Encore [oude versie]

Zes.

Blake

Geamuseerd keek Blake toe hoe Lynn in de badkamer allerlei mini verpakkingen in haar nieuwe tas propte. Hij stond met zijn armen over elkaar tegen de deur aangeleund terwijl Lynn alle mogelijke pruttel uit de kastjes haalde.

"Als je spullen nodig hebt," begon Blake met een lach, "mag je ook wel wat geld lenen hoor."

"Nee," zei ze resoluut terwijl ze kleine monstertjes make-up uit een lade haalde. " In hotels zoals deze hebben ze altijd een mooie voorraad samples."

Blake grinnikte en wees naar een bakje bij het toilet. "Heb je geen tampons nodig?" vroeg hij doelend op hun botsing de dag ervoor, Lynn keek op - een kleine tandenborstel en tandpasta in haar hand - en liep rood aan.
"Als u het zo nodig wilt weten, mijnheer Zane. Nee die heb ik de komende week niet nodig."

"Mooi," zei Blake grijnzend.

"Hoezo mooi?" Lynn keek hem tussen samengeknepen oogleden aan. "Dat kunt u beter uit uw hoofd halen, mijnheer Zane."

"Blake," zuchtte hij met rollende ogen. "Zeg nou gewoon Blake."

"Blake," herhaalde ze hem schouderophalend voor ze zich weer tot haar tas wendde, welke inmiddels uitpuilde van de spullen.

"Make-up, toiletartikelen, zelfs een borstel," mompelde ze tevreden voor haar donkere ogen die van Blake zochten. "Oké, we kunnen gaan."

"Dat werd tijd," grinnikte hij met een blik op zijn horloge - Lynn had de hele suite afgestruind naar spullen die ze misschien nodig had. "Dylan is al ruim een uur weg."

Die kneus was hem meteen gevlogen na het ontbijt - zogenaamd om de motor alvast terug te brengen en de bus op te halen - Blake achterlatend om zijn troep af te handelen.

En onder troep verstond hij drie brakke overenthousiaste groupies die niet weg wouden gaan zonder een handtekening.

Lynn had met getuite lippen en opgetrokken wenkbrauwen toegekeken hoe Blake braaf zijn naam op een stel borsten had gekalkt voor hij de half jankende meiden eindelijk de deur uit had kunnen werken.

"Gaat dat altijd zo?" Had ze afkeurend gevraagd met een blik op de deur. "Wat verschrikkelijk ordinair."

Blake had gelachen, als ze dat al ordinair vond stond haar nog het een en ander te wachten in de bus.

"Kom je?" vroeg Lynn hem ongeduldig met een hand op de deurklink. Ze had zichzelf in haar nieuwe Burberry coat gehesen - Blake moest de receptioniste maar wat extra fooi doen, de jas was perfect - en tikte ongeduldig met haar hak op de vloer.

Blake vroeg zich af waarom hij haar ook alweer in vredesnaam had meegevraagd toen ze ongevraagd haar gestoomde pakje bij hem in de handen duwde.

"Een heer helpt een dame met dragen, mijnheer Zane."

"Ik ben geen heer," antwoordde hij nors terwijl hij de kleding aannam, als ze veel langer door ging met dat bazige gedoe mocht ze zelf haar weg naar Vegas vinden.

"Dat ben je wel, je hebt een dame in nood geholpen. En deze dame is jou daar zeer dankbaar voor." Lynn gaf een brede glimlach, één van de weinigen die hij tot nu toe had gezien, wat haar ogen deed stralen.

En hij wist weer precies waarom hij haar had meegevraagd, de vrouw was verschrikkelijk onvoorspelbaar, wat hem mateloos intrigeerde.