Encore [oude versie]

Drieentwintig.

Drieëntwintig

Blake

Met een zucht drukte Blake zijn voordeur achter zich dicht. Hij plaatste zijn twee koffers tegen de muur aan in de hal en inhaleerde diep om de vertrouwde geur in hem op te nemen.

Thuis. Na vier maanden op tour te zijn geweest was hij eindelijk een weekje thuis.

Met een glimlach wandelde hij naar de smetteloze woonkamer waar hij zich liet neerploffen in de zachte beige kussens van de enorme sofa.

"Gibson!" riep hij door het verlaten huis heen. "Gibby?"

Blake hoorde een zacht ritmisch getrippel over het eikenhouten parket en het duurde niet lang voor Gibson vrolijk op zijn schoot sprong.

"Mreow," mauwde de zwarte poes terwijl ze druk bezig was met kopjes geven aan Blake's onderarm.

"Hai liefje," mompelde Blake tevreden. Hij krabde Gibby achter haar oor en ze begon tevreden te ronken. "Heb je me gemist?"

Gibby miauwde zacht als antwoord en drukte haar pootjes herhaaldelijk in Blake's buik. Ze nestelde zich knorrend tegen Blake aan en hij aaide haar met een glimlach op zijn gezicht.

"Heeft Zoey goed op je gepast?"

"Zoey heeft uitstekend op haar gepast," zei de zwartharige jonge vrouw vrolijk die de kamer binnen kwam gedrenteld. Ze plaatste twee koppen thee op tafel, plofte naast Blake neer en gaf hem een dikke knuffel.

"Ik hoorde de bus al buiten dus heb snel thee gezet. Ik heb je gemist, broertje," zei ze voor ze hem een dikke kus op zijn wang gaf.

"Ik jou ook, Zoeffie." Blake liet zijn zusje tegen hem aan liggen en sloeg een arm om haar heen. "Heb je je een beetje vermaakt hier? Alles is nog heel zie ik?"

Zoey grinnikte en porde Blake in zijn ribben. "Vertrouw je me niet?"

"Jou wel, die puberale vrienden van je niet," gaf Blake schouderophalend toe.

"Hmm, nee ik heb geen feestjes gehouden," zei Zoey hoofdschuddend, haar halflange zwarte haar vloog heen en weer. "Ik was toe aan rust."

"Rust van wat? Van je perfecte leventje in de Hollywood Hills?" grinnikte Blake.

"Rust van die drukte thuis, ik kan niet leren met al die kinderen in huis."

"Nog steeds zo chaotisch dus als altijd?" vroeg Blake grijnzend. Hij wist dat Zoey vaak ruzie had met mam - ze kon de drukte in hen ouderlijk huis niet handelen - vandaar dat hij had aangeboden dat ze een tijdje bij hem kwam wonen. Dat hij van de vijf maanden dat ze hier inmiddels woonde er al vier weg was geweest was een ander punt.

"Ja, mam komt hier een paar keer per week," zei Zoey zacht. "Ze wilt denk ik dat ik weer naar huis kom."

"Geen sprake van," zei Blake streng tegen zijn veel jongere zusje. Ze was met haar 17 jaar misschien een nakomelingetje (Blake was immers elf jaar ouder), maar toen Blake's ouders hadden besloten om als pleeggezin te functioneren - iets wat hij heel mooi vond - had het niet lang geduurd voor Zoey overspannen bij hem op de stoep had gestaan. Blake had haar met open armen ontvangen, ze was zijn lievelingszusje. Hij had er maar één maar dat maakte niet uit.

Zoey zuchtte en nam een slok van haar thee. "Ze hebben inmiddels vijf kinderen in huis," zei ze glimlachend. "Het zijn schatjes hoor, maar mam snapt niet dat ik in het examenjaar zit."

"Ik praat wel met haar," mompelde Blake, en dat ging hij zeker doen. Mam snapte niet dat Zoey wél serieus met haar opleiding bezig was, en dus geen afleiding kon gebruiken.