Encore [oude versie]

Eenentwintig.

Eenentwintig

Blake

"Een borrel dan maar?" vroeg Dylan grinnikend.

Blake staarde nog naar de trap waar Lynn verdwenen was en haalde zijn schouders op. "Ik denk dat ik die wel kan gebruiken."

Hij schudde zijn haar uit en gluurde naar Nikolas, die hem onbewogen aanstaarde, zijn lippen nog steeds smal in afkeuring.

"Hier," zei Dylan terwijl hij Blake een glas whisky in de handen drukte. "Ze heeft een goede Glenfiddich."

Dylan gaf Dex ook een glas en hield er één grijnzend voor de neus van mijnheer Lindfors. "Doet u ook mee?"

Met een frons pakte Nikolas het glas aan. "Dat is mijn eigen whisky, jongeman."

"Dan proost ik daar op." Dylan hief zijn eigen glas en tikte die van mijnheer Lindfors aan. "Op een goede whisky."

Hij klokte het glas leeg en Blake volgde gretig zijn voorbeeld, hij had het nodig.

"Dus," begon mijnheer Lindfors zuchtend toen hij Dylan zijn lege glas gaf, "ik moet weer verder."

Hij keek nog eenmaal hoofdschuddend naar de plek waar Lynn verdwenen was, pakte de verlovingsring op van de vloer en gaf hem aan Blake. "Geef die terug aan haar, die moet ze retourneren aan mijnheer Preston. Ik betaal de rekening maar ze moet wel werk gaan zoeken."

De verlovingsring voelde koel in Blake's handen. Hij keek naar de enorme steen en grimaste, hij kon niet snappen hoe die Henry zo verschrikkelijk gemeen kon zijn. Wat Blake betreft mocht Lynn de ring verpatsen.

"Mijnheer Lindfors," begon Blake zuchtend, "laat mij anders die rekening betalen. Ze had onder andere spullen voor ons gekocht."

Blake's opmerking zorgde er voor dat Nikolas' lippen iets minder smal werden.

"Dat is niet nodig, mijnheer Zane." Hij gaf een goedkeurend knikje. "Ze moet alleen leren dat niet alles op een zilveren blad word aangeboden. Ze mag er best wat voor doen."

Nikolas wees vervolgens een dreigende vinger naar de jongens. "Letten jullie een beetje op mijn dochter? Ik houd jullie in de gaten."

Nikolas keek Blake doordringend aan en die had het gevoel dat hij berispt werd, ook iets wat al jaren niet meer voor was gekomen.

"Komt goed, mijnheer Lindfors," zei Blake zo ferm als dat hij voor elkaar kon krijgen.

Nikolas gaf hem wonder boven wonder een klap op zijn schouder voor hij de loft uit wandelde en Blake snapte niet zo goed waar de ommekeer in zijn gedrag vandaan kwam.

"Is hij weg?"

Blake keek op en Lynn leunde over de reling heen. Ze snapte waarschijnlijk niet dat haar borsten bijna uit haar hemd vielen en Blake hoorde Dex en Dylan goedkeurend grommen.

"Ja hij is weg," knikte Blake. Hij plaatste zijn lege glas op tafel en wou op de bank neerploffen.

"Niets daarvan, mijnheer Zane," klonk er streng.

Fronsend keek Blake weer omhoog, waar Lynn hem boos aanstaarde.

"Jij. Hier. Nu," gromde ze tussen haar tanden door voor ze uit het zicht verdween.

Blake gaapte een tel versuft naar boven - wou Lynn doen wat hij dacht dat ze wou doen? - voor hij een klap op zijn schouder voelde.

"Maak aan, idioot," zei Dylan geanimeerd en hij gaf Blake een zetje richting de trap. "Ik snap alleen niet waarom ze mij niet roept."