Encore [oude versie]

Epiloog deel 2. Blake

Daar is hij dan.
Het aller- aller- allerlaatste stuk van Encore. *laat een traantje vallen*

Ik heb met zo ontzettend veel plezier hier aan gewerkt. Alle uren die ik hier in heb gestoken zijn het meer dan waard geweest..

Ik wil jullie dan ook allemaal van harte bedanken voor alle lieve berichten, en voor de tijd die júllie in dit verhaal hebben gestoken. Voor de moeite die jullie hebben genomen om dit te lezen.

Dank jullie wel.

En zoals jullie weten, kan ik nog geen afscheid nemen van mijn lieve Blake en mijn lieve Lynn.

Binnenkort verschijnt daarom ook deel 2 :-) En deel 0.5 (over de relatie van Blake met Bash) Kan je nu al vinden onder de naam: Sticks

1000 maal bedankt! En geniet van het laatste stukje!

Blake

"Is alles geregeld voor vanavond? Echt álles?" vroeg Blake aan Dylan, die hij stressend had opgebeld.

"Jaja, alles is geregeld. Je bent echt verschrikkelijk romantisch, weet je dat? Zoiets zou ik nooit kunnen verzinnen." Dylan zuchtte, terwijl Blake het kantoor binnen wandelen. "Niet dat ik iemand héb met wie ik het kan delen," voegde hij er zacht aan toe.

"Ach, jouw tijd komt nog wel. Er is vast wel een keer iemand die mevrouw Paulsen wilt worden."

"Reken daar voorlopig nog maar niet op," gniffelde Dylan. "Voorlopig vermaak ik me nog prima."

"Dan moet je niet zeiken. Ik ga nu ophangen, ik ben er." Blake had zijn hand op de klink en voelde zenuwen door zijn maag gieren, wat als ze de verrassing nou helemaal niets vond?

"Succes, gozer," zei Dylan voor hij ophing.

Zuchtend stopte Blake zijn mobiel in zijn broekzak. Hij haalde diep adem en opende de grijze deur. Zijn favorietste paar bruine ogen keken hem verschrikt aan vanuit de wachtkamer.

"Blake?"

Twee armen werden met kracht om zijn nek geslingerd en Blake begroef zijn gezicht in haar fruitig ruikende haren. Een geur waar hij nooit genoeg van zou krijgen en hij al een week niet geroken had.

"Lynn," mompelde hij. Hij plantte een kus in haar hals en hield haar stevig vast. "Ik heb je gemist."

"O, mijn hemel!" kirde ze opgewekt. "Dit had ik niet verwacht."

Hij voelde hoe Lynn haar lichaam dicht tegen de zijne aandrukte, haar dikker wordende buik prikte vrolijk in zijn platte.

Scheef grijnzend pakte hij haar zachte wangen vast en drukte een kus op haar volle lippen.
"Verrassing," fluisterde hij tussen de zoenen door. "Ik heb je gemist."

Tot zijn verbazing liepen er tranen over haar wangen. Hij streek ze grinnikend weg.

"Liefje, niet huilen joh."

"Ik dacht- Ik dacht-" Ze snifte haar neus. "Ik dacht dat je in Florida zat. Dat ik dit alleen moest doen."

"Erhm. Alleen? Wat zijn wij dan? Lucht?" grinnikte een mannelijke stem achter Lynn.

Bleek tuurde over haar blonde hoofd heen en zag Aleksandar, haar broer, zwaaien vanuit een stoel. Zijn lange benen voor hem gekruist. Naast hem zat Maria, de vrouw die haar praktisch had opgevoed. Ze knipoogde naar hem, natuurlijk zaten Maria en Aleksandar ook in het complot.