Encore [oude versie]

Acht.

Acht.

Blake

"Je hebt de zaal plat gespeeld!" Dylan stompte enthousiast zijn vuist tegen Blake's zweterige schouder toen ze van de treden het podium afliepen. "Wat is er gebeurd? Goed de hand aan jezelf genomen voor het optreden?"

Blake volgde Dylan backstage, grijnzend als een idioot en nog steeds met zijn gedachten bij de gebeurtenissen in het stapelbed eerder die avond. "Ach, gewoon een lekker dutje gedaan denk ik..."

"Nou, wat je ook hebt gedaan.... Blijf het vooral doen! Het publiek ging uit zijn dak!" Dylan brulde in zijn lage stem en pompte enthousiast zijn vuisten in de lucht, nog strak van de adrenaline na een optreden. "Dit was het beste optreden in weken!"

"Daar heb je zeker gelijk in," lachte Dex toen hij de deur naar de kleedkamer open deed. "Wat is er gebeurd Blake? Had je een natte droom?" De bassist liep naar binnen en trok direct zijn bezwete shirt uit.

"Zoiets als dat." Blake lachte gelukzalig en volgde zijn bandmaten naar binnen, hij gluurde naar Bash die al was neergeploft op een van de bankjes.

Bash keek op en gaf Blake een alwetende, trieste lach en een kleine knipoog die Blake liet zuchten.

Hij voelde zijn wangen rood worden, keek snel weg, griste zijn pakje peuken uit zijn zak en stak een sigaret op. De rook vulde zijn longen en hij werd meteen een stuk relaxter, hij was altijd bijzonder opgezweept na een optreden en maar weinig dingen konden hem rustig krijgen.

"Ben je dat roken nooit zat?" vroeg Dex mompelend terwijl hij zijn schoenen en sokken uit deed. Hij snoof aan een van de sokken en trok afkeurend zijn gezicht samen.

"Nope," zei Blake terwijl hij nog een lange hijs nam. "Dodelijk, net als mijzelf."

Dylans luide lach galmde door de lege kleedkamer. "Ja, ontzettend dodelijk inderdaad. Al die arme mannen en vrouwen van je krijgen spontaan een hartaanval als ze klaar zijn."

Lachend probeerde Blake hem in zijn schenen te trappen, Dylan was te lang voor Blake om hem fatsoenlijk op zijn hoofd te kunnen raken. Het was niet dat Blake klein was, maar Dylan was een monster met zijn 1.90.

Dylan blokkeerde grijnzend de trap en gooide zijn brede arm om Blakes nek in een stevige houdgreep. Hij liet zijn knokkels over Blakes hoofd schuren en Blake trapte Dylan op zijn beurt hard op zijn voet.

"Ik laat ze tenminste klaarkomen, hard en veel," lachte Blake terwijl Dylan naar zijn voet greep.

Dylan grinnikte weer en schudde zijn hoofd. "Dat klopt," bevestigde hij. "Je brengt me op ideeën. Ik denk dat ik een paar groupies oppik en mezelf opsluit in de slaapkamer voor een flinke doorhaal sessie vannacht."

"Mag ik mee?" vroeg Dex toen hij opstond in zijn geboortekostuum. "Laat me heel even douchen en dan kom ik eraan." Hij hobbelde de douchecabines in en liet Dylan hoofdschuddend achter.

"Is goed, wat jij wilt," mompelde Dylan voor hij zich bijdraaide om de deur naar de gang te openen.

"Wacht!" riep Blake voor hij weg wou lopen. "Lynn slaapt in de achterste slaapkamer, dat heb ik haar beloofd."

"Jammer voor Lynn." Dylan haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op. "Tut slaapt maar in mijn bunk." Hij verdween door de deur en Blake liet een zucht ontsnappen.

"Wat maakt het uit waar ze slaapt," zei Bash vanaf het houten bankje en Blake hoorde de irritatie in zijn stem. "Ze is over een weekje toch weer weg."