Dangerous (VOLTOOID)

2.8

POV Jason:

Als ik wakker word komt Kim net de badkamer uitlopen. "Goeiemorgen." zeg ik gapend. "Goeiemorgen." zegt Kim terug, maar aan de toon van haar stem hoor ik dat ze zich niet lekker voelt. "Misselijk?" vraag ik. Kim knikt. "En emotioneel. Net zoals de afgelopen paar dagen." zucht ze en ze komt weer naast me in bed liggen. "Hoe voel je je voor de rest?" vraag ik. "Het gaat. Ik zit nu vooral met hoe ik het mijn ouders ga vertellen. De rest van de wereld vertellen we het wel na de eerste echo." zegt Kim. "Het duurt nog wel minimaal een maand of twee, drie voordat je echt begint te zien dat ik zwanger ben. Eerder dan dat hoeven anderen het niet te weten." "Maak je je zorgen om hoe je ouders gaan reageren? Ik bedoel, je was doodzenuwachtig toen je ze ging vertellen over onze relatie." zeg ik. Kim haalt haar schouders op. "Aan de ene kant wel, maar aan de andere kant weten hun er meer vanaf dan ik. Weet behalve Laura nog iemand anders het?" "Misschien Dave, al heb ik hem al een tijdje niet meer gezien. Volgens Laura zei hij iets over geld en een paard naar het buitenland verkopen, en daardoor was hij veel op het werk." zeg ik. Kim zucht diep en kruipt nog iets verder onder de dekens. "Slaap jij nog maar even verder. Ik zorg wel voor de paarden, desnoods ga je met iemand naar de stad, waar jij je fijn bij voelt. Als je toch iets bij de paarden wilt doen kan je altijd Levi of Wimbley pakken." zeg ik en ik druk een kus op Kims voorhoofd. "Dank je." zegt ze met een glimlach. Snel kleed ik me aan en loop dan naar beneden. Gelukkig is het zondag, wat betekend dat er geen les is. Ik zie op de klok dat het al tien uur is. Laura heeft waarschijnlijk de paarden al gevoerd, en de manegepony's hebben vannacht op de wei gestaan. Als ik de stal inloop zie ik dat Lize's fiets er staat. "Goeiemorgen!" zeg ik. "Goeiemorgen!" hoor ik vanuit Chasers stal. Ik loop er naartoe en zie dat Lize Chaser aan het poetsen is. "Hoe gaat het met Kim?" vraagt Lize. "'s Ochtends nog misselijk, maar voor de rest gaat het redelijk." zeg ik zonder na te denken. "Misselijk? Is ze ziek?" vraagt Lize verbaasd. "Ze voelde zich niet zo lekker, maar het gaat al iets beter." zeg ik snel. We weten pas een dag dat Kim zwanger is, en ik verklap het nu al bijna. "Wat ga je met Chaser doen?" vraag ik om het onderwerp te veranderen. "Mijn nichtje komt straks, dus ben hem nu een beautybehandeling aan het geven." antwoordt Lize. "Ook een paardenmeisje?" vraag ik terwijl ik het halster over Kings oren schuif. Lize knikt. "Maar van de rijkeluis kant van de familie, oftewel ze heeft haar eigen pony aan huis." zegt ze. "Klinkt gezellig. Veel plezier!" roep ik terwijl ik met King de stal uit loop. Op zondag hebben bijna alle paarden vrij, dus staan ze altijd in de wei. Zodra ik de hengst loslaat galoppeert hij bokkend weg. Lachend loop ik terug naar stal en begin met uitmesten. 

POV Kim:

Ik kon niet meer slapen, dus zit ik aan de ontbijttafel. Ontbijten gaat toch niet lukken, dus ik loop naar buiten. Ik denk terug aan wat Jason vanochtend zei. Zou ik toch een van de pony's pakken? Ik voel direct zenuwen in mijn buik, die ik vroeger voelde wanneer ik op een nieuw paard mocht rijden. Ik besluit het toch maar te doen. Ondanks dat ik Levi ook heel leuk vind ga ik toch voor Wimbley, omdat die iets rustiger is. Met spanning in mijn buik loop ik naar de wei. Bij de wei aangekomen fluit ik op mijn vingers, waarop Levi en Wimbley naar voren komen draven. De merries blijven rustig dooreten. "Ga je mee jochie?" vraag ik aan de ruin. Als Levi doorheeft dat ik niet voor hem kom, draait hij zich weer om en draaft terug naar de kudde. Ik pak een touw van het hek en neem Wimbley mee naar buiten. Wimbley was, voor Dangerous, het laatste paard waar ik op heb gereden. Tijdens het poetsen voel ik de spanning alweer minder worden. Ik zadel de ruin op, doe mijn cap op en neem Wimbley mee naar de bak. Ondanks dat het schuldgevoel er nog steeds is besluit ik door te zetten. Ik haal even diep adem. "Braaf jochie." zeg ik met trillende stem. Ik stijg op, en zodra ik zit verdwijnt alle spanning uit mijn lichaam. Als ik de ruin weg laat stappen word ik overspoelt met een gelukzalig gevoel. Ik heb het rijden veel meer gemist dan ik dacht. De meeste manegepony's worden redelijk eigenwijs na een tijdje, maar Wimbley is nog steeds enorm meewerkend. Voor ik het weet rijd ik diep geconcentreerd de bak rond.