Encore [oude versie]

achttien

Achttien

Blake

"Hier," zei Dex en hij gooide een fiche van 1000 dollar naar Blake. "Kan je weer meedoen."

Blake staarde draaierig naar het muntje in zijn hand en glimlachte week. Hij vond nog steeds dat hij had gewonnen met zijn all-in de eerste ronde en vond het niet eerlijk dat al zijn fiches meteen afgepakt waren.

"Zo werken de regels niet, heren," klonk de brommende stem van een van hun medespelers. "Als u niet normaal kan gaan doen wil ik u vriendelijk verzoeken een andere tafel op te zoeken."

"Nog drie wodka!" schreeuwde Dylan aan de andere kant van de tafel aan een serveerster. Ze liep hoofdschuddend langs en Dylan sloeg haar voor haar billen.

"Pardon heren?"

Blake keek omhoog en de wereld was wazig. Hij sloot één oog om zich beter te concentreren en het hielp een klein beetje. Er stond een man van de beveiliging naast hem en die wees een vinger naar Blake's voeten, die op de pokertafel lagen.

"Zou u uw schoenen van de tafel kunnen halen? Dank u wel," zei hij op een dwingende toon voor hij zich tot Dylan wendde. "En zou u iets minder handtastelijk willen zijn met ons personeel?"

Dylan grinnikte en stond zwalkend op. "Dát," begon hij met een wijzende vinder, "zóu ik kunnen doen. Maar dat doe ik niet."

Hij wankelde naar de beveiliger toe en sloeg een arm om zijn schouders. "Kijk dan, meneer de security." Hij wees naar de serveerster die met drie wodka aan kwam hobbelen. "Ze is zó geil."

Dylan pakte een glas wodka hardhandig van het dienblad waardoor de andere twee glazen met dienblad en al op de grond vielen. De ijsklontjes rolden over het tapijt en Blake begon loom te grinniken.

Hij haalde zijn pakje peuken tevoorschijn, stak met moeite een sigaret op voor diezelfde sigaret uit zijn mond werd geplukt.

"Hé!" kirde Blake boos. "Dat was mijn sigaret!"

"U mag hier niet roken, mijnheer. Dit is jullie laatste waarschuwing, anders zet ik jullie eruit."

"Weet je zeker dat je dat wilt doen," grinnikte Dylan. Hij stond voor de beveiliging en sloeg zijn brede armen over elkaar. "Dan krijg je een hoop slechte publiciteit, weetje."

De beveiliger hief een wenkbrauw. "Ik weet wie jullie zijn," zei hij simpelweg. "En dat kan mij niets schelen. Iedereen houdt zich aan de regels."

Half luisterend naar het gesprek was Blake met zijn nieuwe fiche aan het spelen. Hij liet het muntje door zijn vingers heen glijden voor hij het afschoot op het stapeltje van Dex aan overkant van de tafel. Het fiche raakte zijn doel en fiches rolde over de tafel en grond heen.

"Mooi schot Blake!" kirde Dex met zijn vuisten in de lucht. Hij volgde Blake's voorbeeld en schoot ook een fiche naar Blake toe.

"Heren, ik wil u vriendelijk verzoeken het casino te verlaten." Er was nog een tweede beveiliger aangekomen en Blake schudde zijn hoofd.

"Nee, ik blijf." Blake kroop op de tafel, ging languit tussen de kaarten en fiches liggen en sloot zijn ogen. "Dit hotel is van Lynn, dus ik blijf," mompelde hij met een zucht tegen het groene kleed aan. Hij wilde niet weg, hij wilde Lynn tegenkomen. Niet dat ze er was, maar een man mocht hoop hebben.

Naast hem hoorde hij een hoop gestommel en hij opende één oog om te zien dat Dylan en Dex inmiddels tegen werden gehouden door de security.

Blake rolde met souplesse van de tafel af - misschien moest hij een carrière in het leger overwegen - en kroop op handen en voeten onder de pokertafel door, no way dat ze hem te pakken gingen krijgen.

"Go Snake!" tetterde Dylan die breed grijnzend door twee mannen van de beveiliging werd tegengehouden. "We staan in ons recht!"

Blake hopte aan de andere kant van de tafel weer op zijn benen en keek wild om zich heen. Zijn hoofd draaide van de drank maar hij was nog helder genoeg om de grote man aan te zien komen.

Grinnikend sprong hij op de pokertafel en hij rende door de fiches en kaarten heen om er aan de andere kant weer af te kunnen gaan.

Hij werd echter getackeld door de beveiliger die hem bij zijn enkels greep.

Met een smak kwam hij terecht op de tafel en door de klap vloog er een fiche zijn keel in.

Blake greep naar zijn keel en hoestte zo hard als dat hij kon. De beveiliger hield hem echter nog steeds tegen en had niet in de gaten dat Blake geen lucht meer kreeg.

Hij trapte met al zijn kracht tegen de schouder van de beveiliger en die liet kreunend los.

Blake rolde van de tafel af en probeerde zichzelf vergeefs op de rug te slaan.

"Dude," hoorde hij Dylan mompelen. "Hij stikt."

Hoestend en proestend werd het steeds waziger voor zijn ogen tot hij opeens werd opgetild door twee sterke armen die om zijn borst sloten.

Blake werd hard in elkaar gedrukt en wonder boven wonder schoot de fiche zijn keel uit.

De man - Blake vermoedde dat het een man was - liet hem vallen en Blake kwam in een hoopje op het tapijt terecht.

Blake proestte nog na, rolde op zijn rug en keek omhoog naar zijn redder. Een grote blonde man in een pak - waarschijnlijk op maat gemaakt - staarde met een arrogante frons op hem neer. Hij deed Blake denken aan een Viking.

"Hallo!" lalde Blake vrolijk met een dubbele tong. Hij draaide zich om op zijn knieën en boog voor de blonde reus. "Bedankt voor het redden van mijn leven, almachtige Thor."

"Crisis, hoe dronken zijn deze gasten? Moest ik hier voor weg van het benefiet?" Thor stak zijn handen in zijn zakken en liep naar een beveiliger.

"De volgende keer dat jullie dit niet aankunnen krijg je een officiële waarschuwing. En zet ze er nu maar uit."

Blake, dronken als dat hij was, spartelde wild tegen - het hielp niet echt - toen een beveiliger hem op probeerde te tillen. Hij zag dat Dylan en Dex al waren afgevoerd en hij moederziel alleen over was.

"Breng ze naar mijn loft," beval een vrouwelijke ferme stem, een stem waarvan Blake dacht die nooit meer te horen. Hij probeerde zich te focussen op het geluid maar werd steeds draaieriger in zijn hoofd, hij had echt teveel drank gehad.

"Zusje..." Blake zag dat Thor voor iemand stond, iemand in een schitterende grijze jurk. Blake sloot weer één oog om het beter te kunnen zien.

"Niks geen gezusje," zei de vrouw ferm, ze was een paar koppen kleiner dan de man maar had toch de overhand. "Herken je ze niet, Aleksandar?"

Thor, of blijkbaar Aleksandar, keek nogmaals naar Blake die nog steeds vast werd gehouden.

"Is dat?"

"Ja dat is hem," zei de stem zacht. "En breng hem nu naar mijn loft."

Blake werd opgetild - of nou ja, voor de derde keer die avond over een schouder geslingerd - en afgevoerd.

Over de schouder van de beveiliger keek hij naar de blonde verschijning die naast Thor stond. Een kleine glimlach sierde haar gezicht en Blake voelde hoop opwellen in zijn hart.

Lynn, ze was verdomme in Vegas.