Encore [oude versie]

Negen.

Negen

Lynn

Lynn kon de slaap niet vatten en lag al minstens een halfuur te woelen in het onderste bed, ze was nog steeds opgewonden en kwam er niet van af. Ze had beschamend geluisterd hoe de jongens het over 'haar lekkere kont' en 'verfijnde lichaam' hadden en de geluiden die nog steeds vanuit de slaapkamer kwamen maakten het er niet veel beter op.

Toen ze Dylan hoorde zeggen dat hij 'nog nooit zo een beschaafde, first class vrouw had gehad en zijn tijd nog wel kwam' kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Wat ze had gedaan was alles behalve beschaafd of netjes geweest - ze kende de man net een dag.

De bus was inmiddels weer in beweging gekomen en de mannen waren ook in hun bed gekropen. Afgezien van de occasionele giechel vanuit de slaapkamer en een zacht gesnurk van ergens boven Lynn was het stil.

Ze draaide zich nogmaals om, met haar hoofd richting het gordijn, en liet een zucht ontsnappen. Het bed lag prima, maar in haar lingerie slapen was nou niet heel erg comfortabel.

Een zachte kreun - die veel te dichtbij klonk om vanuit de slaapkamer te komen - zorgde ervoor dat ze haar oren spitste en haar adem inhield.

Ze focuste zich op de plek waar het geluid vandaan kwam (ze gokte vanuit het bed naast haar) en het duurde niet lang voor ze een langzame ritmische wrijving kon horen.

Lynn sloeg haar hand voor haar mond en werd spontaan nog warmer van binnen toen ze besefte wat het voor een geluid was.

"Ow fack!" vloekte ze binnensmonds, compleet en totaal overdonderd, en ze hoopte vurig dat de persoon het niet gehoord had.

"Mevrouw Lindfors," klonk de zware stem van Dylan zacht naast haar. "Zit u mij af te luisteren?"

Met de kriebels in haar hele lichaam hield Lynn haar adem in. Ze lag doodstil in bed met haar hand voor haar mond aandacht te luisteren naar de zachte grinnik die Dylan gaf.

"Word je verlegen?"

Lynn hoorde hoe een gordijntje open werd geschoven en het duurde niet lang voor haar eigen gordijntje ook een klein stukje openging.

Dylan lag in de bunk naast haar en had zich naar voren gebogen om haar gordijn te openen.

Vluchtig liet Lynn haar ogen over zijn ontblote - overdreven vol getatoeëerde - borstkas glijden voor hij op zijn rug ging liggen en zijn hoofd naar haar toe wendde. Op zijn hoofd en schouders na kon Lynn niets van zijn lichaam zien door het stomme gordijntje.

Het was donker in de bus en met het weinige licht wat ze hadden van de noodlampen kon ze niet goed de blik in zijn ogen zien.

Zijn mond daarentegen was gevormd in een scheve grijns.

Dylan bracht een vinger tegen zijn lippen aan als een teken dat Lynn stil moest zijn - niet dat ze nog een fatsoenlijk geluid kon produceren - en wees naar boven.

Lynn hoorde het zachte geronk en snapte dat hij bedoelde dat de andere twee kerels aan het slapen waren.

Met open mond staarde ze naar hem terwijl hij zijn tong over zijn onderlip liet glijden en zijn hand naar zijn onderlichaam bracht.

Dylans schouder maakte een langzame, herhaaldelijke beweging wat Lynns adem deed versnellen en er voor zorgde dat ze zacht begon te hijgen.