Dangerous (VOLTOOID)

2.18

POV Jason:

Ik was zo opgelucht toen Kim en Satelliet ongedeerd het erf opkwamen. Alles tussen ons valt me zwaar, maar ik hou nog steeds zo veel van haar. Laura en ik houden onze afstand, vooral omdat we Kim niet nog bozer willen maken. Ze weigert nog steeds normaal met ons te praten. Elke avond razen alle gebeurtenissen weer door mijn hoofd. Zolang ik bezig ben heb ik nergens last van, maar ik heb zo'n hekel gekregen aan slapen. Ik voel mijn hart alweer hard en snel kloppen. Kim was toch wel mijn grootste support, en ik merk steeds meer hoe erg ik haar eigenlijk mis. Ik doe mijn ogen dicht en probeer te slapen, maar alles herhaalt zich weer als een soort film in mijn hoofd. Het moment dat Kim erachter kwam dat ze zwanger was, de ontvoering van Dangerous, de eerste echo, Dave die Laura bijna in elkaar sloeg.... Elke keer dat die herinnering omhoog komt voel ik de paniek. Hoe meer ik erover na ga denken, hoe meer overeenkomsten ik zie tussen Dave en mijn pleegvader. Zo lang hebben we zonder problemen kunnen leven en ineens komt alles als een soort golf over ons heen. Het voelt bijna alsof dit allemaal gepland is... Met die gedachte in mijn hoofd val ik onrustig in slaap. 

Als ik wakker word voel ik me bijna vermoeider dan gisteravond. Ik kijk op mijn telefoon en zie een reminder. Over ongeveer drie weken hebben we alweer de tweede echo, en dan gaan we ook zien of het een jongen of een meisje wordt. Ik hoop dat ik er bij mag zijn van Kim, maar ergens ben ik bang van niet. Met een zucht sta ik op en loop naar beneden. Zonder wat te eten loop ik naar buiten en begin met het voeren van de paarden.

POV Kim: 

Over drie weken is de volgende echo alweer. Ook al ben ik boos op hem, wil ik wel dat Jason erbij is. Het is ook zijn kindje, en zelfs tijdens alle chaos nu is hij altijd een enorme steun geweest. Ik hoorde gisteravond alweer veel onrust uit zijn kamer, dus ik ben niet de enige die zich zorgen maakt over alles. Ik sta rustig op en loop naar beneden. Ik ben zo blij dat de ochtendmisselijkheid eindelijk weg is. Heel langzaam begin je al te zien dat ik zwanger ben, al valt het niet op als je het niet weet. Snel eet ik wat en loop dan naar buiten. Ik zie Jason in de longeerkraal staan met King, en loop direct de andere kant op. De enige optie is onze stal in. Ik zucht en loop naar binnen. Lize staat Chaser te poetsen, en heeft mij nog niet gezien. "Goedemorgen." zeg ik. Ik heb haar alweer een paar dagen niet gezien, dus ze kijkt verbaasd op bij het horen van mijn stem. "Wat doe jij hier?" vraagt ze. "Hoezo, mag ik niet in mijn eigen stal zijn?" zeg ik fel. Lize schrikt van mijn reactie, en meteen voel ik me schuldig. "Sorry, ik bedoelde het niet zo." zeg ik zacht. Lize glimlacht even. "Maakt niet uit, ik snap het wel. Er is zoveel gaande, zelfs ik hou het niet meer bij. Het laatste wat ik hoorde was dat jij en Jason uit elkaar zijn." zegt ze voorzichtig. Ik kijk naar de grond. "Het is allemaal zo ingewikkeld." zeg ik, en ik ga zitten op de voerkist. "Ben ik boos op Jason? Natuurlijk. Maar ik mis hem zo. Ik vind het vreselijk om zo kortaf tegen hem te doen, maar elke keer dat ik hem zie lijkt het wel alsof het automatisch gaat." Lize knikt en borstelt Chaser langzaam verder. "Ik wil zo graag dat alles weer terug naar normaal gaat, maar zelfs ik voel me alsof ik in een vreemd lichaam zit. Ik haat het zo erg. Jarenlang ging het goed en had ik nergens last van, maar uiteraard nu alles helemaal klote is komt ook dat gevoel weer terug." zeg ik gefrustreerd. "Heb je er ooit over nagedacht dat die twee met elkaar te maken kunnen hebben?" zegt Lize voorzichtig. Ik kijk haar vragend aan. "Je ritme is weg, je netwerk aan steun is uit elkaar gevallen, en daarnaast gaat een van de grootste veranderingen van je leven over een paar maanden plaats nemen. Je lichaam staat letterlijk en figuurlijk op standje overleven." zegt Lize. Ik kijk haar vol verbazing aan. "Hoe weet jij dit allemaal?" Lize haalt haar schouders op. "Mijn ouders werken veel met getraumatiseerde kinderen, bijvoorbeeld mensen zoals Jason, en vaak vertellen ze mij dit soort dingen. Ga eerst rustig je netwerk weer opbouwen. Misschien merk je het nu nog niet, maar je gaat ze straks echt nodig hebben." zegt Lize. Ik glimlach even. "Wat hadden we toch zonder jou gemoeten." zeg ik lachend. Lize grinnikt en maakt een kleine buiging. "Lize de psycholoog, tot uw dienst." zegt ze. Na nog even gekletst te hebben met Lize loop ik weer naar buiten. Jason is inmiddels weg, en ik loop naar Satelliet toe. De hengst staat in de wei, en komt naar het hek zodra hij mij ziet. "Hey jochie." zeg ik zacht. Satelliet drukt zijn neus zacht tegen mijn schouder en blaast zijn adem in mijn nek. Mijn schuldgevoel tegenover Dangerous wordt steeds kleiner, maar het blijft zich door mijn blijheid heen vreten. Ik barst tenminste niet meer in tranen uit elke seconde die ik met Satelliet doorbreng. "Geniet maar lekker van je weidetijd jochie, je hebt het verdient na gisteren. Morgen sleur ik je wel door de springtuin." zeg ik lachend. Ik aai de hengst nog even en loop dan richting de pensionstal. Hier en daar maak ik een praatje met wat pensionklanten. Veel hebben vragen over Satelliet of de baby. Samen met wat pensionklanten verhuis ik naar de picknicktafel en praat daar verder. Ineens zie ik dat Jason vanuit de stal naar me kijkt. Ik kijk hem aan en snel wendt hij zijn ogen af. "Ik ben zo terug." zeg ik tegen de rest. Ik sta op en loop richting de stal. Zachtjes hoor ik Jason tegen een van de paarden praten. "Ik wou dat er iets was waardoor ik alles op een of andere manier beter kon maken. Maar het lijkt wel alsof Kim en ik steeds verder uit elkaar drijven." Een steek gaat door mijn hart. Hoe meer ik erover nadenk, hoe stommer de keus was om het uit te maken. En er zat niet eens een logische reden achter, behalve jaloezie. Mijn woede tegenover Dave en de diefstal van Dangerous had ik nooit op de rest af moeten reageren. Ik klop op de stalmuur en wordt begroet door een hinnik van Chaser. Jason schrikt op, en zodra hij mij ziet trekt een zenuwachtige blik over zijn gezicht. Weer gaat er een steek door mijn hart. Ik heb echt iedereen flink van me af gedreven, zonder dat ik het enorm door had. "Ik hoorde wat je net tegen Chaser zei. En het spijt me, ik weet dat jij en Laura het niet slecht bedoelde, maar ik was zo enorm boos." zeg ik zacht. Jason haalt zijn ogen van mij af en richt zich weer tot Chaser. "Het is al goed." zegt hij. Ik schud mijn hoofd. "Ik had al mijn woede en frustratie nooit op jullie af mogen reageren. Alle spanning zat me tot hier, en toen Laura dus vertelde over het hele huizen gedoe stroomde mijn emmer over." Ik zie Jason verstarren bij het noemen ervan. "Ik snap dat jullie ook boos op mij zijn, en dat is meer dan logisch." zeg ik. Jason zucht diep. "Jij was mijn grootste steun, en dat weet je. Ik zou je voor geen goud willen verliezen, maar voor nu moet alles eerst even tot bedaren komen. Ik heb ook tijd nodig om alles te verwerken, maar ik heb jou daar ook bij nodig. Ondanks alles denk ik niet dat het nu slim is om meteen weer terug bij elkaar te komen, voor we het weten zijn we weer uit elkaar en kunnen we opnieuw beginnen." zegt Jason zacht. Ik voel tranen branden en slik. "Kunnen we alsjeblieft wel weer normaal tegen elkaar doen?" vraagt hij. Ik knik. "Ik heb nog niet met Laura gepraat. Maar wat er ook gebeurd, ik wil dat je bij de volgende echo bent, en alle echo's daarna. Of we nou ruzie hebben of niet." zeg ik. Jason glimlacht even en knikt. Ik loop de stal uit en voel de tranen alweer in mijn ogen staan. Ergens is het vrij hypocriet: ik heb zelf iedereen van me afgeduwd maar verwacht wel dat ze zonder problemen weer terug komen. Natuurlijk heeft dit tijd nodig, wat had ik dan verwacht? Ik loop naar huis en ga direct naar boven. Met Laura praat ik morgen wel. Ondanks dat het nog vroeg is, voel ik me langzaam wegdromen. 

POV Jason:

Ik mis Kim, maar onze relatie gaat niet van de ene op de andere dag ineens weer terug bij af zijn. Überhaupt normaal met elkaar kunnen praten zou al enorm helpen. Ineens komt Laura de stal binnen lopen. "Waar ging dat over? Het zag er niet uit alsof jullie knallende ruzie hadden." zegt ze. Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Hoe bedoel je 'zag'?" Laura rolt met haar ogen. "Kim en jij zijn in dezelfde ruimte en je gaat er vanuit dat ik niet meekijk?" Ik lach even. "Ze kwam hele onverwachts haar excuses aanbieden. We zijn nog niet terug bij elkaar, maar dat komt deels omdat alles weer even moet landen. Ze heeft in ieder geval beloofd normaal tegen ons te doen." leg ik uit. Laura knikt. "Klinkt als Kim inderdaad. Ze is net naar binnen vertrokken, dus ze zal ergens deze week ook wel met mij komen praten." zegt ze nadenkend. "Het klinkt alsof dit niet de eerste keer is dat ze zoiets heeft uitgehaald." zeg ik lachend. Laura schudt haar hoofd. "Dit is wel de eerste keer dat ze het met mij te maken had, normaal gesproken zijn het altijd anderen en ben ik het afvoerputje om alle verhalen in op te vangen." zegt Laura. "Ik ga weer terug, ik spreek je later wel weer." Ik knik en Laura loopt weer weg. "Wat een gedoe hè Chase." zeg ik tegen de ruin. Ik ga weer door met poetsen en raak in gedachten verzonken. 

Geen idee of de schrijfstijl binnen 2 hoofdstukken ineens erg is veranderd, maar zo'n gevoel heb ik wel XD Vooral omdat elke keer dat ik stukken uit het oude boek gebruik, het toch weer soort van kinderachtig voelt. Dit zal voor jullie denk ik wel anders zijn, aangezien jullie het boek waarschijnlijk 1x lezen, maar ik heb alle hoofdstukken al zo enorm vaak gelezen dat ze op een gegeven moment niet eens meer logisch zijn :') Anyways, enjoy dit hoofdstuk die voor de verandering wel helemaal herschreven is