Encore [oude versie]

Vijf.

Blake

Stilletjes opende Blake de slaapkamerdeur van Lynn de volgende ochtend. Hij was vroeg wakker geworden - wat hoogst bijzonder was - en vermoedde dat Lynn zo snel mogelijk gevlucht was.

Hij sloop de kamer binnen - hij had snel een boxer aangetrokken, hij was bang dat Lynn een hartaanval zou krijgen als ze een tweede anaconda zou moeten aanschouwen in 24 uur tijd - en was opgelucht toen hij een bos witblond haar aan het einde van het dekbed uit zag komen.

Zachtjes, om haar niet te wekken, griste hij haar gekreukelde blazer, rok en blouse van de vloer af die ze daar blijkbaar achteloos had neergegooid en wandelde terug de woonkamer in.

Blake wou laten zien dat hij best aardig kon zijn en belde de roomservice voor een mega ontbijt, hij had een vaag vermoeden dat iedereen behoorlijk hongerig was.

"En als laatste, kunnen jullie ook wat kleding stomen? Zo snel mogelijk?" vroeg hij aan de receptioniste terwijl hij de zachte gekreukelde stof van de rok door zijn hand liet glijden.

"Natuurlijk kan dat mijnheer Zane, ik stuur iemand om het op te halen."

"Of nee wacht..." Blake keek in het labeltje van de rok. "Kan je zo lief zijn en gewoon een nieuw setje kleding halen? Maat 36?"

"Natuurlijk, wat had u in gedachten mijnheer Zane?"

"Ik geef dit zo wel mee, koop maar iets wat er op lijkt en zet het op Encore's rekening."

"Is goed meneer Zane."

Tevreden hing Blake de telefoon op.

--

Blake nipte na een uitgebreide douche tevreden van een glas jus d'orange - ja ook hij nam zo af en toe iets met vitaminen -toen Lynn woest binnen kwam stampen.

"Waar is mijn kleding?" tetterde ze terwijl ze in niets meer dan haar lingerie voor Blake stond. Ze zette haar handen in haar zij en staarde hem boos aan.

"Ehh," begon Blake compleet afgeleid, hij voelde wat jus uit zijn mondhoek druppelen, "draag je dat altijd onder je kleding? Mijn god."

Lynn keek naar haar zwarte jarretels en stockings en haalde mompelend haar schouders op. "Ook al ben je de enige die het ziet, draag altijd fabuleuze lingerie."

Blake proestte zichzelf nog net niet onder. "Wat?"

"Lach niet, dat zei mijn moeder altijd." Ze wrong haar wenkbrauwen samen. "Nou? Waar is mijn pakje?"

"Stomerij," antwoordde Blake achteloos, de nieuwe kleding was nog een verrassing. "Croissantje?"

Lynn staarde een momentje verbouwereerd naar Blake voor ze zichzelf herstelde, naast hem neerplofte en het croissantje aannam.

"Dankuwel, mijnheer Zane," zei ze - wat voor een prettig gevoel in Blake's onderbuik zorgde - voor ze een stukje van het croissantje afbrak en tussen haar volle lippen stopte.

"Ga je me ooit nog gewoon Blake noemen?"

"Nee, een gastheer noem je altijd bij twee namen."

"Een gastheer?" Blake begon te gniffelen, hij had nooit iemand ontmoet die zo verschrikkelijk beleefd was, al helemaal niet tegen een getatoeëerde rocker.