Encore [oude versie]

Eenendertig.

Eenendertig.

Lynn

"Nee, nee, nee," mompelde Lynn voor de tiende keer. "Dit is onmogelijk, dit is echt onmogelijk." Ze pakte nogmaals de bijsluiter erbij en las weer diezelfde zin. Bij twee streepjes bent u zwanger.

Twee streepjes. Zwanger.

Ze greep de test en keek wederom naar het kleine schermpje. Ja hoor, ze stonden er nog steeds. Twee facking streepjes.

"Dit kan niet. Dit kan écht niet," fluisterde ze hoofdschuddend, haar hart luid bonkend in haar keel. Hoe kon ze in vredesnaam zwanger zijn? Ze was twee maanden geleden onvruchtbaar verklaard, zo onvruchtbaar als iemand maar zijn kon.

Ze had de test achteloos gekocht die middag toen de jongens bezig waren met een interview en zij even wat pruttel ging halen bij de drogist. Ze wist dat ze niet zwanger kon worden - ze wist eigenlijk niet waarom ze de test kocht - en dacht ook niet dat ze zwanger was, maar ze wilde ergens een verklaring vinden voor de aanhoudende misselijkheid - en onderrugpijn - van de afgelopen dagen.

En die verklaring had ze nu gevonden.

Lynn leunde haar ellenbogen op het kleine keukentafeltje in de verlaten bus - de mannen waren aan het stappen, Lynn had lang moeten aandringen want Blake wilde niet zonder haar weg - en liet haar hoofd in haar handen zakken. Ze snapte niet hoe ze zwanger kon zijn, want de gynaecoloog was meer dan duidelijk geweest.

'U bent voor 99,9 procent onvruchtbaar, mevrouw Lindfors,' had dokter Bolton gezegd. 99,9 procent. 99 komma negen facking procent. Ze zou nooit een kind kunnen krijgen, een gezin van haar zelf kunnen hebben, nooit.

Dat had ze in ieder geval tot nu toe gedacht.

Lynn blies een ingehouden adem uit en deed haar best om haar razende hart onder controle te krijgen. Ze hief haar hoofd, leunde achterover en spreidde haar vingers langzaam over haar buik.

Een baby. Ze kreeg een baby.

Ze schudde haar hoofd weer en keek naar haar handen. Een baby. Een warm gevoel spreidde zich in Lynns lichaam. Een Baby van haar, Lynn zou moeder worden.

En Blake vader.

Het warme gevoel verdween weer net zo snel als dat het gekomen was toen Lynn tot de conclusie kwam.

Het kon niet van Blake zijn, nee. Hoelang kende ze Blake nu? Een week of vijf? Zes op zijn meeste? Wanneer had ze voor het eerst seks met hem gehad?

Lynn pakte haar laptop erbij en keek naar de datum, 14 april, en rekende terug naar de dag dat de bij Henry weg was gegaan, wat ergens begin maart was geweest.

Met haar hand voor haar mond keek ze ontzet naar haar laptop, de laatste keer dat ze haar periode had gehad was meer dan zes weken terug, ergens eind februari.

Had ze daarna nog seks gehad met Henry?

Ja, dat had ze.

Fack.

Door alle drukte had ze niet gemerkt dat ze een periode gemist had, ze was gewoon niet ongesteld geworden. Ze had meer dan drie weken terug haar periode al moeten hebben.

Fackfackfack.

Lynn klapte haar laptop dicht en voelde zich kouder dan ooit te voren.

Het was van Henry, het kind was van Henry, dat kon niet anders.

"Evelynn? Waar ga je heen?"