Encore [oude versie]

Zesentwintig.

Zesentwintig.

Lynn

Lynn bracht haar gehakte voet terug op het gaspedaal. Na een kleine plaspauze bij een tankstation was ze klaar voor het laatste uurtje van de reis.

Gelukkig was Los Angeles niet erg ver van Las Vegas. Het zou haar normaal maar vijf uurtjes kosten, maar aangezien ze de Aston Martin van haar vader mee had gestolen - en die behoorlijk hard kon - zou ze sneller aankomen dan verwacht.

Met een kleine glimlach bracht Lynn het voertuig weer tot leven, ze werd blij van de gedachte dat ze Blake hopelijk snel zou zien. Dat ze niet wist hoe hij zou reageren als hij haar zag, was iets voor een latere zorg.

Het gevaarte rommelde onder haar en Lynn genoot van het geluid wat de Vanquish maakte terwijl ze over de snelweg scheurde.

Terwijl ze stevig doorreed speelde Lynn gedachteloos met de knoppen van de cd speler, op zoek naar een van haar inmiddels favoriete liedjes van de man waar ze naar op weg was.

Een kleine glimlach sierde Lynns lippen toen ze eindelijk de gitaarsolo hoorde die ze herkende. Ze bracht haar handen weer op het stuur en slaakte een zucht toen ze Dylans zware stem door de speakers hoorde galmen.

De afgelopen paar dagen - eigenlijk sinds ze weer in Vegas was - was ze stiekem op zoek gegaan naar muziek van de band. Ze had een kamermeid opdracht gegeven om het album voor haar te kopen - ze kon zelf natuurlijk niet gezien worden met een hardrock plaat in haar handen - en had stiekem op haar kamer de liedjes geluisterd die ze tijdens het concert tien dagen terug gehoord had.

Tien dagen, zo kort kende ze Blake nog maar. Het was nog geen twee weken geleden dat ze tegen hem aanliep op het vliegveld. Twee weken waarin er zo ontzettend veel veranderd was, twee weken waarin haar leven overhoop was gegooid. Waarin ze haar ene liefde verloren was, maar hopelijk een nieuwe had leren kennen.

Lynn was mee aan het hummen met de liedjes van Encore toen ze behendig de auto invoegde in het drukke verkeer van Los Angeles. Ze was vroeg vertrokken die ochtend om op tijd in de city of angels te kunnen zijn en ze was opgelucht dat ze sinds het akkefietje de voorgaande avond niets meer van Henry had gehoord. Hij had de boodschap hopelijk eindelijk begrepen.

In slakkengang reed Lynn achter de auto's aan over Sunset Boulevard. Ze had geen idee waar ze moest beginnen met haar zoektocht, dus ze had besloten om als eerste maar een fijn hotel op te zoeken in haar favoriete plaats in de drukke stad, Beverly Hills.

Met haar elleboog op het portier geleund wachtte ze geduldig tot er weer een beetje beweging kwam in het drukke verkeer. Ze was inmiddels in Beverly Hills en ze hoopte dat ze snel bij het hotel was. Haar buik rommelde van de honger en ze had hoognodig een opfrismomentje nodig voor ze op jacht ging.

Het schelle geluid van haar mobiel liet Lynn opschrikken. Ze negeerde het toestel wat door bleef rinkelen vanuit haar handtas. Ze wist zeker dat het Aleksandar zou zijn, haar broer had haar - tot haar grote irritatie - al een paar keer eerder gebeld en ze had geen zin om hem te spreken. Hij was het er niet mee eens geweest dat Lynn alleen naar LA ging, maar als Lynn eenmaal iets in haar hoofd had ging ze het doen ook. Ze had zich al één keer eerder laten ompraten door mijnheer Aleksandar Lindfors, en dat ging hem geen tweede keer lukken. Dat zijn ex misschien een egoïstische trut was geweest, dat zij zijn hart had gebroken wilde niet zeggen dat Lynn hetzelfde ging overkomen.

Haar toestel negerend reed Lynn eindelijk de oprit op van het Beverly Hills Hotel. Het luxueuze pand zag er uitnodigend uit en Lynn voelde een sprankje hoop opbouwen toen ze uitstapte en de sleutels overhandigde aan de piccolo, stap één van haar missie zat erop en vanaf hier zou het vast makkelijker worden.