Encore [oude versie]

Twee.

Twee

Evelynn

 

 Lynn trok haar blazer strakker om zichzelf heen en marcheerde doelbewust door naar het hotel dat Maria voor haar geboekt had. Zelfs in Texas kon het fris worden 's nachts, al helemaal in het begin van Maart.

        Vermoeid baande ze zich een weg door het grote centrale park, niet slim midden in de nacht, maar Lynn wist dat het zeker tien minuten zou schelen naar het hotel. Ze kon echt niet wachten om in een kingsize bed te ploffen, het was immers een zeer vermoeiende week geweest.

            Een week waarin ze erachter was gekomen dat vriendschappen soms niets betekende en dat je er, als puntje bij paaltje kwam, gewoon keihard alleen voor stond.

        "Urch," mompelde ze terwijl ze aan haar zogenaamde 'vriendinnen' dacht. 'Vriendinnen' die haar als een blok hadden laten vallen toen haar naam en status op wankelen stond. Want naam en status was blijkbaar alles wat belangrijk was in deze kolere stad.

        Nee, Lynn was hier opgegroeid, had bijna haar hele leven in Dallas gewoond, maar had nu niemand op wie ze terug kon vallen. Het was de reden waarom ze nu noodgedwongen naar haar vader moest.

        "Zo zo, wat doe jij hier helemaal alleen midden in de nacht?" Een beschonken stem liet Lynn opschrikken uit haar gedachten, ze had niet gezien dat ze lijnrecht richting twee grote kerels was gelopen. Twee kerels met sjofele kleding aan en een onmiskenbare alcohollucht hing om hen heen.

        Lynn stopte plotseling en hief fier haar hoofd naar de grijnzende mannen, ze liet zich niet lastig vallen door een paar trieste figuren, ze had genoeg tegenslag gehad de afgelopen tijd. "Excuseer mij mijnheer," zei ze op haar beleefdst in haar zuidelijke accent met een klein lachje. "Zou ik er misschien langs mogen? Dank u wel."

        Lynn maakte aanstalten om langs de stinkende kerels heen te lopen. Ze zweerde, een kroeg was er niets bij. Vurig wenste ze dat ze haar kleine Colt nog had gehad, tot een van hen haar haar bij haar bovenarm greep. "Poppetje," kirde hij. "Ik denk dat je die dure bagage maar beter even kan overhandigen."

        Woede schoot door Lynn heen en ze probeerde haar arm los te rukken. "Pardon? Je krijgt mijn tas helemaal niet!"

        "Dat dacht ik wel," gromde de andere man terwijl hij een mes tevoorschijn haalde en ermee in haar peperdure blazer drukte.

        Fijn, dacht Lynn met rollende ogen, welkom in Texas, het land waar elke idioot op elke hoek van de straat je kon overvallen.

         Met tegenzin overhandigde ze haar handtas en koffer, alsof haar ellende nog niet compleet was.

        "Mag ik op zijn minst mijn paspoort houden?" schreeuwde ze de mannen na die er vandoor renden.

        Niet dus. Fijn.

        Moederziel alleen, zonder geld, zonder spullen met alleen haar lege smartphone in de zak van haar blazer, liep Lynn met gebogen hoofd en zere voeten verder naar het hotel. Ze hoopte dat de receptionist haar zou kennen, die kans zat erin gezien haar achternaam en wie haar vader was.

         En ze gíng naar het hotel, zo veel was duidelijk. Er was geen haar op haar hoofd die er aan dacht om bij haar zogenaamde vrienden aan te kloppen.. Ze waren er niet geweest wanneer Lynn ze nodig had gehad en no way dat ze hen het genoegen ging geven om haar zo te zien.

        Niet huilen. Houd je sterk meid, niet huilen. Niet huilen. Niet huilen, herhaalde ze als een mantra in haar hoofd.

        Voor ze goed en wel het hotel had bereikt, stroomden de tranen over haar wangen. 

       

Blake

 

  Blake kreunde zacht na terwijl hij de vrouw overeind hielp die op haar knieën voor hem had gezeten. "Dat was geweldig, Laury." Hij drukte tevreden een kus op haar zachte volle lippen, lippen die net een hele andere plek gekust hadden.

        "Het is Linda," antwoordde de brunette lichtelijk teleurgesteld en Blake haalde inwendig zijn schouders op, hij had toch niet de intentie om deze groupie beter te leren kennen, het enige wat hij wilde was even zijn gedachten verdringen van Bash.

        Met een soepele beweging stopte Blake zijn junior terug in zijn boxer, voor hij zijn zwartleren broek omhoog stroopte en zijn met studs versierde riem sloot.

        "Sorry," mompelde Blake voor hij weer tegen de muur aanleunde van het steegje waar hij met de vrouw heen gevlucht was. Hij was te geil geweest om veel verder te komen.

        De muziek van de kroeg waar hij Linda of Laury of Whatever had opgepikt schalde door de muren heen en Blake wilde net zijn tong weer tussen haar zachte lippen stouwen toen zijn telefoon ging.

        Met een hand leunde hij tegen de muur en, dicht tegen Whatever aangedrukt, haalde hij met zijn andere hand de telefoon uit zijn zak, keek naar het scherm en nam op.

        "Wat is er?" vroeg Blake voor hij zijn mond op zijn verovering drukte.

        "Gast, waar ben je?" vroeg Dylan.

        "Hmm." Blake maakte zich los van de vrouw die hem met grote ogen aanstaarde, ze bevatte waarschijnlijk nog steeds niet dat ze met een van haar idolen in een steegje stond. "Naast die saaie kroeg, kom zo weer naar binnen."

        "Doe geen moeite, ben al weg," grinnikte Dylan aan de andere kant van de lijn. "Ik heb een hotel opgezocht met een paar groupies maar ze willen de geweldige Blake Zane ook ontmoeten, ze hebben veel gehoord over je uithoudingsvermogen."

        "Stuur me het adres, dan kom ik er aan."

        "Als het te lang duurt begin ik zonder jou," gromde Dylan voor hij ophing en Blake dacht aan de achtergrondgeluiden te hebben gehoord dat Dylan allang begonnen was zonder hem.

        Met een grijns drukte Blake het toestel terug in zijn zak en plantte een laatste kus op de mond die hem net bevredigd had.

        "Het was me een waar genoegen, Laura, maar ik moet er vandoor."

        De vrouw keek Blake beteuterd aan. "Mag ik niet mee?" vroeg ze hoopvol en Blake schudde zijn hoofd voor hij aanstalten maakte om weg te lopen.

        "Mag ik je nummer?" Haar ogen glinsterden en Blake was haar al meer dan zat. Groupies waren handig als je toe was aan een snelle wip, als je even je gedachten moest verzetten, maar ze waren altijd verschrikkelijk opdringerig.

        "Nee, je mag een foto maken als je wilt." Blake liet zijn tong over het ringetje in de hoek van zijn onderlip glijden terwijl hij geduldig wachtte op de vrouw die haastig haar telefoon zocht.

        De vrouw pakte haar toestel met trillende handen uit haar tas. "O mijn god, mijn vriendinnen gaan nooit geloven wat ik met Blake Zane heb gedaan!" kirde ze terwijl ze een snelle foto maakte van zichzelf en Blake voordat Blake hoofdschuddend wegliep.  Groupies, altijd hetzelfde liedje.

Reacties zijn meer dan welkom! En Sharen mag ook altijd!