag alles er goed uit op de echo. Wel raadde Sophie me aan om niet meer, of in ieder geval minder te gaan rijden. We zijn inmiddels drie weken verder en Jason houdt me continue in de gaten als ik op stal ben. Ik snap dat hij bezorgd is, maar soms werkt hij enorm op mijn zenuwen waardoor ik hem afsnauw. Dat wordt uiteraard weer opgevolgd door een schuldgevoel, waardoor ik al helemaal niet meer te genieten ben. Ik loop de stal in en stop voor Satelliet zijn stal. Ik kijk even om me heen, maar zie Jason nergens. "Heb je zin in een ritje jongen?" fluister ik. De hengst kijkt me even aan, maar gaat dan weer door met eten. Razendsnel heb ik Satelliet opgezadeld en neem hem mee naar buiten. Ik wil net opstappen, als ik Jason achter me hoor. "Wat ben jij van plan?" vraagt hij streng. Ik zucht even en draai me dan om. "Rijden, waar lijkt het op." zeg ik, lichtelijk geïrriteerd. Ik stap op en laat Satelliet weg stappen. Jason komt snel naar me toe en pakt de teugels vast. "Niet naar buiten, neem ik aan?" zegt hij. Ik rol met mijn ogen. "Luister, het is niet alsof Sat nou zo gestoord is dat ik hem niet aan kan. Ik hou van je Jase, maar ik heb af en toe ook behoefte aan rust. Ik ben geen kleuter meer." zeg ik boos. Ik zie Jason even twijfelen, maar dan laat hij de teugels los. "Ik ben over een uurtje weer terug." zeg ik, en ik laat Satelliet het erf af stappen. 

Het is koud buiten, maar de zonnestralen maken het te doen. Satelliet stapt aan een lange teugel door het bos. Ik was toch niet van plan om meer te doen dan stappen, maar dat hoeft Jason niet te weten. "Lekker hè jochie." zeg ik terwijl Satelliet met zijn neus aan de grond loopt. Af en toe pakt hij een blaadje mee. Ik ben in gedachten verzonken als er naast ons iets ritselt. Satelliet begint te blazen, en plotseling schiet er een konijn uit de bosjes. Voordat ik door heb wat er gebeurd, draait de hengst zich razendsnel om. Ik vlieg van zijn rug en probeer mezelf op te vangen. Ik voel direct een stekende pijn in mijn pols, en de tranen schieten me in de ogen. Als een raket vliegt Satelliet de andere kant op, terug naar huis. Ik haal even diep adem en probeer recht op te gaan zitten. Mijn linkerpols doet enorm veel zeer en ik kan mijn arm niet bewegen. "Heel handig dit." zeg ik zachtjes en ik pak mijn telefoon. Ik twijfel of ik Jason moet bellen, maar bel dan toch Laura. Al snel neemt ze op. "Hey Lau, niet direct in paniek raken, maar Sat is onderweg terug naar huis." zeg ik voorzichtig. "Aan dit telefoontje gezien neem ik aan dat hij jou niet bij zich heeft." zegt Laura. Ik blijf even stil. "Maar heb jij iets?" "Ik denk mijn pols gebroken is. Verder heb ik nergens last van, ook de baby is oké." zeg ik, ook al weet ik dat niet helemaal zeker. "Blijf daar, als je je locatie stuurt komen we je ophalen. Ik zal Daphne wel even vragen of ze Sat op vangt." zegt Laura, en ik hoor de bezorgdheid in haar stem. "Wil je alsjeblieft Jase verzekeren dat er niks aan de hand is? Ambulances en dat soort dingen zijn overbodig, als we meteen doorrijden naar de huisarts komt het goed." zeg ik. "Ik ga mijn best doen, ik zie nu Sat het erf op komen, dus die is oké. We komen er aan." zegt Laura en ze hangt op. Ik zucht diep en probeer mezelf overeind te krijgen. Mijn buik begint al in de weg te zitten, dus het gaat niet makkelijk. Ik loop een eindje door totdat ik een bankje zie, en ga er op zitten. Met mijn andere hand ondersteun ik mijn pols, die niet normaal veel pijn doet. Waarschijnlijk laat Jason me nu al helemaal niet meer rijden. Ik stuur Laura mijn locatie, en krijg direct een appje van Jason. Ik besluit nog niet te reageren, het zal toch niet lang meer duren voordat ze hier zijn. 

POV Jason:

Er gaan van allerlei verschrikkelijke gedachtes door mijn hoofd. Wat als Kim wel zwaar gewond is? Wat als er iets is gebeurd met de baby? Wat als- "Jason!" zegt Laura. "Niet zo piekeren, het komt wel goed." Ik haal even diep adem. "Maar wat als het niet goed is?" zeg ik bezorgd. Laura blijft even stil. Ze zit achter het stuur, omdat ze niet wilde dat ik ging rijden. Natuurlijk heeft ze wel gelijk, zodra ik Satelliet het erf op zag komen schoot ik direct in de paniekmodus. "Ze klonk oké, behalve haar pols dan. Dus laten we maar van het beste uit gaan." zegt Laura. Nog geen minuut later komen we bij een parkeerplaats aan. "Kim is hier in de buurt, het laatste stukje moeten we lopend doen." zegt Laura. We stappen uit en lopen een klein stukje het bospad op. Al snel zien we Kim op een bankje zitten. Ze zit rustig op haar telefoon, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik ren direct naar haar toe. "Wat is er gebeurd? Ben je oké? Hoe voel je je?" vraag ik direct. "Jason, rustig ademhalen. Sat schrok van een konijn die uit de bosjes kwam en draaide zich om. Ik ving mezelf op, maar ik ben net verkeerd gevallen waardoor ik op mijn pols viel." zegt Kim kalmerend. Ik help haar overeind en we lopen weer terug naar Laura's auto. "Naja, eens moet de eerste keer zijn toch?" zegt Laura met een grijns. Kim moet lachen, maar ik merk dat ze wel ergens pijn heeft. We rijden direct door naar de eerste hulp. "Ik wil niet meer dat je gaat rijden." zeg ik. Kim kijkt me verontwaardigd aan. "Hoezo niet? Dit kon net zo goed bij een van jullie gebeuren." zegt ze. "Maar wij zijn niet zwanger. Sophie heeft het ook al gezegd. Ik en Daphne kunnen Sat rijden, dat hoef je zelf echt niet meer te doen. En als je echt persee wilt rijden, heb ik liever dat je Levi of Wimbley pakt. Die zijn veel rustiger en reageren veel minder fel op dit soort dingen." zeg ik. Kim zucht geïrriteerd, maar gaat er niet op in. 

We zitten al een tijdje in de wachtkamer van de eerste hulp. Laura is weer naar huis om de paarden te voeren. "Kim Bruil?" roept een dokter ineens. Kim en ik staan op en lopen naar hem toe. We lopen mee naar zijn kamer en gaan aan het bureau zitten. "Vertel eens Kim, wat is er precies gebeurd?" vraagt de dokter. "Ik was met mijn paard naar buiten toen hij schrok en zich omdraaide. Ik ben niet hard gevallen, maar heb mezelf proberen op te vangen waardoor ik op mijn pols landde." zegt Kim. De dokter typt het een en ander in de computer. "Ik zie dat je in verwachting bent. Net iets over de helft, klopt dat?" Kim knikt. "Ik geef je een verwijzing naar afdeling radiologie. Beide voor een röntgenfoto en een echo, voor de zekerheid." zegt de dokter. Kim knikt braaf, maar ik zie dat ze het er niet mee eens is. Al gauw staan we weer buiten de kamer en lopen we door het ziekenhuis. "Laura komt straks even andere schoenen brengen, ik denk dat dat fijner zit dat je laarzen." zeg ik. Kim blijft stil en loopt stug door. Ik zucht even, ze heeft er duidelijk geen zin in. We gaan in de wachtkamer zitten van radiologie en wachten totdat Kim voor haar röntgenfoto mag. "Je weet dat ik dit niet doe om je dwars te zitten hè?" zeg ik voorzichtig. Kim zucht diep. "Ik weet het. Maar het is zo enorm frustrerend om constant behandeld te worden alsof ik van glas ben. Tuurlijk, er waren minimaal tien andere dingen die ik had kunnen doen in plaats van naar buiten gaan, maar ik wilde gewoon eventjes rust. Eventjes nergens aan denken. Maar ja, kijk waar dat naar geleidt heeft." zegt ze. "Ik heb je misschien ook wel een beetje te veel achterna gezeten. Ik ben gewoon zo bang dat er iets met jou of de baby gebeurd." zeg ik zachtjes. Kim pakt met haar goeie hand mijn hand vast. "Ik snap ook wel dat je bezorgd bent en het goed bedoeld. Maar zoals ik zeg, het is wel frustrerend." zegt ze. "Kim Bruil?" roept iemand. "Ik zie je zo." zegt Kim, en ze drukt een zoen op mijn lippen.

POV Kim:

"We gaan even kijken naar de resultaten, je hoort zo van ons of het gebroken is of niet." zegt de radioloog. Ik knik en loop de röntgenkamer uit. "En?" vraagt Jason. Ik haal mijn schouders op en ga naast hem zitten. "Ze moeten nog even kijken, maar ik ben er vrij zeker van dat ik de komende zes tot acht weken in het gips zit." zucht ik. Ik voel een kleine steek in mijn buik. Dat betekend helemaal geen paarden rijden. Al snel komt er een radioloog naar me toe. "Je hebt twee fracturen in je pols. Pinnen zijn niet nodig, maar we gaan het wel gipsen." zegt ze. "Je mag door naar de gipskamer, daarna willen we nog even een echo maken." Ik knik en sta samen met Jason op. "Leuk dit." zeg ik sarcastisch. Jason grinnikt en samen lopen we richting de gipskamer. 

Ik ben wel blij dat mijn pols alleen gegipst hoefde te worden. We zitten weer in de wachtkamer van radiologie, dit keer wachtende op een echo. Weer voel ik een lichte steek in mijn buik. Zou dit van de spanning zijn? Jason is ondertussen aan het bellen met Laura over dat ik acht weken lang helemaal niks mag. Weer roept iemand mijn naam. Ik sta op en sein naar Jason. Hij hangt snel op en komt naar me toe lopen. "Je bent van een paard gevallen hoorde ik?" vraagt de gynaecoloog. Ik knik. "Ik ben niet hard gevallen, mar wel ongelukkig." zeg ik, terwijl ik met een schuin oog naar mijn gips kijk. "Ga maar alvast liggen op de tafel. Je hoeft je niet ongerust te maken, dit is puur uit voorzorg omdat je natuurlijk wel van hoog bent gevallen." Ik knik en doe braaf wat de gynaecoloog zegt. "Heb je de baby vandaag al voelen bewegen?" vraagt ze, terwijl ze de gel op mijn buik spuit. "Nee, eigenlijk helemaal nog niet. Is dat erg?" vraag ik, lichtelijk ongerust. "Nee hoor, sommige baby's zijn rustiger dan andere." zegt de gynaecoloog terwijl ze met de scanner over mijn buik gaat. Even later zien we de baby op het scherm, maar ze blijft iets langer kijken dan ik gewend ben. Ook Jason merkt het. "Is er iets?" vraagt hij. "De baby's hartslag is iets hoger dan gewenst. Dit kan zijn door de adrenaline en spanning van de val, maar ik wil voor de zekerheid toch bloed afnemen en je een nachtje hier houden ter observatie." zegt de gynaecoloog. Ik voel een brok in mijn keel en knik. Jason pakt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in. Misschien was dit toch niet heel slim om te doen. "Ik ga je aanmelden en als je naar de receptie loopt helpen zij je verder." Ik knik en sta stilletjes weer op. Jason bedankt de gynaecoloog en loopt samen met mij mee de kamer uit. Hij vraagt iets aan me, maar ik hoor helemaal niks meer. Het enige wat ik hoor zijn mijn eigen gedachtes, elke stap weer. Mijn schuld, mijn schuld, mijn schuld....